21/9/2016: Rocky Mountain NP (Estes Park)

Door de jetlag ben ik vanochtend al om 3 uur klaarwakker. Om Klaas niet te storen, ga ik naar de badkamer om mijn dagboek up te daten. Daarna ga ik terug naar bed en val ik gelukkig toch nog weer in slaap. Toch staan we ook vandaag niet laat op. Rocky Mountain National Park is een heel druk park en het is daarom zaak om op tijd bij de trailhead te zijn, willen we nog een plekje op de parkeerplaats kunnen bemachtigen. Na 8 uur zijn de meeste parkeerterreinen vol en kun je alleen maar nog met de gratis shuttlebussen bij de trailheads komen. We slaan daarom voorlopig het ontbijt over, vullen onze isolatiemokken bij de receptie van het hotel met hete dranken en gaan kort na 7 uur op pad richting de Glacier Gorge Trailhead. Vanaf de parkingang rijden we in een lange kolonne van auto’s over de Bear Lake Road naar de trailhead. Als we daar rond een uur of 8 aankomen, weten we nog net één van de laatste twee parkeerplekken te bemachtigen. Omdat er buiten een gure, harde wind waait en het bovendien bewolkt is, ontbijten we in de auto met cornflakes, melk, koffie en thee. Dan trekken we de wandelschoenen aan, pakken onze rugzakken en gaan op pad. We willen vandaag naar Sky Pond lopen, een bergmeertje ongeveer 7,5 km en 540 hoogtemeters verderop.
Het eerste stuk van deze wandeling naar Alberta Falls en verder naar een splitsing van drie paden is bekend terrein voor ons, want we hebben dit stuk op onze vorige reis naar dit gebied in omgekeerde richting gelopen. Toch genieten we weer volop van de prachtige waterval en de schitterende bergpanorama’s. Het uitzicht is zo mogelijk nog mooier dan de vorige keer, want de ratelpopulieren op de hellingen tegenover ons dragen nu hun allermooiste herfsttooi. Ondanks de vele auto’s op het parkeerterrein is het nog redelijk rustig op het pad. Ook bij de Alberta Falls, een van de populairste wandelbestemmingen in dit park, kunnen we nog plaatjes schieten zonder allemaal vreemde mensen erop. Iets boven de watervallen trekken we een nauwe vallei in met steile puinhellingen links en rechts van het pad. Uiteindelijk komen we bij het al eerder genoemde kruispunt uit en nemen daar het pad richting The Loch en Sky Pond. Direct na de splitsing klimt het pad in haarspelden omhoog naar The Loch, een meer omgeven van dennenbossen. Om even uit te hijgen van de steile klim, besluiten we hier een korte pauze in te lassen. Helaas is er veel laaghangende bewolking en begint het ook net een beetje te sputteren, waardoor het panorama een beetje tegenvalt. We maken snel een paar foto’s, werken een banaantje naar binnen en trekken de regenjassen aan. Dan lopen we langs het meer en over een boardwalk door een moeras verder de vallei in. Daarna begint het pad weer te stijgen. Over een goed onderhouden route met treden gemaakt van rotsblokken en boomstammen klimmen we naar de voet van een waterval, de Timberline Falls. Nu volgt het moeilijkste stuk van de hele wandeling. Op handen en voeten over steile rotsen klauterend moeten we de top van de waterval zien te bereiken. Alhoewel het pad over een helling rechts van de waterval loopt en niet helemaal zo steil is als de rotswand achter de waterval, zijn de rotsen ook hier nat en glibberig en is het klimmen dus een behoorlijke uitdaging. Maar we laten ons niet kennen, want we worden op dit traject op de voet gevolgd door een hele aardige mevrouw uit Fort Collins, die tenminste 20 tot 30 jaar ouder is dan wij. Gelukkig komen we alle drie zonder kleerscheuren boven aan. Ook hier is een klein meertje met de mooie naam Lake of Glass. Op een windstille dag lijkt het wateroppervlak van dit meertje inderdaad op een glasruit, waarin zich de omliggende bergtoppen weerspiegelen. Vandaag waait er echter zo een snoeiharde wind, dat het wateroppervlak eerder op een wasbord dan op een ruit lijkt. Door de gure, harde wind lukt het me nauwelijks de camera stil te houden en een foto te nemen. Ook voor een korte pauze is het hier simpelweg te koud. We lopen daarom verder naar het ander eind van het meertje en door een boomloze toendra met kleine struikjes in prachtige herfstkleuren en nog een klein watervalletje.
Nu volgt nog een laatste klim naar de top van de morene, waarachter Sky Pond ligt. In eerste instantie hebben we dit prachtige meer, dat aan drie kanten door hoge rotswanden en grillige bergtoppen omgeven is, helemaal voor onszelf. Inmiddels is het weer gestopt met regenen en waait het bovendien lang zo hard niet meer. In de luwte van een grote rotsblok genieten we stilletjes van dit schitterende tafereel en eten we onze meegebrachte broodjes op. Maar dan wordt de rust op ons idyllische lunchplekje ineens verstoord door een groep nieuwkomers, die met veel kabaal in een rubberbootje het water op gaan. Geen flauw idee, wat het doel van deze actie is. Wij houden het in elk geval voor gezien en beginnen daarom aan de weg terug naar Glacier Gorge. De afdaling over de glibberige rotsen langs de waterval blijkt nog moeilijker dan de klim omhoog. Overal lopen kleine beekjes en omdat we bij het naar beneden klauteren geregeld op ons achterwerk terechtkomen, levert dat een natte kont op. Toch bereiken we de voet van de waterval zonder ongelukken.
Vanaf nu is de afdaling een stuk gemakkelijker en kunnen we tijdens het lopen volop genieten van de mooie omgeving, het prachtige uitzicht en natuurlijk het veelvuldig aanwezige wildlife. We spotten met name eekhoorntjes en vogels in alle soorten en maten. Naast de gisteren al gespotte Stellers gaai en de grijze Vlaamse gaai, zien we vandaag ook nog sneeuwhoenderen en een specht. De meeste van deze beesten blijken totaal niet bang voor ons te zijn en laten zich makkelijk fotograferen. Helaas is dat geen goed teken, want dat betekent meestal, dat ze door mensen gevoerd zijn en hun aanwezigheid met een makkelijke maaltijd associëren. Ondanks alle borden met waarschuwingen en informatie over de gevaren van het voeren van wildlife, zijn we ook vandaag weer verschillende wandelaars tegengekomen, die het voederverbod gewoon ignoreren. Zo kwamen we op de klim naar boven onder andere een groepje vrouwen tegen, die met nootjes op hun handen vogels probeerden aan te lokken. En op terugweg zagen we een eekhoorntje een in plastic verpakte mueslireep uit een open rugtas stelen, terwijl de eigenares van de tas gewoon toekeek. Terug bij The Loch maken we een korte pauze, om een appeltje te eten en van het uitzicht te genieten. Naast de steen, waar ik op zit, hebben achteloze toeristen bijna een heel pak crackers achtergelaten en ook die vinden gretige aftrek bij de eekhoorntjes en vogels in de omgeving. Dat levert weliswaar heel aandoenlijke taferelen en mooie plaatjes op, maar is alles behalve gezond voor de beesten. Ten eerste is menselijk voedsel sowieso meestal niet geschikt voor dieren en kan het zelfs giftig zijn. Maar wat misschien nog erger is en waar zich de meeste mensen niet bewust van zijn is, dat gevoerde beesten op den duur afhankelijk worden van het voedsel, dat de toeristen aan hun voeren. Als de toeristenstroom in de wintermaanden uitblijft, kunnen veel van die beestjes niet meer voor zich zelf zorgen en sterven ze uiteindelijk van de honger. Ze zeggen hier niet voor niets “a fed animal is a dead animal”.
Bij The Loch is inmiddels de zon gaan schijnen en hebben we een prachtig uitzicht op Timberline Falls en de hellingen, waar we eerder vandaag omhoog geklommen zijn. Het is hier ook een stuk warmer en de jassen kunnen dus weer uit. Toch snap ik sommige van onze tegenliggers niet, die uitsluitend gekleed in een T-shirt en een korte broek de bergen in trekken. Die zullen hogerop nog aardig op de koffie komen. Naarmate we verder afdalen en dichter bij Alberta Falls en de trailhead komen, wordt het steeds drukker op het pad. Bij de watervallen aangekomen lijkt het wel op een volksverhuizing. Klaas moet inmiddels nodig plassen, maar door de drukte overal is even achter de bosjes verdwijnen onmogelijk. De enige andere optie is de toilet bij het parkeerterrein, waar onze auto staat. Het laatste stuk van de afdaling leggen we daarom in recordtempo terug, waardoor ik weer eens door mijn enkel ga. Gelukkig is er niet veel aan de hand en kan ik gewoon verderlopen. Ik doe wel wat voorzichtiger aan en laat Klaas vooruit hollen. Gelukkig haalt hij de wc nog net op tijd.
Met bijna 15 km en de nodige hoogtemeters in de benen arriveren we dus na ongeveer 7 uur stappen terug bij de auto. Best een knappe prestatie voor dag 2 van ons verblijf in de Rockies. Het parkeerterrein staat nog steeds propvol en bij de bushalte staan hele hordes toeristen op de shuttle te wachten. Langs de kant staan bovendien al weer verschillende auto’s op ons parkeerplekje te azen. Nadat Klaas de afgelopen 1 ½ dag heeft gereden, is het nu mijn beurt om achter het stuur te kruipen. Het is wel weer wennen in zo een vreemde auto, die bovendien ook nog een stuk groter is dan ons Corsatje thuis. Omdat het nog maar 3 uur ’s middags is, besluiten we nog een kleine wandeling bij aan te plakken. We stoppen daarom op terugweg bij de Sprague Lake Trailhead. Het rondje Sprague Lake is maar ongeveer 1,5 kilometer lang en het pad is breed en vlak. Een echt bejaardenrondje dus, dat zelfs met een rolstoel te doen is. Wij zijn er echter blij mee, want dit is alles, wat onze vermoeide beenspieren nog aankunnen. Bovendien is het uitzicht op de bergen rond Bear Lake en de met kleurrijke ratelpopulieren begroeide hellingen rondweg schitterend.
Na deze korte wandeling rijden we door naar het visitor center. Onderweg moeten we geregeld stoppen voor overstekende herten. We gaan de auto echter niet meer uit, want we moeten opschieten, als we het visitor center nog voor sluitingstijd willen bereiken. Vijf minuten voor tijd zijn we bij de ingang en kopen nog een gidsje over de Trail Ridge Road en een kalender met plaatjes van de fotograaf Erik Stensland. Om een uur of 5 zijn we terug in het hotel . Helaas heeft het kamermeisje blijkbaar vandaag gespijbeld, want de bedden zijn niet opgemaakt, de prullenmanden nog net zo vol als vanochtend en de badkamer vies. Wij zijn echter te moe om bij de receptie te gaan klagen en gaan liever even een uurtje met de beentjes omhoog op bed liggen. Daarna zijn we weer fit genoeg om iets te gaan eten.
Hiervoor rijden we naar Smokin’ Dave’s BBQ & Tap House aan de andere kant van het dorp. Op het parkeerterrein van dit populaire restaurant is het echter zo druk, dat we onze auto nergens kwijt kunnen. Bij de Rock Inn Mountain Tavern, een restaurant dat we nog kennen van onze vorige reis, is het hetzelfde liedje. De waarschuwingen over de verwachte drukte in Estes Park tijdens de bronsttijd van de herten en het kleurenspektakel van de ratelpopulieren blijkt toch te kloppen. Een beetje teleurgesteld rijden we uiteindelijk terug naar het centrum en parkeren de auto tegenover de galerie van fotograaf Erik Stensland. Hier hebben we 5 jaar geleden een mooie plaat gekocht, die inmiddels al weer geruime tijd bij ons thuis aan de muur hangt. Helaas is het inmiddels 19 uur geweest en de galerie is dus net dichtgegaan. Wandelend over de River Walk gaan we op zoek naar een restaurant en komen uiteindelijk uit bij Poppy’s Grill. Hier bestellen we een hamburger, een cola voor mij en een biertje voor Klaas. Helaas gooi ik al bij de eerste slok de helft van mijn cola over mijn broek heen. En daarmee is het nog niet gedaan, want later volgen er ook nog een paar druppels ketchup en een schijf tomaat. Ook de hamburger smaakt maar zozo. Zo had ik me deze avond in Estes Park niet voorgesteld. Gelukkig maakt het ijsje, dat we later bij een ijscafé verderop gaan halen veel weer goed. We maken nog even een kleine wandeling langs de eindeloze rij souvenirshops en rijden dan terug naar het hotel. Inmiddels zijn we behoorlijk moe geworden en gaan we daarom bijna meteen naar bed.

Auf Grund des Jetlags bin ich auch heute wieder in aller Hergottsfrühe wach. Um 3 Uhr morgens ziehe ich mich für ca. 1 ½ Stunden auf die Toilette zurück und bringe dort, während Klaas im Zimmer nebenan seelenruhig weiterschläft, mein Tagebuch auf den neusten Stand. Zum Glück gelingt es mir danach, doch nochmals etwa 2 Stunden zu schlafen. Kurz nach 7 Uhr füllen wir bei der Rezeption unsere Thermosbecher mit heissen Getränken und machen uns dann ohne Frühstück auf den Weg in den Rocky Mountain Nationalpark. Der Park ist in den Sommermonaten nämlich extrem populär und die Parkplätze bei den „Trailheads“ füllen sich schnell. Auch heute fahren wir in einer langen Kolonne von Autos über die Bear Lake Road zum Glacier Gorge Trailhead, wo es uns gelingt einen der letzten zwei freien Parkplätze zu ergattern. Glück gehabt! Wären wir später gekommen, dann hätten wir das Auto anderswo parkieren und mit dem gratis Shuttlebus zum Ausgangspunkt unserer geplanten Wanderung fahren müssen. Bevor wir allerdings unsere Rucksäcke schultern, ist es erst einmal Zeit zum Frühstücken. Weil es draussen bewölkt ist und ein starker, empfindlich kühler Wind weht, essen wir unsere Corn Flakes mit Milch im Auto auf.
Dann ziehen wir unsere Wanderschuhe an und machen uns auf den Weg. Unser Ziel heute ist der etwas mehr als 7 km entfernte Sky Pond, ein wunderschöner Bergsee umgeben von hohen Gipfeln und steilen Felswänden. Das erste Stück der Wanderung führt über einen breiten, gut ausgebauten Wanderweg zu den Alberta Falls. Obwohl dieser Wasserfall ein beliebtes Wanderziel ist, treffen wir dort zu dieser frühen Stunde erst wenige andere Wanderer an. Wir schiessen ein paar Fotos und klettern dann weiter den Hang hinauf. Dieses erste Stück der heutigen Wanderung ist nicht ganz neu für uns, denn wir haben es während unserer Reise vor 5 Jahren schon einmal in umgekehrter Richtung abgelegt. Trotzdem geniessen wir unterwegs immer wieder die fantastische Aussicht auf die umliegenden Berggipfel und auf die gelb- und orange-leuchtenden Espenwälder an den gegenüberliegenden Hängen.
Durch ein Tal gesäumt von steilen Schutthalden erreichen wir schliesslich eine Kreuzung von drei Wanderwegen. Hier verlassen wir den uns bekannten Weg und nehmen den Pfad Richtung The Loch und Sky Pond. Über viele Haarnadelkurven schraubt sich dieser hinauf zum Loch, einem von Nadelwald umgebenen Bergsee. Eigentlich ein idyllischer Ort für eine kurze Rast, doch leider beginnt es zu regnen und hüllen sich die umliegenden Berggipfel in Wolken und Nebel. Wir machen darum nur eine kurze Pause, verschlingen eine Banane, schiessen ein paar Fotos und ziehen unsere Regenjacken an. Dann wandern wir am Seeufer entlang und durch ein kleines Sumpfgebiet weiter talaufwärts. Kurz darauf beginnt der Weg wieder zu steigen. Über aus grossen Steinblöcken bestehende Stufen klettern wir hinauf zum Fuss eines Wasserfalls. Bisher war der Weg gut ausgebaut und einfach zu begehen. Das ändert sich nun jedoch schlagartig. Der Pfad hinauf zum Ausgangspunkt der Timberline Falls verläuft durch ein steiles, feuchtes und entsprechend glitschiges Couloir. Meine Wanderstöcke und die Kamera verschwinden im Rucksack , denn ich brauche meine Hände zum Klettern. Oben angekommen eröffnet sich uns ein schöner Blick über den kleinen Bergsee Lake of Glass. An windstillen Tagen gleicht die spiegelglatte Wasseroberfläche in der Tat einer Glasscheibe. Heute allerdings weht hier so ein starker, schneidender Wind, dass es mir kaum gelingt die Kamera still zu halten, um ein paar Fotos von der windgepeitschten Wasseroberfläche zu machen. Obwohl wir uns eigentlich nach der Kletterei im Couloir wieder eine Pause verdient hätten, lädt der kalte, schneidende Wind nicht gerade zum Verweilen ein. Wir stapfen deshalb tapfer weiter dem See entlang und dann durch eine idyllische Landschaft bestehend aus alpiner Tundra mit in prächtigen Herbstfarben leuchtenden Sträuchern. Nun müssen wir nur noch die Moräne erklettern, die unser heutiges Ziel, den Sky Pond, von uns trennt.
Oben angekommen eröffnet sich uns ein wahrlich spektakuläres Panorama über den auf drei Seiten von steilen Felswänden und spitzen Felszacken umgebenen Bergsee. Da der Wind inzwischen etwas nachgelassen hat und sich sogar so ab und zu die Sonne zeigt, können wir im Windschatten eines grossen Felsblockes ungestört die Aussicht geniessen und unseren Lunch aufessen. Bis auf eine ältere Frau aus Fort Collins, die sicher 20 Jahre älter ist als Klaas aber noch erstaunlich rüstig und unternehmungslustig, haben wir den See zunächst ganz für uns alleine. Erst nach einer Weile erreichen weitere Wanderer unseren idyllischen Lunchplatz. Einer davon hat eine Angelrute mitgebracht und ein paar andere fahren sogar mit einem Gummiboot auf den See hinaus. Mit der Ruhe ist es nun leider getan und wir beschliessen deshalb, den Rückweg anzutreten.
Der Abstieg durch das Couloir bei den Timberline Falls ist noch beschwerlicher als der Aufstieg. Durch die vielen kleinen Bächlin ist der Fels glitschig und es ist darum beinahe unmöglich, ohne nasses Hinterteil unten anzukommen. Auch uns gelingt das nicht, doch abgesehen von einer feuchten Hose kommen wir glücklicherweise unversehrt am Fusse des Wasserfalls an. Nach dieser Strapaze ist der Rest des Abstiegs ein Kinderspiel. Endlich haben wir nun Zeit, die tolle Aussicht zu geniessen und verschiedene Tiere zu beobachten. Neben vielen Eichhörnchen sind das vor allem Vögel, wie zum Beispiel Meisen- und Diademhäher, Schneehühner und sogar ein Specht. Die meisten dieser Tiere haben ihre Scheu vor dem Menschen durch häufiges Füttern verloren. Dadurch lassen sich die süssen Viecher zwar bereitwillig fotografieren, doch meistens haben sie damit auch ihr eigenes Todesurteil unterschrieben. Durch das ständige Füttern werden sie nämlich vom Menschen abhängig und sind hilflos dem Hungertod ausgesetzt, wenn die Touristen im Winter wegbleiben. Abgesehen davon sind Chips und Kekse natürlich sowieso keine ideale Ernährung für Wildtiere. Leider schlagen die Touristen die Warnungen und Fütterungsverbote, die man in den Nationalparks überall aufgehängt hat, noch viel zu oft in den Wind. So haben wir auf dem Aufstieg zum Sky Pond ein paar Frauen beobachtet, welche eine Gruppe Meisenhäher mit Studentenfutter fütterten. Auf dem Abstieg begegneten wir einer Frau, welche absolut nichts dagegen unternahm, dass ihr ein Eichhörnchen einen Müsliriegel mit samt Kunststoffverpackung aus dem offenen Rucksack stahl. Und auch als wir auf dem Rückweg eine kurze Pause beim Loch machen, liegt dort neben dem Stein auf dem wir sitzen fast eine ganze Packung Kekse, welche von achtlosen Touristen zurückgelassen wurde und begreiflicherweise eine enorme Anziehungskraft auf die in der Umgebung lebenden Eichhörnchen und Vögel ausübt. Wirklich schade!
Während wir am Ufer des Lochs einen Apfel verzehren, geniessen wir die tolle Aussicht zurück ins Tal aus dem wir gekommen sind. Da sich der Nebel inzwischen weitgehend verzogen hat, kann man die Timberline Falls und die Berge, welche den Sky Pond umgeben, auch von hieraus deutlich erkennen. Durch die Sonnenstrahlen, welche so ab und zu durch die Wolken brechen, ist es auch um einiges wärmer geworden. Trotzdem habe ich kein Verständnis für die Wanderer, die uns nun immer öfter in T-Shirt und Shorts gekleidet entgegen kommen. Je mehr wir uns den Alberta Falls und dem Glacier Gorge Trailhead nähern, desto grösser wird der Strom der entgegenkommenden Wanderer. Klaas müsste eigentlich dringend einmal in die Büsche, doch daran ist mitten in dieser Völkerwanderung nicht zu denken. Der einzige Ausweg aus dieser verzwickten Situation bietet die Toilette beim Parkplatz, wo unser Auto steht. Die letzten zwei Kilometer legen wir darum im Rekordtempo zurück, wobei ich mir noch beinahe den Knöchel verstauche. Zum Glück schafft es Klaas gerade noch rechtzeitig zur Toilette und können wir unsere 7-stündige Wanderung von fast 15 Kilometern Länge ohne feuchten Zwischenfall beenden.
Der Parkplatz ist noch immer randvoll und bei der Haltestelle wartet eine ganze Traube von Menschen auf den Shuttlebus. Im Parkverbot am Rande des Parkplatzes stehen bereits verschiedene Autos, die sehnsüchtig darauf warten, dass wir endlich abfahren und wieder ein Platz frei wird. Nun übernehme ich zum ersten Mal in diesen Ferien das Steuer unseres Mietwagens. Auf der kurvenreichen Bear Lake Road kann ich meine Fahrkünste beweisen. Da es erst 15 Uhr ist, machen wir auf der Rückfahrt nach Estes Park noch einen Halt beim Sprague Lake. Der flache, rollstuhlgängige Wanderweg, der diesen kleinen See umrundet, ist nur knapp 1,5 km lang und damit eher etwas für ältere Semester oder Familien mit kleinen Kindern. Doch nach den Strapazen von heute Morgen kommt uns dieser einfache Spaziergang gerade recht. Ausserdem bietet diese Miniwanderung wunderschöne Ausblicke auf die umliegenden Berge und die farbenprächtigen Espenwälder an den gegenüberliegenden Berghängen. Auf der Weiterfahrt zum Parkausgang müssen wir des Öfteren anhalten, um einer Gruppe Wapitis den Vortritt beim Überqueren der Strasse zu lassen. Da wir aber noch ins Visitor Center wollen, steigen wir diesmal nicht aus, um Fotos zu machen. Wir schaffen es gerade noch rechtzeitig ins Visitor Center, um einen Führer über die Trail Ridge Road und einen Kalender des Fotografen Erik Stensland zu kaufen, bevor das Centrum um 16.30 Uhr seine Türen schliesst. Gegen 17 Uhr sind wir zurück im Hotel.
Leider müssen wir dort feststellen, dass das Zimmermädchen uns offenbar vergessen hat. Das Bett ist nicht gemacht, die Mülltonnen sind noch genauso voll wie heute Morgen und auch das Badezimmer wurde nicht geputzt. Bei einem Zimmerpreis von 120 $ pro Nacht, kein besonders guter Service, doch wir sind zu müde, um bei der Rezeption zu reklamieren. Stattdessen legen wir eine gute Stunde die Füsse hoch und machen uns dann auf den Weg zu Smokin‘ Dave’s BBQ & Tap House, um dort etwas zu essen. Leider finden wir aber weder dort noch bei der nahegelegenen Rock Inn Mountain Tavern einen freien Parkplatz. Die Warnung auf den Reiseforums im Internet, dass Estes Park diese Woche wegen den farbenprächtigen Espenwäldern und der Brunstzeit der Wapitis extrem überlaufen sei, scheint leider zu stimmen. Etwas enttäuscht fahren wir zurück ins Zentrum von Estes Park, wo wir unser Auto auf dem Parkplatz gegenüber der Galerie van Erik Stensland abstellen. Hier haben wir vor 5 Jahren ein prächtiges Bild dieses Fotografen für unser Wohnzimmer erstanden. Leider ist es inzwischen nach 19 Uhr und hat die Galerie seit 5 Minuten geschlossen. Schade!
Auf dem River Walk wandern wir durch das Zentrum von Estes Park und finden schlussendlich doch noch ein Plätzchen bei Poppy’s Grill, wo wir einen Hamburger und eine Cola beziehungsweise ein Bier bestellen. Leider schütte ich gleich beim ersten Schluck die Hälfte meiner Cola über den Tisch und meine Hose. Klatschnass verziere ich mich danach auch noch mit ein paar Spritzern aus der Ketchupflasche und einer grossen Tomatenscheibe. Eine schöne Bescherung! Leider schmeckt auch der bestellte Hamburger nur mittelmässig. So hatte ich mir diesen Abend nun wirklich nicht vorgestellt. Zum Glück macht das Eis von der Eisdiele vieles wieder gut und hebt sich meine Laune bei einem Abendspaziergang durch das Zentrum von Estes Park langsam wieder. Zurück im Hotel fallen uns schon bald die Augen zu und gehen wir deshalb früh schlafen.

The jetlag wakes me at 3 am. Trying not to wake up Klaas I start to update my diary seated on the bathroom floor. When I finish writing about 1 ½ hours later, I go back to bed and manage to sleep for another two hours or so. Our plan for today is the hike to Sky Pond, a 9 mile roundtrip from the Glacier Gorge Trailhead in Rocky Mountain NP. The trailhead is situated on Bear Lake Road , a very busy area of the park with lots of traffic issues. Finding a parking spot can be virtually impossible after 8 am, reason enough to make an early start. We fill up our travel mugs in the lobby of the hotel and start driving towards the park shortly after 7 am saving breakfast for later. Despite the early hour the Beaver Meadows entrance station as well as the Bear Lake Road are very busy already. When we reach Glacier Gorge Trailhead around 8 am we manage to grab one of the last two available spots on the parking lot. Although still dry the weather is cloudy this morning and there is a lot of wind. Therefore we have our breakfast consisting of a bowl of cereals with milk, coffee and tea in the car.
Then we put on our hiking boots and start climbing towards Alberta Falls. Despite all the cars at the trailhead we don’t see many other hikers around. Even at Alberta Falls, a popular destination in the park, it is still possible to take pictures without any strangers intruding them. Climbing higher we start to enjoy panoramic views of the mountains around us. The patches of brilliantly yellow and orange-leafed aspens on the slopes across the valley make for absolutely stunning pictures. This first part of the hike to Sky Pond isn’t new to us. Five years ago we walked it in opposite direction coming from Lake Hiyaha. This time though we don’t take the branch of the trail leading to Lake Hiyaha, but the one to the Loch and Sky Pond. Soon after the crossing the trail starts climbing steeply towards the Loch, a beautiful lake surrounded by mountains. Unfortunately the view is partly blocked by clouds and mist and when we decide to take a short break, it starts to rain. We put on our raingear and follow the lake shore to its far end.
After crossing a small wetland on a board walk the trail starts climbing towards an almost vertical wall of rocks with a waterfall dropping from the top. Although the trail continues up a chute to the right of the falls, which isn’t quite as steep as the wall behind the waterfall, this is a challenging section of the hike on the threshold between hiking and mountaineering. My camera as well as my walking sticks disappear in the backpack, as I need all my four limbs to climb. Followed by an elderly lady from Fort Collins, who is at least 20 years older than Klaas but still in very good shape, we scramble up the chute to a basin filled with water called Lake of Glass. On a clear, calm day this lake supposedly looks like a piece of glass reflecting the mountains surrounding it. Today though there is far too much wind troubling the water and causing it to wrinkle. Actually it’s so windy, that I hardly manage to keep my camera still enough to take a picture. On top of that it started to rain again and the wind feels really cold. The only way to keep us warm is to keep on walking.
The trail travels along the west side of the Lake of Glass, crosses an area of incredibly colourful alpine tundra and finally climbs the moraine bordering Sky Pond. We’ve reached our destination! Although the sky is far from clear, the views of Sky Pond and the sheer cliffs and mountain tops surrounding it are incredible! Luckily it stopped raining by now and even the wind calmed down a little bit. Seated behind a big rock we quietly take in the great views and even manage to eat part of our lunch without being blown away by the wind. But then the crowds start to arrive. There is even a party paddling on the lake in an inflatable canoe. With the peace and quiet gone we start to head back. The section of the trail at the waterfall proves to be even more challenging going down than climbing up. Most of the rocks are wet and slippery, which makes sliding down on your backside a pretty damp and uncomfortable experience. Fortunately we manage to scramble down without any serious accidents (except for a wet bum).
While we continue heading down towards the Loch, we now have time to take in the scenery and enjoy the wildlife along the trail. We see lots of squirrels and chipmunks and tons of birds like grey jays, Steller’s jays, something that looks like a ptarmigan and even a woodpecker. Most of these animals are very approachable and not afraid of humans anymore. Although that makes photographing them very easy, this kind of behaviour isn’t natural. It usually means, they have been fed by humans and therefore associate hikers with free food. That’s a real pity, because a fed animal is a dead animal. Human food can be toxic to them. On top of that they start to depend on food given to them by humans, which makes them very vulnerable in winter time, when there are no tourists around to feed them. Unfortunately there are still plenty of people around ignoring all the signs in the parks saying “don’t feed the wildlife”. On the way up today we met some hikers handfeeding a group of grey jays. Now heading down we meet a lady not doing anything to prevent a chipmunk from steeling a granola bar out of her open backpack. Back on the shores of the Loch we take a break seated on a big rock, watching the grey jays and chipmunks feeding on a package of crackers, that some ignorant tourist left behind. As cute as these little creatures are, this is not the way it should be and in this particular case we would have preferred not seeing them at all.
By now the sky has cleared up a little and the sun is peaking through the clouds. Looking back across the Loch we now have great views of Timberline Falls and the mountains surrounding Sky Pond. Heading back towards Alberta Falls we enjoy more stunning mountain views. The aspen covered slopes across the valley look even more stunning in the sunshine than they had this morning. The closer we get to Alberta Falls and the trailhead at Glacier Gorge, the more hikers populate the trail. Wearing only a t-shirt and a pair of shorts some of them really don’t seem to be prepared for the fast changing weather conditions up here. While it’s a lot warmer down here, up at Sky Pond it was a completely different story: we were wearing at least 3 different layers each, but to be honest we were still cold.
Back at Alberta Falls we find the site and the trail back to Glacier Gorge to be very crowded. Klaas desperately needs to pee, but with the crowds around he has to wait until we reach the pit toilets back at the parking lot. Although I almost twist my ankle trying to follow Klaas down the hill, we luckily reach the bathroom just in time. At the parking lot there is a huge crowd waiting for the shuttle bus serving all the trailheads along Bear Lake Road. The shuttle has been installed to reduce traffic congestion in the park. Although taking the shuttle bus is optional, it can be your only choice, once all the parking lots along Bear Lake Road are full. Despite the fact that the parking lot at Glacier Gorge Trailhead usually fills up by 8 am, now approximately 7 hours later there are still a few hopeful drivers waiting for a spot to come available. Well one of them is lucky, because we are leaving.
As it is still early, we decide to make a stop at Sprague Lake on the way back to Estes. The Sprague Lake Loop is a flat an easy 0.9 mile trail perfect for families with young children or people with a walking disability. Usually not a very challenging walk for people like us, after the strenuous hike to Sky Pond earlier today it’s all we can handle though. And it is certainly worth the effort, as the trail offers fantastic mountain panoramas and glorious views of the colourful aspens on the slopes across the lake.
Heading back towards Estes Park on the Bear Lake Road we have to stop several times for elk and mule deer passing the road. Although tempting we don’t stop for pictures though, as we want to reach the Beaver Meadows Visitor Center before closing time. We arrive just in time to buy a brochure about Trail Ridge Road and a calendar by photographer Erik Stensland, before the visitor center closes for the day. Around 5 pm we are back at the hotel, where we find the people from housekeeping haven’t done their job. The bed is unmade, the waste bags still full and the bathroom dirty. We are too tired to complain to the lobby though.
After an hour’s rest we head back to the west side of town to have dinner at Smokin’ Dave’s BBQ & Tap House. The popular restaurant is so crowded though, that we can’t even find a parking spot. The same is true for the parking situation at the Rock Inn Mountain Tavern, a restaurant we have visited on an earlier trip to Estes Park. With both the fall foliage and the elk rut being at their best, Estes Park seems to be an extremely popular destination at the moment. Hungry and a little bit disappointed we drive back to downtown Estes and park the car on the lot in the center of town. Walking along the River Walk we finally end up at Poppy’s Grill, where we have a pretty dull tasting hamburger for dinner. After a short stroll along a seemingly endless row of tacky souvenir shops and a huge and tasty ice cream, we head back to the hotel and go to bed.