Oslo (nederlandse versie)

For English go to the next page.

Die deutsche Version folgt auf der naechsten Seite.


Het heeft even geduurd, maar hier is weer een update van de website. We hadden geen internetverbinding in onze huisjes en het weer was de afgelopen week te goed om in een bibliotheek te gaan zitten. Vandaar...

23 september
Opnieuw een regendag. De bewolking hangt zo mogelijk nog lager boven het fjord dan op onze aankomstdag gisteren.
We slapen eerst een beetje uit en ontbijten dan uitgebreid met eieren en spek erbij. Nadat we onze verhalen op het netbook hebben afgerond, besluiten we naar Sogndal te rijden. Daar kunnen we in de bibliotheek gratis internetten. We kunnen dan de website bijwerken, email lezen en het weer bekijken.
Het weer ziet er voor de komende dagen helemaal niet zo slecht uit. Morgen zal het droog worden en in het weekend zal het zelfs zonnig zijn. We hopen, dat de voorspellers het goed hebben...
Na nog wat etenswaren te hebben gekocht, rijden we naar Solvorn en nemen de boot naar Urnes. Dit is de kleinste ferry tot nu toe. Er passen maar zo'n 10 auto's op, maar voor deze keer zijn we dan ook de enige. We moeten de auto achteruit op de boot parkeren, zodat we er vooruit weer afkunnen rijden.
In Urnes staat de oudste staafkerk van Noorwegen, gebouwd rond 1130. Vermoedelijk op fundamenten van al 2 eerdere kerken. Ook zijn daarvan vermoedelijk materialen nog in de bouw verwerkt. De kerk heeft nog een volledige inrichting met preekstoel,banken en altaar. Die zijn natuurlijk van latere data, maar er zijn ook nog enkele items uit de middeleeuwen, zoals een stoel, een kandelaar en een kroonluchter. De naam staafkerk komt van de volledige stammen (staven) die als basis dienen voor de constructie.
Na een paar snelle foto's van de buitenkant, rijden we in de regen terug naar ons huisje in Høyheimsvik en maken een programma op voor de komende dagen.

24 september:
Het weer is aan het veranderen. De bewolking is een heel stuk hoger komen te liggen en we kunnen plotseling zien, dat we rondom in de bergen zitten. Maar als we in de auto stappen regent het nog wel.
We gaan het Jostedal in, allereerst richting Nigardsbreen. Hier is het Breheimsenteret, een informatiecentrum. We bekijken de tentoonstelling over de natuur en cultuurhistorie in het Jostedal. Gelijk achter het centrum ligt op een paar kilometer de gletsjer Nigardsbreen, een uitloper van het Jostedalsbreen. Dit is met 486 km² de grootste gletsjer van het Europese continent. Vanuit het centrum rijden we daar gelijk heen. Voor de gletsjer ligt een klein meer, maar je kunt er toch redelijk dicht bijkomen.
We willen echter gaan wandelen in Bergset naar de Bergsetbreen, een andere uitloper. We rijden daarheen en starten de wandeling van totaal 2,5 uur. De bewolking breekt inmiddels en de zon breekt door. Het wandelpad is niet moeilijk of steil, maar wel hier en daar een modderpoel, waarschijnlijk door de extreme regenval van de afgelopen dagen. Maar met wat springen en waden komen we toch verder. Op een morene nemen we plaats op een steen voor de lunch. Daarna gaan we verder.
Het wandelpad, gemarkeerd met rode stippen, houdt plotseling op. Waarschijnlijk wil men, dat de bezoekers niet te dicht onder de gletsjer komen, omdat daar regelmatig stukken afbreken, maar een bordje aan het einde was toch wat duidelijker geweest.
We keren weer terug naar de auto en rijden verder het dal in. Na zo'n 20 kilometer komen we bij het eindpunt gevormd door het stuwmeer Styggevatnet. We wandelen over de stuwdam. Hier staat echter een behoorlijk koude wind. Achter in het stuwmeer ligt nog een uitloper van de Jostedalsbreen.
In een lekker zonnetje rijden we langzaam het dal weer uit, hier en daar nog wat foto's nemend. Terug naar ons hutje in Høyheimsvik.

25 september :
Het hogedrukgebied boven Scandinavië is gearriveerd! Op enkele wolkenveldjes na is de hemel vrij en het is zonnig.
We willen de andere kant van het Sognefjord gaan verkennen en rijden naar Manheller om daar de overtocht te maken met de ferry. Van de ferry af duik je dan gelijk een 7km lange tunnel in en kom je er weer uit bij Lærdal. In Lærdalsøyri, het oude gedeelte, staan verschillende oude houten huisjes uit de 18e en 19e eeuw. Sommige zijn kneuterig klein en hebben toch een 2e etage. Ik vermoed,dat je dan op je knieën naar bed moet. Er is ook nog een mooi houten hotel, het Lindstrømhotel. Leuk detail: er hangt een bordje aan de muur, dat hier de eerste Noorse autotoerist in 1901 arriveerde. Het was een Nederlander Petrus Scheltemer Beduin.
We treffen het, want het is ook nog markt in Lærdal. Niet alleen van handelaren, maar voornamelijk van lokale bevolking, die wat lokale produkten verkopen.
Van Lærdal gaan we naar Aurland. Dat kan tegenwoordig via de tunnel, maar wij nemen de oude pasweg, de zgn Aurlandsvegen. Het is een schitterende tocht. De smalle weg kronkelt zich 43 km door het gebied, met werkelijk prachtige vergezichten tot aan de gletsjers aan de overkant toe. We maken vele fotostops. Vlak voor de afdaling naar Aurland is er ook nog een uit-stekend plateau gemaakt, zodat je een spectaculair uitzicht op het fjord kunt krijgen.
Van Aurland rijden we naar Flåm, een echte toeristenstop in Noorwegen. Toeristen, die de tour “Norway in a nutshell” doen komen hier allemaal langs. Boven in de bergen rijdt de trein Bergen-Oslo. Deze maakt een stop in Myrdal, boven Flåm. Myrdal (boven) en Flåm (beneden) zijn met een trein met elkaar verbonden, een trein die zonder tandrad een hoogte overbrugt van bijna 900 meter in 20 km. In Flåm kunnen de toeristen dan de boot opstappen en verder over het fjord reizen.
Wij nemen een retourtje Flåm-Myrdal. Het is een leuk stukje spoor, met leuke uitzichten en een korte stop bij de Kjossfossen, een mooie waterval. Terug in Flåm, eigenlijk een plaatsje van niks, bekijken we de enorme toeristische ophef, die dit alles oplevert. Shops, café's, hotels en dat alles voor de toeristen die van de trein op de boot stappen of omgekeerd.
We verlaten Flåm en gaan op weg terug. Deze keer gaan we wel door de tunnel naar Lærdal. Ook al weer een kunststukje. De tunnel is de langste van de wereld (tot nu toe?) en meet 24,5 km. Ter afleiding van de automobilist zijn om de 6 kilometer parkeerplaatsen gemaakt en wordt de tunnel daar gemarkeerd met blauw licht.
Na deze ervaring kan de tunnel van 7 km naar de ferry er ook nog wel bij. Met wat kleinere tunnels op weg naar onze woning hebben we genoeg getunneld vandaag.

26 september:
Als we opstaan, constateren we een streeploze lucht. De zon schijnt al volop. Tijd voor een goeie wandeling. Met een lunch in de rugzak gaan we op pad.
We rijden eerst naar Veitastrond. Daar gaat het op een onverharde tolweg verder. Bij Tungestølen parkeren we de auto. We gaan dan lopend op weg naar de Austerdalsbreen, weer een uitloper van de Jostedalsgletsjer.
Het eerste gedeelte is wat drassig en klimmend, daarna volgt een lang deel vrij vlak door het dal. Tegen het einde zit er nog even een fikse klim in, pas dan laat de Austerdalsgletsjer zich in volle glorie zien. Een prachtig gezicht, vooral natuurlijk ook door het schitterende weer. We lunchen op de rand van de gletsjer en genieten van het uitzicht. Daarna gaan we dan op weg terug. Geheel incidentloos gaat dat niet. Eerst stapt Franziska naast een steen bij het oversteken van een stroompje. Een kletspoot is het gevolg. Later zakt ze met dezelfde voet nog eens weg in de drassige grond. Gezien het resultaat, had ze dat beter kunnen omdraaien. Gelukkig geen blessures.
In totaal zijn we ruim 4 uur onderweg en komen in al die tijd geen mens tegen. Pas als we terug bij de auto zijn, zijn er wat mensen, die schapen uit de bergen terug naar het dal jagen. Een van de mannen beaamt, dat het qua weer misschien wel de beste dag van de zomer is.
Voordat we weer in de auto stappen, werpen we nog een laatste blik op de gletsjerbergen bij Tungestølen. Geweldig mooi! Een topdag!

27 september:
Het mooie weer houdt aan, dus kunnen we het nog eens in de hoogte gaan zoeken.
Met zo'n heldere hemel dalen de temperaturen natuurlijk 's nachts snel. Dat merken we wanneer we de hoogte van het Sognefjellet oprijden. De bodem is wit, links en rechts ligt wat sneeuw en op sommige meertjes ligt een laagje ijs.
Maar geen reden tot klagen, de uitzichten zijn weer formidabel. We maken verschillende fotostops om het landschap en de gletsjers van het Jotunheimen NP op de plaat te schieten. De weg over het Sognefjellet is mooi aangelegd met veel parkeerplaatsen en borden met tekst en uitleg. Bij sommige bordjes moeten we wel eerst even het ijs wegkrabben... Bij de Sognefjellethytta bereiken we het hoogste punt van de pasweg op 1440 meter
We willen de afslag naar de Juvasshytta nemen. De hut is nog open en ligt op 1840 meter. Vanaf hier maken velen de klim naar de Galdhøpiggen, de hoogste berg van Noord Europa (2469 m). Vlak voor het tolhek van deze weg hangt echter een briefje in het Noors, waaruit blijkt, dat, om er te komen, sneeuwkettingen verplicht zijn. Dat gaat dus niet voor ons. Jammer. We dalen weer af en nemen de volgende afslag. Ook een tolweg,onverhard, naar de Spiterstulen Turisthytta. Dat blijft op een veilige 1100 meter.
Na de lunch daar gaan we terug naar de Sognefjellweg en terug richting Sognedal. In de afdaling nemen we echter weer een afslag. We gaan richting Øvre Årdal. Volgens de boekjes ook een bijzonder mooie tolweg. Misschien zijn we door alle mooie uitzichten al een beetje verwend geraakt, we vinden deze weg het geld niet helemaal waard en vinden de 3 hoogspanningslijnen langs bijna de hele rit nogal storend.
In Øvre Årdal gaan we langs het water van Årdalsvatnet en het Lustrafjord weer terug naar de ferry van Fodnes. Om het rondje kompleet te maken nemen we de boot naar Manheller en rijden terug naar huis.

28 september:
Rond half negen nemen we afscheid van eigenaar Stein Noess, van onze woning van de afgelopen dagen. Hij waarschuwt nog voor mogelijk gladde wegen. De heldere nacht heeft de vorst ook naar het dal gebracht. Op schaduwplekken zijn de wegen hier en daar echt glad.
Maar gelukkig schijnt de zon al weer en wordt het snel overal weer dooi. We gaan vandaag op weg naar Stryn. Eigenlijk niet zo ver weg van waar we waren. Høyheimswik is ten zuiden en Stryn is ten noorden van het Jostedalsbreen NP. Maar daar moeten we dus om heen.
We rijden naar het plaatsje Fjærland, zeer ingesloten tussen fjord en bergen. Pas in 1986 werd het ontsloten voor verkeer met de bouw van de Fjærlandtunnel. Voorheen kon men er alleen over het water (of lopend over de bergen) komen. Toch kwamen er al in 1880 toeristen, die na aankomst met de boot per paardenkoets naar de gletsjers werden gebracht. In 1891 opende Hotel Mundal zijn deuren en is er nog steeds.
In Fjærland is ook het Gletsjer Museum met alle wetenswaardigheden over gletsjers, hun ontstaan en hun verdwijnen. Ook is er een mooie panoramafilm over de Jostedalsgletsjer. Het museum bezoeken we eerst en daarna wandelen we nog even door het plaatsje.
In de buurt van Fjærland zijn ook nog een paar gletsjers dichtbij de weg te bezoeken. We gaan allereerst naar Supphellebreen en daarna nog naar Bøyabreen. Imposante ijsmassa's!
We lunchen met het uitzicht erop en rijden daarna via een tunnel het dal weer uit.
Het is nu nog zo'n 60 kilometer naar Stryn, maar daar doen we nog best lang over. We moeten namelijk helemaal om het einde van het Nordfjord heen. We kunnen ons nieuwe verblijfplaats eigenlijk al zien, maar hier is geen ferry en dus: omrijden.
We overnachten weer luxe! In plaats van het geboekte appartement, krijgen we een huisje voor onszelf met alles erop en eraan. Tijd om weer een blok hout op het vuur te gooien....

29 september:
We willen vandaag een uitstapje maken naar het Geirangerfjord. We moeten daarvoor eerst naar Hellesylt. Om 9.30 uur vertrekt daar de ferry door het fjord naar Geiranger. Het Geirangerfjord is een UNESCO World Heritage Site. Het is een vrij nauwe passage met steile hoge wanden.
Het animo blijkt deze ochtend niet hoog. In totaal zijn we met zeven personen aan boord. Het is ook koud. Het buitendek boven, van waaraf je het beste zicht hebt, is nog bevroren en glad.
Gelukkig bereikt de zon het schip nog,zodat het wat opwarmt.
Onderweg wordt wat tekst en uitleg gegeven over het fjord. Het is bijna onvoorstelbaar, dat er ook nog enkele boerderijen zijn op deze steile bergwanden. In de loop van de vorige eeuw zijn deze echter allemaal verlaten, omdat ze moeilijk te bereiken waren. Nu worden de gebouwen onderhouden door een stichting en zijn populaire bestemmingen voor wandelaars.
Bij aankomst ziet Geiranger er behoorlijk uitgestorven uit. De grootte van de souvenirshop op de kade verraadt echter, dat het hier behoorlijk wat mensen kan geven. Er zijn enkele grote hotels en zomers komen er verschillende cruiseschepen.
We rijden eerst een stukje omhoog, zodat we nog een mooi uitzicht krijgen op het fjord en gaan daarna naar het Geiranger Fjordcentrum. Het centrum geeft een mooi overzicht van de historie van het fjord, zoals de mensen aan het fjord leefden en over het toerisme in de vorige eeuw.
We gaan over de Geirangerveien weer richting Stryn. We willen nog een afslag nemen naar Dalsnibba, een mooi uitzichtspunt op1500 meter, maar de tolweg is al gesloten. Waarschijnlijk is de sneeuw daarboven al gearriveerd.
We besluiten om via een omweg terug naar Stryn te rijden en nemen de Gamle Strynefjellsvegen. Dit is een oude onverharde weg door de bergen. Het uitzicht is weer adembenemend mooi. Het landschap is ruig, een steen woestenij. Aan het eind zijn er nog weer wat mooie watervallen te bezichtigen.
Terug in Stryn wandelen we nog even door het centrum. Het plaatsje heeft nog een behoorlijk winkelaanbod. Daarna rijden we terug naar ons Røberg-huisje.

30 september:
Als we opstaan, ligt er in het dal boven het fjord een dik wolkendek. Ons huis ligt echter hoog. We kijken boven over de wolken naar de zonnige bergen.
Op onze laatste dag in het fjordenlandschap van Noorwegen willen we nog graag gaan wandelen. Morgen hebben we een lange rit naar Oslo voor de boeg, dus een ontspanning kan geen kwaad.
We rijden naar het Lodalengebied bij Loen. Zolang we op fjordhoogte rijden, gaat het door de mist. Als we echter in de Lodalen weer hoogte maken, laten we de mist achter ons.
We parkeren de auto in de buurt van Bødalsseter, een voormalige boerderij. Van daar is het ongeveer 1,5 uur lopen naar de Bødalsbreen. We hebben gelezen, dat het pad nogal drassig moet zijn, maar daar is inmiddels iets aan gedaan. Het pad is deels voorzien van nieuw grind en sommige stroompjes zijn wat gekanaliseerd met stenen. We bereiken de gletsjer dan ook zonder moeite. In het laatste gedeelte klimmen we dan echt helemaal naar het ijs van de gletsjer. Er is hier met touwen en palen een pad op het ijs gemaakt, maar aangezien we geen ijzers aan de schoenen hebben laten we het bij één voetje op het ijs. We dalen weer af, lunchen onderweg op een steen en rijden daarna met de auto nog verder het dal in. Aan het eind van het dal, waar de weg ophoudt, ligt nog een gletsjer: de Kjenndalsbreen. Hier kun je vanaf de parkeerplaats in een paar minuten heen lopen. Het is echter moeilijk om de sneeuw- en ijsmassa te zien. De zon schijnt van achter net boven de gletsjer uit.
We rijden het Lodalen weer uit en maken nog een korte shopstop in Olden. Dit is de stopplaats van de cruiseschepen, die het Nordfjord aandoen.
We kunnen nu beginnen met pakken voor de terugreis in etappes.