3/10/2016: Jeep tour & Telluride

Als we vandaag om 7.15 uur de gordijnen opendoen, blijkt het weer helaas niet zoals door onze weer-app beloofd. Gisterenavond zij die nog, dat het vanochtend wisselend bewolkt en droog zou zijn. Pas vanaf een uur of één ’s middags zou er een buitje kunnen vallen. Inmiddels heeft die de voorspelling helaas volledig omgedraaid en is het ’s ochtends bewolkt en fris met af ten toe regen of zelfs sneeuw. Pas in de middag zal het weer zonniger worden. Dat komt ons heel slecht uit, want wij hebben juist voor vanochtend een tocht met een open jeep geboekt. Helaas kunnen we er niets aan doen, want dit uitje is al weken geleden besproken en het is zelfs al betaald.
Na een snel ontbijtje op de kamer trekken we daarom alles aan, wat we aan warme, waterdichte kleding bij ons hebben en gaan op weg naar de Antler Motel, waar onze tocht zal starten. Daar staan onze gids Michael van het bedrijf Alpine Scenic Tours en zijn hond Stella ons al op te wachten. We zijn in totaal met 3 stellen in een jeep geschikt voor 9 personen. Ons vervoermiddel is een omgebouwde pick-up-truck. Met oog op de ruige, onverharde wegen in deze regio staat hij extra hoog op zijn ‘poten’ en beschikt hij over wat extra vering. Op het laadvlak van de pick-up zijn er drie rijen à drie stoelen voor de passagiers geïnstalleerd. Anders dan bij andere maatschappijen hoef je hier dus niet op een bankje plaats te nemen, maar heeft elke passagier zijn eigen stoel inclusief gordel en stoelverwarming! Bij het boeken leek ons dat laatste behoorlijk overbodig, maar gezien het gure weer van vandaag zou die stoelverwarming nog eens heel goed van pas kunnen komen. Het gedeelte, waar wij komen te zitten, is in principe open. Alleen bij heel slecht weer wordt de regenkap over het laadvlak gelegd. Michael heeft echter besloten, dat het daarvoor niet nat genoeg is vandaag.
Na een korte uitleg over de werking van de stoelverwarming mogen we dus plaatsnemen. Omdat maar 6 van de 9 stoelen bezet zijn, hoeft in principe niemand in het midden te gaan zitten en heeft iedereen vrij uitzicht. Om de rit nog iets aangenamer te maken, krijgen we van Michael voor vertrek ook nog een wollen deken uitgereikt. Ingepakt als mummies en met de stoelverwarming op de hoogste stand rijden we even later Ouray uit. We gaan vandaag naar de Yankee Boy Basin, een komvormig dal hoog in de San Juan Mountains, dat met name bekend staat om de vele overblijfselen van oude goud- en zilvermijnen en de prachtige bloemen, die daar in juli bloeien. Eigenlijk hadden we een heel andere tocht geboekt, namelijk die naar de Corkscrew Pass in de Red Mountain District. Deze col ligt echter op meer dan 3700 m hoogte. Vannacht heeft het daar behoorlijk gesneeuwd en bovendien zijn door de harde wind vandaag op die hoogte de meeste mooie herfstbladeren al verdwenen. Michael heeft daarom de plannen gewijzigd en voor het veel lager gelegen Yankee Boy Basin als bestemming gekozen.
Onze eerste stop vandaag is net buiten het dorp bij de brug over de Uncompahgre River. Deze stroomt hier door een diep ravijn. In de winter wordt hier elk jaar het beroemde Ouray Ice Park aangelegd, een paradijs voor ijsklimmers. De wanden van deze kloof worden dan zolang met water besproeid, tot dat er een dikke muur van ijs ontstaat. Omdat de wanden van de kloof nogal grillig gevormd zijn, is ook het ijs verre van glad. In feite lijkt het meer op een bevroren waterval dan op een muur. Met behulp van stijgijzers aan je voeten en pikhouwelen in beide handen kun je dan aan deze bevroren watervallen omhoog klimmen. Ook al ben ik geen ijsklimmer, lijkt het me toch een prachtig gezicht! Nu in de herfst is er echter weinig aan, want behalve een paar plastic buizen valt er in de canyon weinig te zien.
Na een korte uitleg van Michael rijden we daarom weer verder. Al gauw verlaten we de geasfalteerde weg en volgen we een 4WD-track langs de Cañon Creek omhoog naar de Camp Bird Mine. Ooit een van de meest productieve goudmijnen in deze streek ligt ze er vandaag de dag verlaten bij. Er staat nog wel een redelijk recent gebouw op het terrein, want in 2007 heeft men getracht om de oude mijn weer te heropenen. Ook het oude kantoorgebouw en de villa van de beheerder werden toen mooi opgeknapt. Nog voor de mijn echter weer in bedrijf kon worden genomen, haakten de geldschieters af en sindsdien is er niets meer aan gebeurd.
Langs de weg naar de Camp Bird Mine zijn er mooie stukken bos met prachtig verkleurde ratelpopulieren. Omdat het op dit moment nog bewolkt is en omdat de bomen hier op dit tijdstip van de dag sowieso nog in de schaduw liggen, stopt Michael hier nog niet. Dat doet hij straks op de weg terug naar Ouray.
Bij de Camp Bird Mine verlaten we het directe pad naar de Yankee Boy Basin. We slaan hier links af en nemen een stukje van de weg, die uiteindelijk over Imogene Pass naar Telluride gaat. Deze weg is zo mogelijk nog ruiger en hobbeliger dan de vorige. Stapvoets klimmen we de steile helling achter de mijn omhoog en worden onderweg flink door elkaar geschud. Stella, de hond van Michael, mag hier de auto uit en wijst ons vrolijk blaffend de weg. Een paar honderd meter boven de Camp Bird Mine verlaten we de weg naar Imogene Pass weer en slaan rechts af op een zijweg, die ons uiteindelijk terug op het oorspronkelijke pad naar de Yankee Boy Basin zal brengen.
Onderweg stoppen we nog bij een ‘lookout’ met een schitterend uitzicht over de Camp Bird Mine, die nu ver beneden in het dal ligt. Ook langs deze weg komen we steeds weer de overblijfselen van oude mijnen tegen en vertelt ons Michael een hoop wetenswaardigheden over de mijnbouw in deze streek. Tijdens de ‘goldrush’ rond 1900 leefden hier honderden mensen. Er waren woonhuizen voor de mijnwerkers, winkels, bars en zelfs een schooltje. Het goud- en zilvererts, dat hier werd gedolven, werd ter plekke tot poeder gemalen en dan in grote zakken op muilezels naar Ouray vervoerd, waar het metaal uit het erts werd gesmolten. Dit omdat op de hoogte, waar de mijnen zich bevinden, geen brandstof genoeg was en de temperatuur van de hoogovens door de ijle lucht niet constant gehouden kon worden. Kort achter de Revenue Mine, waar tot op de dag van vandaag zilver wordt gedolven, kunnen we bij de oude Atlas Mine nog zo een molen (mill) zien, waar het erts vroeger tot poeder werd vermalen. Ook vind je hier nog de ruïnes van een paar oude mijnwerkershutjes.
Na een laatste steile klim komen we uiteindelijk aan in de Yankee Boy Basin. Bij het parkeerterrein kunnen we even gebruik maken van het hier aanwezige toilet, alvorens we weer een stukje afdalen naar de Twin Falls. Een plaatje van deze dubbele waterval gebruikt het bekende biermerk Coors uit Denver voor zijn reclames. In juli schijnt het hier één grote bloemenzee te zijn. Helaas is daar op deze gure ochtend in oktober weinig meer van over. Misschien wel een geluk voor mijn medepassagiers, omdat ze anders weer uren op mij hadden moeten staan wachten. Maar ook zonder bloemen is dit een uitermate fotogene plek, zeker als dan ook nog de zon doorbreekt en de sneeuw op de bergtoppen op het achtergrond laat schitteren.
Toch blijven we hier niet lang, want er waait nog steeds en harde, gure wind en de zon verdwijnt al gauw weer achter de wolken. Bovendien begint het even later zelfs zachtjes te sneeuwen. We lopen daarom gauw terug naar de auto en nestelen ons weer onder onze wollen dekens in de verwarmde stoelen. Vervolgens beginnen we aan de afdaling terug naar Ouray. Uiteraard stoppen we ook op de terugweg nog geregeld, soms om een tegenligger voorbij te laten en soms om nog weer een paar overblijfselen van oude mijnen te bekijken. En tenslotte stoppen we natuurlijk ook nog bij de mooie bossen met ratelpopulieren. Dat had Michael ons immers vanochtend beloofd. En we hebben geluk, want net op het moment, dat we bij de mooiste plek aankomen, ontstaat er een gat in de wolken en laat de zon de mooie herfstkleuren stralen. Een fantastische timing!
Helaas is het even later al weer gedaan met de zon en als we Ouray binnenrijden, begint het zelfs te regenen. Gelukkig zijn we al bijna terug bij de Antler Motel en worden we dankzij de wollen dekens nauwelijks nat. We bedanken Michael met een fooi voor de interessante tocht en gaan dan lunchen bij de Artisan Bakery & Café. Bij een lekkere sandwich en een hete koffie en thee komen we langzaam weer op temperatuur, want ondanks de warme dekens en de stoelverwarming zijn we toch behoorlijk afgekoeld tijdens dit uitje.
Omdat het pas begin van de middag is, besluiten we de rest van de dag voor een excursie naar Telluride te gebruiken. Alhoewel het via Imogene Pass nog geen 20 mijl rijden is naar dit stadje, is dat met onze 2WD-huurauto natuurlijk geen optie. Wij zullen via Ridgway en de Dallas Divide moeten omrijden, een rit van bijna 50 mijl. Gezien de mooie vergezichten op deze rit is omrijden echter geen straf. Het glooiende heuvellandschap rondom het plaatsje Ridgway lijkt net een plaatje uit een prentenboek met de titel “Het Wilde Westen”. Even verder bij de bergpas Dallas Divide is het uitzicht zo mogelijk nog spectaculairder. De met ratelpopulieren begroeide heuvels op de voorgrond steken scherp af tegen de ruige toppen van de San Juan Mountains daarachter. Omdat er nog steeds veel bewolking en weinig zon is, stoppen we hier echter nog niet. Hopelijk is het licht straks op de terugweg beter en kunnen we dan nog een fotostop inlassen.
Aangekomen in Telluride gaan we eerst richting de beroemde Bridal Veil Falls, die helemaal achter in het dal van een hoge klif naar beneden klateren. Helaas verstoppen ook die zich gedeeltelijk in de mist en is het tafereel behoorlijk grijs en veel minder spectaculair dan verwacht. We schieten daarom alleen een paar plaatjes van een afstand, maar gaan er verder niet naartoe lopen. In plaats daarvan keren we naar het centrum van de plaats terug, parkeren de auto en maken dan een wandeling langs Colorado Avenue.
Ook Telluride is een voormalig mijnstadje. Toen de mijnen halverwege de vorige eeuw één voor één gesloten werden en het stadje dreigde leeg te lopen, vestigden zich veel hippies en kunstenaars in Telluride. Tegelijkertijd richtte zich de economie steeds meer op het toerisme, met name de wintersport. Al gauw trok Telluride steeds meer rijke Amerikanen aan, die hier een tweede huis kochten om hun wintersportvakantie in door te brengen. En al gauw rezen de prijzen voor huizen en kavels in de vallei de pan uit. Een gemiddeld huis in Telluride kost dan ook meer dan een miljoen dollar. Voor minder krijg je misschien een half ingestort hutje ‘op de hei’, maar geen bewoonbaar huis. Naar boven schijnt er geen prijslimiet te bestaan. Een rondje langs de talloze makelaarskantoren, die Telluride rijk is, leert ons, dat stulpjes van 10 miljoen en meer hier heel gewoon zijn. Naast makelaars vind je in de hoofdstraat van het historisch centrum ook diverse designerwinkels en dure restaurants. Toch zijn er ook nog wat overblijfselen uit de hippietijd. Zo zijn sommige van de historische, houten panden in het stadje versierd met Tibetaanse gebedsvlaggetjes, vind je er nog steeds een ‘free box’, waar gebruikte spullen geruild kunnen worden, en zijn er tussen de designerwinkels aan Colorado Avenue ook een paar secondhandshops. Al met al is Telluride een vreemde combinatie van een oud mijnstadje, dat door de hippies werd herontdekt en vervolgens tot skiresort voor de ‘rich & famous’ werd verheven.
Verreweg de meeste winkels langs Colorado Avenue zijn veel te duur voor ons. Toch kunnen we bij een chique kookwinkel de verleiding niet weerstaan en kopen voor een klein vermogen een potje van ons favoriete mosterd van het merk Stonewall Kitchen en een reep chocola met toffeevulling. Om niet helemaal failliet te gaan, keren we vervolgens gauw terug naar de auto en beginnen aan de terugweg naar ons hotel in Ouray.
Uiteraard stoppen we bij de Dallas Divide nog wel voor een uitgebreide fotosessie. En we hebben wederom geluk, want inmiddels is de bewolking opengebroken. De inmiddels laaghangende zon dompelt het landschap onder in een zee van warm licht en laat de prachtige herfstkleuren en het verse laagje sneeuw op de bergtoppen schitteren. Een fantastisch tafereel!
Terug in Ouray lopen we nog even langs de etalages in de hoofdstraat en gaan dan eten bij de Ouray Brewery. De zalm met ‘coleslaw’ van Klaas en mijn ‘Southwestern salad’ smaken allebei prima. Ook het lokale biertje, een ‘550 Red’, is volgens Klaas heel erg lekker. Het bevat echter ook veel meer alcohol dan het gemiddelde Amerikaanse bier. Al na twee glazen van dit sterke spul voelt Klaas zich enigszins licht in het hoofd. Daarom maken we op terugweg nog even een stop bij Mouse’s Chocolates & Coffee, waar we een caramel-latte respectievelijk een hete chocolademelk met een lekker bonbonnetje nuttigen. Veel helpt dat echter ook niet en even later ligt Klaas op onze kamer al lang en breed te snurken, terwijl ik nog maar net begonnen ben mijn dagboek up te daten. Toch ben ook ik behoorlijk moe geworden van alle activiteiten vandaag. Om een uur of 10 gaat daarom ook bij mij het licht uit.

Heute müssen wir zeitig aufstehen, denn wir haben für heute Morgen einen Ausflug mit einem Allradfahrzeug in die Berge gebucht. Leider müssen wir beim Öffnen der Gardinen feststellen, dass das Wetter sich seit gestern nicht zum Guten gewendet hat. Über uns hängt eine graue Wolkendecke, es ist kühl und es weht ein ziemlich starker Wind. Auch unsere Wetter-App verheisst vorläufig leider wenig Gutes: Es soll den ganzen Morgen bewölkt bleiben und ab und zu könnte es sogar ein bisschen regnen oder gar schneien. Erst nachmittags soll es wieder etwas sonniger werden. Nicht wirklich das ideale Wetter für unsere Tour im offenen Jeep! Doch wir haben keine Wahl, denn der Ausflug ist schon seit Wochen gebucht und bezahlt. Deshalb ziehen wir alles an, was wir an warmer und wasserdichter Kleidung dabeihaben und machen uns zu Fuss auf den Weg zum Antlers Motel, das nur ein paar Schritte von unserem Hotel entfernt liegt. Dort wartet unser Fahrer und „Tourguide“ Michael von der Firma Alpine Scenic Tours bereits auf uns. Auch sein Hund Stella ist mit von der Partie.
Unser Fahrzeug ist ein umgebauter kleiner Laster (Pick-Up-Truck) mit extra hoher Bodenfreiheit, auf dessen Ladefläche Sitzgelegenheiten für die Passagiere installiert wurden. Im Prinzip sind die Sitze der Passagiere den Elementen ausgesetzt, doch bei wirklich schlechtem Wetter kann die Ladefläche mit einer Plane abgedeckt werden. Da es im Moment aber nur ein bisschen tröpfelt, hat Michael die Regenplane (noch) nicht installiert. Stattdessen erklärt er uns, wie wir die Heizung unserer Sitze einschalten und regulieren können. Ausserdem gibt er jedem der insgesamt 6 Passagiere eine dicke Wolldecke, in die wir uns einwickeln können. Mit von der Heizung aufgewärmtem Hintern und dick eingehüllt in unsere Wolldecken machen wir uns schliesslich auf den Weg in die Berge.
Unser Ziel ist das Yankee Boy Basin, eine Talmulde hoch in den San Juan Mountains. Früher gab es dort Dutzende von Gold- und Silberminen. Eigentlich hatten wir für heute eine andere Tour gebucht, nämlich die zum Corkscrew Pass im Red Mountain District. Da dieser Pass aber auf einer Höhe von über 3700 Metern liegt und es dort heute Nacht geschneit hat, hat sich Michael für ein anderes, weniger schneegefährdetes Ausflugsziel entschlossen. Auch das Yankee Boy Basin liegt aber an einer unbefestigten, steinigen Naturstrasse, die nur mit einem Allradfahrzeug mit viel Bodenfreiheit zu befahren ist.
Den ersten Halt machen wir allerdings noch bevor wir die asphaltierte Strasse verlassen haben, gleich ausserhalb des Städtchens bei der Brücke über den Uncompahgre River. Dahinter liegt eine Schlucht, die jeden Winter in ein Paradies für Eiskletterer umgewandelt wird, den sogenannten Ouray Ice Park. Die Wände der Klamm werden dann solange mit Wasser besprüht, bis sie von einer dicken Eisschicht bedeckt sind. Heute ist hier aber ausser den Wasserrohren, welche zum Besprühen gebraucht werden, wenig zu sehen.
Kurz danach verlassen wir die asphaltierte Strasse und folgen dem Tal des Cañon Creek hinauf zur Camp Bird Mine. Die steinige Naturstrasse führt durch wunderschöne Espenwälder. Da diese im Moment noch im Schatten liegen, stoppt Michael hier nicht. Er verspricht uns aber, dass wir auf dem Rückweg genügend Gelegenheit haben werden, um die prächtigen Herbstfarben der Espen fotografisch festzulegen. Hoffentlich sind bis dann auch einige Sonnenstrahlen durch die graue Wolkenschicht gedrungen.
Bei der Camp Bird Mine machen wir unseren nächsten Halt. Einst eine der produktivsten Goldminen dieser Gegend, hat man 2007 sogar versucht, die Grube wieder zu eröffnen. Ein modernes Grubengebäude wurde errichtet und einige der alten Wohnhäuser wurden renoviert. Allerdings ging den Investoren leider das Geld aus, bevor der Grubenbetrieb wieder aufgenommen werden konnte.
Bei der Camp Bird Mine verlassen wir den direkten Weg zum Yankee Boy Basin und machen einen kleinen Umweg über die Strasse, welche hinauf zum Imogene Pass und dann hinunter nach Telluride führt. Dieses Stück ist noch holpriger als der direkte Weg zum Yankee Boy Basin. Trotz Allradantrieb und grosser Bodenfreiheit kommt unser Wagen hier nur noch im Schritttempo voran und werden wir auf der Ladefläche gründlich durchgeschüttelt. Michaels Hund Stella rennt dem Auto freudig bellend voraus. Einige hundert Meter oberhalb der Camp Bird Mine verlassen wir die Strasse zum Imogene Pass wieder und fahren auf einer Querstrasse hinüber zur Revenue Mine. Von der Querstrasse haben wir nochmals einen wunderschönen Blick hinunter auf die Camp Bird Mine.
Die Revenue Mine ist eine Grube, in der bis zum heutigen Tag Silber abgebaut wird. Trotzdem gibt es auch hier noch Spuren der Vergangenheit. So findet man hier zum Beispiel noch die Ruinen der alten Baracken, in welchen die Kumpels früher lebten. Etwas hinter der Revenue Mine befindet sich das alte Mühlengebäude der Atlas Mine. In diesen Mühlen (mills) wurde das Erz zu Pulver zerkleinert, in Säcke verpackt und auf Maultieren ins Tal transportiert, wo die Verhüttung stattfand. Hier oben war der Brennstoff für die Verhüttung zu knapp und die Temperatur der Öfen wegen der dünnen Luft zu wenig konstant.
Zurück auf der Strasse zum Yankee Boy Basin klettern wir noch höher hinauf, bis wir den Parkplatz mit Toilette im Zentrum des Basins erreichen. Hier machen wir einen kurzen Sanitärhalt und fahren dann wieder ein Stück zurück zu den Twin Falls. Dieser schöne doppelte Wasserfall diente unter anderem als Hintergrund für die Reklameposter der bekannten Biermarke Coors aus Denver. Im Frühsommer muss das Yankee Boy Basin ausserdem ein wahres Blumenparadies sein. Leider ist davon an diesem grauen, kalten Oktobertag nicht viel zu spüren. Die meisten Wildblumen sind längst verblüht. Trotzdem bilden die Wasserfälle vor der Kulisse majestätischer, frisch verschneiter Berggipfel ein gefälliges Fotomotiv. Hie und da reisst sogar die Wolkendecke etwas auf und blinzelt die Sonne zwischen den grauen Wolkenfetzen hindurch. Die sonnigen Momente sind allerdings nur von kurzer Dauer und der immer noch schneidend kalte Wind lässt uns schnell wieder zurück unter unsere Wolldecken kriechen. Als ich diesen Ausflug im August buchte, erschien mir die Heizung in den Sitzen ziemlich übertrieben. Heute allerdings sind wir mehr als froh, dass unser Hinterteil durch die Heizung wohlig warm gehalten wird. Sicherlich jetzt, wo es auch noch zu schneien anfängt. Trotzdem sind mir die Schneeflocken lieber als Regen, denn geschützt durch unsere Wolldecken werden wir durch den Schnee kaum nass.
Eingewickelt wie die Mumien machen wir uns auf den Rückweg ins Tal. Unterwegs stoppen wir noch verschiedentlich, um ein entgegenkommendes Auto vorbei zu lassen oder die Überreste einer alten Mine zu bewundern. Auch hält Michael sein Versprechen und macht bei den farbigen Espenwäldern einen längeren Fotostopp. Zum Glück reisst gerade in diesem Moment die Wolkendecke etwas auf, kommt ein Stückchen blauer Himmel zum Vorschein und erstrahlen die Espen im gleisendem Sonnenlicht. Ein fantastisches Timing!
Leider verschwindet die Sonne kurz darauf wieder hinter den Wolken und beginnt es sogar ein bisschen zu regnen. Doch zum Glück befinden wir uns nur noch wenige Kilometer vom Dorf entfernt, sodass wir nicht gross nass werden. Nachdem wir uns bei Michael mit einem Trinkgeld für den tollen Ausflug bedankt haben, wärmen wir uns bei der Artisan Bakery & Café gegenüber bei heissem Tee und Kaffee wieder auf und essen ein belegtes Brötchen dazu.
Da der ganze Nachmittag noch vor uns liegt, beschliessen wir danach, einen kleinen Ausflug nach Telluride zu machen. Über den Imogene Pass wäre dieses alte Grubenstädtchen noch keine 20 Meilen entfernt, doch spätestens seit heute Morgen wissen wir, dass unser Mietwagen für diese Strecke definitiv nicht geeignet ist. Die asphaltierte Strecke ist fast 30 Meilen länger und nähert sich Telluride in einem grossen Bogen via Ridgway und dem Bergpass Dallas Divide. Trotzdem ist es keine Strafe, diesen Umweg fahren zu müssen. Bei diesen tollen Ausblicken nehmen wir die zusätzlichen Kilometer gerne in Kauf. Das sanfte Hügelland rundum den Ort Ridgway mit der Kulisse der prächtig verschneiten San Juan Mountains im Hintergrund sind für uns wie eine Bilderbuchlandschaft des amerikanischen Westens. So stellen wir uns den Wilden Westen vor! Kurz vor dem Bergpass Dallas Divide ist die Aussicht besonders schön: Auf den lieblichen Hügeln im Vordergrund tummeln sich prächtige, gelb-orangene Espenbestände, während im Hintergrund die frisch verzuckerten Gipfel winken. Da es aber noch immer stark bewölkt ist, beschliessen wir hier erst auf dem Rückweg einen Fotohalt zu machen.
Leider verstecken sich in Telluride auch die berühmten Bridal Veil Falls am Ende des Tals grossenteils hinter einer Nebeldecke. Eine längere Wanderung zum Fuss der Wasserfälle lohnt sich deshalb nicht. Stattdessen fahren wir wieder zurück ins Zentrum des Städtchens, parkieren das Auto und machen einen Bummel über die Colorado Avenue. Telluride ist ein seltsames Städtchen. Ursprünglich genau wie Ouray und Silverton eine alte Minenstadt, wurde sie nach einer Periode des Verfalls in den 60er-Jahren durch eine Gemeinschaft von Hippies wiederentdeckt. Der Ort wurde zum Refugium für Künstler und alternativ Denkende. Gleichzeitig entwickelte sich Telluride aber auch zu einem bekannten Winterkurort für steinreiche Amerikaner. Heute findet man hier eine seltsame Mischung von Beidem: Winzige Holzhäuser mit tibetanischen Gebetsfähnchen über dem Eingang stehen neben modernen, teuren Villen und alternative Seconhandshops konkurrieren mit Designerläden und kostspieligen Restaurants. Für uns sind die meisten Geschäfte entlang der Hauptstrasse viel zu teuer. Trotzdem erstehen wir noch ein Glas unseres amerikanischen Lieblingssenfes und eine leckere Tafel Schokolade mit Karamellfüllung. Natürlich ist auch dieser Einkauf eigentlich viel zu teuer, doch man muss sich schliesslich auch ab und zu etwas gönnen!
Fast an jeder Strassenecke gibt es hier einen Makler. Die Preise der angebotenen Häuser sind erschreckend! Unter einer Million Dollar bekommt man hier allenfalls eine schäbige, abgelegene Holzhütte weit ausserhalb des Ortes. Villen für 10 Millionen Dollar und mehr sind dagegen durchaus normal und nach oben scheinen den Preisen keine Grenzen gesetzt zu sein. Da wir noch keinen Hunger haben und ausserdem keine Lust haben, um für das Abendessen ein Vermögen auszugeben, steigen wir gegen 16 Uhr wieder ins Auto und fahren zurück nach Ouray. Natürlich machen wir unterwegs noch einen Fotostopp bei der Dallas Divide. Und wir haben Glück, denn inzwischen haben sich die Wolken aufgelockert und taucht die langsam untergehende Sonne die prächtige Berglandschaft in ein warmes Licht. Besser hätten wir es kaum treffen können!
Zurück in Ouray machen wir noch einen Einkaufsbummel entlang der Geschäfte in der Hauptstrasse, bevor wir uns bei der Ouray Brewery zum Abendessen niederlassen. Sowohl der Lachs von Klaas als mein Southwestern-Salat schmecken prima. Auch das Bier aus der hauseigenen Brauerei mundet Klaas ausgezeichnet. Anders als die meisten gängigen amerikanischen Biere hat das „550 Red“ der hiesigen Brauerei einen ziemlich hohen Alkoholgehalt. Klaas fühlt sich darum schon nach zwei Gläsern leicht beschwipst. Auf dem Nachhauseweg stoppen wir darum auf eine Tasse Kaffee (und für mich einen Kakao) mit einem Stück Schokolade bei Mouse’s Chocolates & Coffee. Nützen tut es allerdings wenig, denn kaum zurück im Hotel ist Klaas auch schon eingeschlafen. Auch ich bin müde und gehe heute relativ früh zu Bett.

After watching the weather forecast yesterday evening we were prepared for pretty cool, but mostly sunny and dry weather this morning. Unfortunately though the weather isn’t quite as promised: The skies are grey and there are even a few raindrops falling every now and then. The gusty winds make it feel even more chilly, than it actually is. Not really the kind of weather we had hoped for, when we booked an adventure tour in an open jeep for today. We have no choice but to go though, as the tour has been arranged weeks ago and has already been paid for. So after a quick breakfast we head over to the Antlers Motel dressed in the warmest cloth we could find in our luggage. Our tour leader Michael from Alpine Scenic Tours and his dog Stella are already expecting us. Michael’s vehicle is a modified pick-up truck with nine individual bucket seats for passengers in the back. Today there is only six of us though, so none of us has to sit in the middle where the views are limited. Although the truck offers a rain cover for really bad weather, Michael seems to be confident enough to start out without it. Instead he explains the functioning of the individually adjustable heating system in our seats to us. On top of that we all get a thick woollen blanket to protect us from the elements.
With our buds comfortably warmed by the heated seats and wrapped into our warm blankets we then start our tour up to the Yankee Boy Basin. Actually we were supposed to do the tour to Corkscrew Pass in the Red Mountain District, but because of the fresh layer of snow up there there has been a change of plans. Our new destination is the Yankee Boy Basin, which just like the Red Mountain area is an old mining district with lots of remnants of early mining activity still visible along the track.
Our first stop though is the bridge over the Uncompahgre River just outside town. Every winter a group of volunteers transforms the gorge behind the bridge into an ice-climbing mecca by spraying the canyon walls with water, thus creating the famous Ouray Ice Park. From here we follow the valley of the Cañon Creek up to the Camp Bird Mine. This former gold mine, which has been in use since the late 1800’s, used to be one of the most productive mines in the area. About 10 years ago they tried to resume the mining activity at Camp Bird. Several of the old buildings have been carefully restored, before the investors ran out of money and the plans for re-opening the mine came to a halt.
On this first part of our tour we see lots of beautifully coloured aspens on both sides of the trail. Unfortunately without the sun shining on them, they don’t look very impressive. That’s why Michael ignores them at the moment and promises to stop for photographs on the way back. Hopefully the sun will be out by then. Instead of taking the direct track from Camp Bird Mine to the Yankee Boy Basin, Michael decides to take us on a short detour. The track we are following eventually leads to Imogene Pass and down to Telluride. This part of the road is very rough and Michael is driving so slowly, you could almost keep up walking. Michael’s dog Stella is actually doing just that: Running in front of the truck she leads the way up to a lookout with a wonderful birds-eye-view of Camp Bird Mine.
While leaving the track to Imogene Pass and crossing over to the Yankee Boy Basin we are passing more remnants of former gold and silver mines. The rather sad looking ruins make it hard to believe, that this used to be a very prosperous area with busy towns full of shops, saloons and other facilities for the men and women working in and around the mines. Most of these buildings have long vanished, but every now and then we come across a historic mill or the remains of what used to be the living quarters of the former mineworkers. On our way up to the Yankee Boy Basin we also pass the more modern buildings of the Revenue Silver Mine, which is still in use today.
Once we reach the basin we stop to marvel at the beautiful Twin Falls. In early summer the meadows surrounding the falls seem to be full of wildflowers, making it a true paradise for nature photographers like myself. On this cold and windy morning in October however there aren’t too many blooming flowers left. But of course the colourful alpine tundra and the snow-capped mountains surrounding us make for beautiful pictures too. We don’t stay here too long though, as it is still pretty chilly up here. While we return to the truck snuggling up in our heated bucket seats, it even starts to snow a little bit.
Luckily on the way back down to Ouray there are also a few sunrays peeking through the clouds making the leaf-peepers amongst us happy. By the time we reach the outskirts of the town though, the sun has disappeared again and it even starts to rain. Fortunately we are only minutes from the end of the tour, so we don’t get too wet.
After thanking our tourguide for his excellent services, we head across the street to the Artisan Bakery & Café, where we have lunch and warm up with a nice hot cup of coffee and tea. With the whole afternoon still ahead of us, we decide to take a little excursion to the former mining town of Telluride. Although the 4WD track across Imogene Pass to Telluride is a lot shorter than the 50 mile drive via Ridgway and the Dallas Divide, taking this 20 mile stretch of rough dirt road is no option with our regular 2WD rental car. We don’t mind taking the detour though, as it rewards us with the beautiful gently sloping landscape around Ridgway as well as rich fall colours and fantastic mountain panoramas at the Dallas Divide.
The former mining town of Telluride feels kind of strange to us. Before it became the fancy ski resort of the rich and famous it is today, the run-down historic homes were occupied by hippies and artists from all over the country. Although today most of the homes in historic downtown are beautifully restored, the town still has an artsy, laid-back feel to it. Little wooden cabins with Buddhist prayer-flags hanging from their front porch peacefully coexist with modern million-dollar homes and the former hippie’s vintage shops are situated right next to expensive designer shops and high-end restaurants. It’s a strange combination of two completely different worlds.
Because it is still pretty cloudy, the famous Bridal Veil Falls in the back of the valley are hardly visible. So we don’t waste too much time there. Instead we park the car and take a stroll along Colorado Avenue, the main street of historic downtown. There are lots of real estate agents along this street offering homes with prices anywhere between 1 and about 15 million dollars. The sky seems to be the limit here. Although we visit quite a few shops along the way, most of them are far too expensive for us to purchase something. So after about an hour of window-shopping we decide to head back to our base in Ouray.
By the time we are back at the Dallas Divide, the weather has improved and the sun is shining. The stands of stunningly coloured aspens with the silhouette of the snow-capped peaks of the San Juan Mountains in the background make for an absolutely picture-perfect photo-stop.
Back in Ouray we take another stroll along the businesses of Main Street, before we settle down at the Ouray Brewery for dinner. Klaas orders a piece of salmon with coleslaw and chips and I a huge Southwestern salad. When we finally leave the brewery, Klaas is a bit tipsy. The local beer he ordered, a “550 Red”, seemed to be rather strong. That’s why we head to a coffee shop across the street for a caramel latte (Klaas) and a hot chocolate (Franziska) with a wonderful piece of homemade chocolate. Exhausted from another long and exciting day we don’t make it too late this evening and hit the sheets early.