19/9/2016: Amsterdam Schiphol - Houston - Denver - Reisverslag uit Denver, Verenigde Staten van Franziska & Klaas - WaarBenJij.nu 19/9/2016: Amsterdam Schiphol - Houston - Denver - Reisverslag uit Denver, Verenigde Staten van Franziska & Klaas - WaarBenJij.nu

19/9/2016: Amsterdam Schiphol - Houston - Denver

Door: Franziska

Blijf op de hoogte en volg Franziska & Klaas

19 September 2016 | Verenigde Staten, Denver

De wekker gaat al om 6 uur vandaag. Na een snel ontbijt in het hotel, checken we uit en nemen de shuttlebus terug naar het vliegveld. Ook vandaag is er genoeg publiek. Met name een halte verder bij het Ibis Hotel staat al een hele rij mensen te wachten op de shuttle. Gelukkig hebben we vandaag een heel geschikte, hardwerkende bestuurder. Hij stapelt zelf de koffers op het bagagerek en krijgt het op een of andere manier voor elkaar, om alle wachtenden inclusief hun bagage in de bus te proppen. Op Schiphol aangekomen is het bij de check-in-balie van United Airlines gelukkig nog heel rustig. Nadat we een paar vragen betreffend onze bagage hebben beantwoord (zoals “heeft u uw tassen zelf ingepakt?”), kunnen we direct doorlopen naar de balie. Hier leveren we alleen nog de ruimtebagage in. Ingecheckt hebben we immers gisteren al met de United-App op Klaas zijn mobiel. Die kan zelfs onze paspoorten scannen. Ook onze instapkaarten hebben we eigenlijk al op Klaas zijn telefoon staan, maar voor de zekerheid print de aardige mevrouw achter de balie ze ook nog even voor ons uit. Binnen 10 minuten na aankomst op de luchthaven staan we al in de rijd voor de veiligheidscontrole. Deze bevindt zich tegenwoordig op de eerste verdieping, nog voor de paspoortcontrole. Eigenlijk zou onze nicht Nicolien hier vandaag moeten werken, maar hoe goed we ook rondkijken, we kunnen haar helaas nergens ontdekken. Misschien is net met koffiepauze. We doen onze riemen, omhangportemonnees en jassen uit en komen vervolgens zonder problemen door de bodyscan. Ook onze handbagage is blijkbaar niet verdacht, want we kunnen hem zo weer oppakken. Bij de aansluitende paspoortcontrole zijn de medewerkers van de Marechaussee inmiddels grotendeels vervangen door automatische poortjes. Die scannen het paspoort en nemen een foto van ons gezicht. Zodra het poortje heeft vastgesteld, dat de gemaakte foto met de data in het paspoort overeenkomen, springt het lampje op groen en gaat het poortje open. Het is nog maar een uur of 8, als we in de transferzone aankomen, en we hebben dus nog bijna 3 uur te gaan tot we kunnen instappen. Toch vervelen we ons niet. Bij een tweede ontbijt doe ik nog een spelletje Wordfeud op de tablet, terwijl Klaas met Tineke appt, om misschien alsnog een ontmoeting met Nicolien te regelen. Helaas lukt dat laatste niet meer, want voor we het weten, is het tijd om te boarden. We hebben niet bepaald het nieuwste model vliegtuig uit de United-vloot. Het entertainmentsysteem heeft maar een zeer beperkt aantal kanalen en ook de touchscreen werkt niet altijd naar behoren. Maar ik heb gelukkig een plekje aan het raam. In plaats van met films vermaak ik me dus met het spectaculaire uitzicht op de gletsjers van Groenland, de toendra van Labrador en schitterend blauwen meren van Canada en de regio rond de Grote Meren. De tijd vliegt om en rond 2 uur ’s middags lokale tijd landen we bijna een uur te vroeg op het vliegveld van Houston. Na een lange wandeling door de gangen van George Bush Intercontinental Airport arriveren we uiteindelijk in de hal van “immigration”. Het is hier enorm druk met net gearriveerde passagiers uit alle windstreken. We sluiten aan in een lange rij van wachtenden, die via talloze haarspelden naar een groep automaten aan de andere kant van de hal toe leidt. De automaten zijn ervoor bedoeld, om het tijdrovende werk van de immigratiedienst over te nemen. Zo worden hier onder andere onze paspoorten gescand, vingerafdrukken afgenomen en een plaatje van ons gezicht gemaakt. Wie door de automaat wordt goedgekeurd mag doorlopen naar een medewerker bij de uitgang, die vervolgens een stempel in het paspoort drukt, waarmee je officieel bent toegelaten tot de VS. Helaas werken de automaten echter nog niet naar behoren. In meer dan 90% van de gevallen gaat er iets mis met de vingerafdrukken of de foto van het hoofd. Ook bij ons zijn de vingerafdrukken onbruikbaar en moeten we dus alsnog naar een balie toe, waar een medewerker van vlees en bloed de hele procedure nog eens overdoet. Ook hiervoor moet je uiteraard eerst weer in de rij gaan staan. 20 minuten later en 2 setjes vingerafdrukken, een foto en een paar vragen verder, krijgen we dan alsnog onze stempels en mogen we officieel Amerikaanse bodem betreden. Hiermee is de kous er echter nog niet af, want daarna moeten we onze bagage ophalen, dan door de douane en vervolgens de tassen weer inleveren bij de transferbalie. Pas nadat we met onze handbagage opnieuw door de veiligheidscontrole zijn gegaan, kunnen we uiteindelijk op weg naar de gate van onze connectie naar Denver. Al om al hebben we meer dan een uur over gedaan, om van de ene gate naar de andere te geraken. Ik ben daarom erg blij, dat ik bij het boeken van onze vluchten wat extra marge voor het overstappen had genomen. In de oorspronkelijke planning van het boekingssysteem hadden we namelijk maar iets meer dan een uur om over te stappen in Houston. Nu hebben we dus nog rustig de tijd, om de eerste cash-dollars uit de muur te halen, iets te drinken en de winkels van het terminal onder de loep te nemen. Pas om 17.45 uur vertrekt onze volgende vlucht naar Denver. Dit toestel is zo mogelijk nog ouder dan de vorige en heeft helemaal geen entertainmentsysteem. Als je naar muziek wilt luisteren of een film wilt bekijken, moet je dat op jouw eigen smartphone of tablet doen. Gelukkig heb ik ook hier een plekje aan het raam en vermaak ik me dus met “window-tv”, spreek eindeloze korenvelden. Klaas doet terwijl een dutje. Omdat dit een binnenlandse vlucht is, krijg je bovendien alleen een drankje en geen eten aan boord. Dat is echter niet zo erg, want de vlucht naar Denver duurt maar iets meer dan 2 uur. Net voor zonsondergang landen we met een geweldig uitzicht op de Rocky Mountains op Denver International Airport (DIA). Ook dit is een enorm vliegveld en het duurt dus lang, voor we via diverse rolbanden en een onbemand treintje de bagageband bereiken, waar onze tassen al ronddraaien. Gelukkig staat het busje, dat ons naar de autoverhuurder brengt, buiten al klaar. Aangekomen bij Alamo moeten we echter opnieuw achter aansluiten in de rij. Omdat een paar van onze voorgangers hun geluk bij de selfservice-automaten gaan proberen, zijn we echter toch nog vrij snel aan de beurt. En dan blijkt, dat we helemaal niet in de rij hadden moeten staan. We hebben namelijk gisteren al online ingecheckt en hadden met de bevestiging van deze check-in direct naar het parkeerterrein van Alamo kunnen gaan, om daar zelf een auto van onze categorie uit te zoeken. Dat mogen we dus nu alsnog. De baliemedewerker laat ons alleen even zien, waar we de geboekte categorie auto’s kunnen vinden en dan mogen we zelf kiezen. Dat valt nog niet mee, want bij de meeste “compact cars” is het kofferbak veel te klein voor onze grote reistassen. Bovendien is het inmiddels donker en is eventuele schade aan de huurauto’s maar slecht te zien. Uiteindelijk vinden we toch nog een Nissan Versa, waar we al onze bagage in kwijt kunnen. Hij heeft wel wat lakschade en bovendien op verschillende plekken lijmsporen van slecht verwijderde stickers. Voor de zekerheid nemen we dan ook wat foto’s van deze beschadigingen en rijden dan naar de uitgang, waar onze papieren nog even gecheckt worden. Op zich is ons deze online-check-in heel goed bevallen, want je ontloopt op deze manier de verkooppraatjes van de baliemedewerkers, die normaal gesproken altijd proberen, om je nog wat extra verzekeringen of een dure upgrade aan te smeren. Daar heb je met deze online-procedure dus totaal geen last van. Heerlijk! We installeren nog even de van thuis meegenomen navigatie en gaan dan op weg naar ons hotel, de amper 10 minuten verderop gelegen Microtel DIA. We checken in en brengen dan de koffers op de kamer. Ondanks dat het inmiddels bijna 20.30 uur is (4 uur ’s ochtends in Europa), besluiten we om nog iets te gaan eten. We hebben immers sinds de vlucht naar Houston niets meer gehad. Bovendien willen we ook niet al te vroeg naar bed, om zo snel mogelijk aan het nieuwe ritme te wennen. Bij de Moonlight Diner, een restaurant op nog geen 3 Minuten lopen van ons hotel, trakteren we ons op een chiliburger met friet (Klaas) en een lekkere salade met gegrilde kip (Franziska). Terug op de kamer versturen we nog even een kort mailtje, om de thuisfront te laten weten, dat we goed zijn aangekomen. Dan vallen de oogjes dicht en gaan we slapen.

Heute müssen wir früh aufstehen. Bereits um 6 Uhr geht der Wecker. Nach einem schnellen Frühstück in der Lobby des Hotels nehmen wir den Bus zurück zum Flughafen. Auch heute warten wieder ganze Horden von Touristen auf den Shuttlebus. Doch zum Glück haben wir einen sehr effizient arbeitenden Chauffeur, welcher das Einladen der Koffer und Taschen selbst übernimmt und es tatsächlich schafft, alle wartenden Gäste und ihr Gepäck irgendwie im Bus zu verstauen. Beim Check-In von United Airlines ist es zum Glück noch ziemlich ruhig. Wir beantworten die üblichen Fragen zu unserem Gepäck (Haben Sie die Taschen selbst eingepackt? Etc.), geben unsere Taschen ab und bekommen unsere Boardingkarten ausgehändigt. Offiziell eingecheckt haben wir uns ja schon gestern mit der App von United Airlines, die selbst unsere Pässe scannen kann. So stehen wir schon nach 10 Minuten in der Schlange vor der Sicherheitskontrolle. Leider können wir unsere Nichte Nicolien, welche hier arbeitet und uns verabschieden wollte, nirgends entdecken. Wahrscheinlich hat sie gerade Kaffeepause. Sowohl wir als auch unser Handgepäck schaffen es ohne Probleme durch die Kontrolle. Danach folgt die Kontrolle der Pässe. Die Zöllner, welche diese Kontrolle früher ausführten, hat man inzwischen durch Automaten ersetzt. Der Automat scannt den Pass und macht ein Foto von unserem Gesicht. Sobald er die Daten miteinander verglichen hat, springt das Licht von Rot auf Grün und öffnet sich die Pforte zur Transferzone. Auch das funktioniert zum Glück reibungslos und kurz darauf sitzen wir in einem Café beim zweiten Frühstück. Bis zum Abflug dauert es noch mehr als drei Stunden, doch langweilig wird es uns trotzdem nicht. Klaas smst mit seiner Schwester, um eventuell doch noch ein Treffen mit Nicolien zu arrangieren und ich spiele noch ein bisschen Wordfeud auf unserem Tablet. Die Zeit vergeht wie im Fluge und bevor es Nicolien zu uns schafft, ist es Zeit, um einzusteigen. Die Maschine von United Airlines ist überdeutlich kein neues Modell. Das Film- und Musikangebot ist ziemlich dürftig und der kleine Touchscreen funktioniert nur halbwegs. Doch zum Glück verfüge ich über einen Fensterplatz mit prächtiger Aussicht auf die Gletscher von Grönland, die Tundra Labradors und die vielen blauen Seen von Kanada. Langweilig wird es mir deshalb trotzdem nicht. Fast eine Stunde zu früh landen wir um 14 Uhr in Houston. Wir haben also beinahe 3 ½ Stunden Zeit, um auf unseren Flieger nach Denver um zu steigen. Eine scheinbar lange Wartezeit, welche sich allerdings als sehr nützlich herausstellt. Zum Ersten ist der Flughafen in Houston riesig und die Abstände, welche wir ablegen müssen, entsprechend lang. Nach ca. 10 Minuten durch endlose Gänge gelaufen zu haben, erreichen wir endlich die Halle der Einwanderungsbehörde. Hier erwartet uns eine lange Warteschlange. Im Zickzack bewegen wir uns im Schneckentempo auf eine lange Reihe Automaten zu, bei welchen unsere Pässe gescannt, Fingerabdrücke genommen und ein Foto von unserem Gesicht gemacht wird. Wenn alles klappt, kann man danach mit Pass und dem Bon, welchen man vom Automaten bekommt, direkt zum Ausgang gehen. Dort steht ein Mitarbeiter der Einwanderungsbehörde, welcher die Papiere nochmals kontrolliert und dann mithilfe eines Stempels im Pass den Zugang zur USA freigibt. Soweit die Theorie, denn in der Praxis schaffen es die Automaten nicht einmal in 10 % der Fälle, die Arbeit der Einwanderungsbehörde zu übernehmen. Auch bei uns sind die durch den Automaten abgenommenen Fingerabdrücke unbrauchbar und müssen wir uns doch noch in der langen Reihe vor den Schaltern der Einwanderungsbehörde anstellen. Als wir nach ca. 20 Minuten endlich einem Mitarbeiter aus Fleisch und Blut gegenüber stehen, werden erneut Fingerabdrücke und ein Foto unseres Angesichts gemacht und müssen wir die üblichen Fragen über unsere Absichten beantworten. Doch dann erhalten auch wir den vielbegehrten Einreisestempel und dürfen wir offiziell amerikanischen Boden betreten. Doch damit ist es leider noch nicht getan. Als nächstes müssen wir nämlich unser Gepäck abholen und damit durch den Zoll. Danach müssen wir das Gepäck beim Transfercheck-in wieder abgeben und schlussendlich mit dem Handgepäck erneut durch die Sicherheitskontrolle. Inzwischen ist seit der Landung schon über eine Stunde vergangen und ich bin heilfroh, dass ich bei der Buchung der Flüge etwas mehr Zeit zum Umsteigen eingeplant habe als mir durch das Reservierungssystem vorgeschlagen wurde. Bei einem Geldautomaten holen wir etwas Bargeld und vertreiben uns den Rest der Wartezeit mit einem Getränk von Starbucks und ein bisschen Herumstöbern in den Läden des Terminals. Um 17.45 Uhr geht es dann endlich weiter nach Denver. Unser Flugzeug auf diesem Inlandflug ist womöglich noch älteren Datums dann das letzte, denn hier gibt es überhaupt kein Unterhaltungssystem an Bord. Die einzige Möglichkeit, um Musik zu hören oder sich einen Film anzuschauen, ist über das eigene Smartphone oder den eigenen Tablet. Auch zu essen bekommt man hier nichts, jedenfalls nicht gratis. Nur ein Getränk ist im Preis inbegriffen. Zum Glück dauert der Flug nach Denver nur ca. 2 ½ Stunden und habe ich wiederum einen Platz am Fenster. Während ich die Landschaft aus endlosen Kornfeldern an mir vorbeiziehen lasse, macht Klaas ein Mittagschläfchen. Erst bei der Landung in Denver rüttle ich ihn wieder wach, damit er die Silhouette der Rocky Mountains vor der untergehenden Sonne nicht verpasst. Obwohl uns hier keine Kontrollen und Warteschlangen mehr erwarten, dauert es auch hier eine ganze Weile, bevor wir beim Gepäckkarussell ankommen. Auch der Flughafen Denver ist sehr weitläufig und zwischen den Terminals verkehrt ein unbemanntes Züglein. Unser Gepäck ist schneller als wir und einmal bei der Gepäckausgabe angekommen, können wir es direkt mitnehmen. Draussen vor dem Flughafengebäude steht der Shuttlebus, welcher uns zur Autovermietung bringen wird, schon bereit. Wir sind fast die einzigen Fahrgäste. Einmal angekommen wartet beim Schalter von Alamo allerdings wieder eine Warteschlange auf uns. Zum Glück entscheiden sich einige Kunden vor uns, den Selfservice-Automaten zu gebrauchen, sodass wir nicht allzu lange auf einen verfügbaren Mitarbeiter warten müssen. Doch dann stellt sich heraus, dass wir uns eigentlich überhaupt nicht bei den Schaltern hätten anstellen müssen. Wir haben nämlich gestern schon online eingecheckt und hätten mit dem Papier vom Onlinecheck-in direkt zum Parkplatz der Autovermietung gehen können, um dort ein Auto unserer Kategorie auszusuchen. Der Mitarbeiter zeigt uns darum nur schnell, wo wir ein Auto der gebuchten Kategorie finden können, und lässt uns dann wieder allein. Die sonst so üblichen Verkaufsgespräche, in welchen man uns gegen Aufpreis weitere Versicherungen oder ein teureres Auto aufschwatzen will, bleiben uns deshalb heute erspart. Das allein ist für uns Grund genug, um das nächste Mal wieder online einzuchecken. Das Finden eines geeigneten Wagens ist gar nicht so einfach. Erst nach längerem Suchen finden wir einen Nissan Versa, welcher einen Kofferraum besitzt, der gross genug ist für unser Gepäck. Obwohl der Wagen einige kleine Kratzer und ein paar hässliche Leimspuren hat, beschliessen wir ihn zu nehmen. Zur Sicherheit machen wir allerdings noch ein paar Fotos von den Schäden, damit man später nicht behaupten kann, es sei unsere Schuld. Dann fahren wir zum Ausgang, wo man unsere Papiere und die Fahrausweise nochmals überprüft. Obwohl wir inzwischen ziemlich müde sind, verläuft die Fahrt zum Hotel zum Glück reibungslos. Unser von zuhause mitgebrachtes Navigationsgerät lotst uns in knapp 10 Minuten sicher ans Ziel, das Microtel DIA. Nachdem wir unser Gepäck aufs Zimmer gebracht haben, gehen wir noch etwas essen. Es ist inzwischen zwar schon nach 20 Uhr (4 Uhr morgens in Europa), doch wir haben seit heute Morgen im Flugzeug nichts mehr gegessen. Ausserdem wollen wir nicht allzu früh ins Bett, sondern uns möglichst schnell an den neuen Rhythmus gewöhnen. Zum Glück befindet sich etwa 3 Gehminuten vom Hotel entfernt das Moonlight Diner, wo wir unsere knurrenden Mägen mit einem Chiliburger (Klaas), beziehungsweise mit einem Salat mit gegrilltem Huhn verwöhnen. Zurück im Hotel schreiben wir noch eine kurze Email nachhause und gehen dann schlafen.

The alarm clock wakes us at 6 am. After showering and a quick breakfast in the lobby of our hotel it is time to take the shuttle bus back to the airport. There are more people waiting for the shuttle. At the Ibis Hotel there is a long line of people and luggage trying to get on the bus. Luckily we have a very efficient and hardworking driver, who manages to get everyone and everything on board. Back at the terminal it’s still very quiet at the United Airlines check-in counters. Within 10 minutes we pass the security officer asking the usual questions about our luggage, drop off our bags, get our boarding passes printed and head upstairs to security. After emptying all our pockets we pass through the body scan without any problems whatsoever. The same is true for our carry-on luggage. Although we have a good look around, we are not able to spot our niece Nicolien, who is supposed to work here today and promised to wave us goodbye. Probably she is taking her coffee break. Next is passport control. We find the immigration officer has been replaced by a machine. After scanning our passports and taking a picture of our face, the light switches from red to green, the door opens and we are admitted to the transfer zone. As it is still far too early to go to the gate, we pass the remaining time with window shopping, a second breakfast at one of the coffee shops and a game of Wordfeud on the tablet. Time passes fast and before we know it, it’s time for boarding. Our plane looks a bit outdated and the entertainment system has only limited choices and a touchscreen, which isn’t always working properly. But who needs an entertainment system, if you have a window seat with great views of the glaciers of Greenland, the tundra of Labrador and the stunningly blue Lakes of Quebec , Ontario and the Great Lakes region? About an hour too early at 2 pm we land at George Bush Intercontinental Airport in Houston. After a long walk across different hallways we finally arrive at immigration. There is a long zigzagging line heading across the hall towards a series of machines. The machines scan our passports, take our finger prints as well as a picture of our face. At least that is, what they are supposed to do. Unfortunately the technology isn’t sophisticated enough yet to take over the job of the immigration officer. In more than 90% of all cases there is something wrong with either the finger prints or the photograph produced by the machines. In our case the quality of the finger prints is insufficient. That means we are not admitted to the short cut, but have to go back in line to see an officer made of flesh and blood. After 15 more minutes in line, a short interview with an immigration officer, more finger prints and more pictures we are finally admitted officially to the United States. Unfortunately this is not the end of the waiting lines though. Next we have to pick up our luggage and pass through customs with it. In order to reach the gate of our connecting flight we then have to recheck our bags at the baggage drop-off counter and get in line for the next security check. All in all it takes us more than an hour to get from gate to gate. Luckily we have more than enough time before departure of our connecting flight to Denver. We get some cash dollars out of an ATM, buy a drink and have a seat at the departure gate. Around 5:45 pm local time we finally leave Houston for Denver. This being a domestic flight the facilities on board are very limited. There is no entertainment system except for the wifi you can use on your personal devices and there isn’t any free food provided on board. The only thing we get is a drink. Luckily with just over 2 hours this is a short flight and I managed to get a window seat again. While I’m taking in the scenery of the rather dull agricultural land beyond us, Klaas is enjoying a nap. Just before landing on DIA the landscape becomes more exciting though. The Rockies appear at the horizon and with the sun setting behind them that makes for a very pretty picture. DIA is a huge airport and getting from the gate to baggage claim seems to take forever and even implies a short train ride. Actually our bags made it quicker to baggage claim than we did. Outside there is a shuttle waiting for us, which takes us to Alamo, our rental car company. There are quite a few people waiting to pick up their car, so we have to go in line again. Luckily some of the people in front of us try their luck at the self-service-machines, so we don’t have to wait too long for an employee to become available. He tells us, that we actually waited for nothing. As we checked in online, we should have gone directly to the parking lot, chose a car and do all the paperwork at the exit booth. Fortunately he is kind enough to show us the row of cars we can chose from before going back inside to help the next customers. By now it’s pretty dark outside and it isn’t easy to check the available cars for possible damage. On top of that it takes a while, before we manage to find a vehicle with a trunk big enough to hold all our luggage. Finally we leave the parking lot with a grey Nissan Versa. As we brought our own satellite navigation device, it isn’t hard to find our airport hotel on Tower Road. Within 10 minutes we reach the Microtel Denver DIA, check in and bring our baggage to the room. Although by now it is past 8 pm local time, which means 4 am back home, we decide to go for a quick bite before going to bed. At the Moonlight Diner, about 3 minutes walking distance from the hotel, we have a succulent chili-burger with fries (Klaas) and a wonderful blackened chicken salad (Franziska). After a quick email to inform the family of our arrival in the States we finally hit the sheets.

  • 30 Oktober 2016 - 11:00

    Ada Venema:

    Petje af hoor om zoveel weken na dato nog zo gedetailleerd een reisverslag te kunnen maken en dat ook nog in het Duits en Engels. Heb je al die details onderweg in een soort dagboek bijgehouden?
    Dat moet haast wel lijkt mij, je doet zo heel veel indrukken op onderweg, je kunt onmogelijk alles onthouden en dan ontkom je er toch niet aan om 's avonds met je opschrijfboekje bezig te zijn.
    Dat overstappen is nog wel een heel gedoe en als ik het zo lees dan ben ik toch wel heel blij dat wij een rechtstreekse vlucht hadden. Dat lange wachten, die haarspeldrijen - wij hebben patent op de laatste plaats in de rij - de vele controles en dan nog eens opnieuw, pfff het hoort erbij, ik weet het. Maar dat vind ik toch de grote hobbel van zulke reizen en zo'n reisdag duurt eindeloos lang. Dan ben je wel heel blij als je eindelijk je bed kunt opzoeken.
    Het is heel leuk om alsnog de uitgebreide versie van jullie verhalen te lezen en ik ben in blijde afwachting van de volgende verhalen.
    Groetjes van Ada en Eiso

  • 30 Oktober 2016 - 13:03

    Franziska & Klaas :

    Beste Ada & Eiso,
    Hartelijk dank voor jullie uitvoerige reactie! Leuk, dat jullie weer meelezen en zo enthousiast zijn over ons reisbericht. Zo een drietalig reisverslag is inderdaad best veel werk. Het is daarom dubbel leuk om te horen, dat onze volgers daar ook echt van genieten. Dat maakt het pas echt de moeite waard.
    Ik heb tijdens onze reis inderdaad een dagboek bijgehouden, want anders zou ik mij alle details echt niet meer zo goed herinneren. Soms denk ik, dat dat misschien beter was geweest, want soms ben ik een beetje erg lang van stof. Ik ben bang, dat niet iedereen dit zo kan waarderen als jullie dat doen. Maar goed, zo zit ik nu eenmaal in elkaar. Bovendien kan ik nu toch niet meer terug, want als je zo gedetailleerd bent begonnen, moet je het verhaal naar mijn mening ook zo afmaken. Dat kost echter wel veel tijd en het zal daarom nog even duren, voor dat het hele verhaal online staat. Ik vraag jullie daarom vriendelijk, om nog een beetje geduld te hebben met mij.
    Groetjes,
    Franziska

  • 30 Oktober 2016 - 17:04

    Leen En Ellien Van Der Kooij:

    Hoi Franziska, wees gerust hoor, ook ik vind het heerlijk om een lang verslag te mogen lezen,ik hou zelf ook wel van gedetailleerde verslaggeving. ;) En het is prijzenswaardig dat je achteraf sowieso de moeite neemt om alles met ons te willen delen. Hulde! Bijkomend voordeel, jij beleeft de vakantie nu nog een keer, dubbel genieten. Overigens nog een wonder dat jullie die eerste dag niet meteen zijn doorgedraaid, wat een gedoe allemaal met overstappen en eindeloos wachten. Maar het is allemaal voor een goed doel geweest: weer een prachtige vakantie en ik zal braaf en zeer geduldig wachten op de vervolgverhalen. Doe het rustig aan, anders ben je snel weer aan vakantie toe!

    Groetjes, ook aan Klaas natuurlijk
    Ellien

Reageer op dit reisverslag

Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley

Franziska & Klaas

Dit is onze reisweblog, waar wij verslag doen van onze diverse reizen naar verre landen. This is our travel log, where you will find the reports of all our major trips. Dies ist die Webseite, auf der Ihr all unsere Reiseberichte finden könnt.

Actief sinds 08 Okt. 2006
Verslag gelezen: 1004
Totaal aantal bezoekers 429031

Voorgaande reizen:

18 September 2016 - 09 Oktober 2016

Colorado / Utah 2016

26 Oktober 2014 - 28 November 2014

Victoria (Australia)

29 September 2013 - 12 Oktober 2013

New York - New York

30 September 2012 - 18 Oktober 2012

Andalucía

25 Maart 2012 - 31 Maart 2012

Lissabon

11 September 2011 - 01 Oktober 2011

Rocky Mountains

12 September 2010 - 03 Oktober 2010

Norway / Noorwegen / Norwegen

30 Mei 2010 - 12 Juni 2010

England

06 September 2009 - 05 November 2009

Australië 2009

15 Augustus 2008 - 31 Augustus 2008

Zwitserland 2008

13 Mei 2008 - 23 Mei 2008

Turkije 2008

09 September 2007 - 06 Oktober 2007

Westcanada 2007

Landen bezocht: