4/10/2016: Ouray - Gunnison

Eigenlijk jammer, dat we Ouray en de San Juan Mountains vandaag weer achter ons moeten laten, want het weer vanochtend is fantastisch. Na een heerlijk ontbijtje met een sandwich belegd met ei, spek en kaas bij de Artisan Bakery laden we onze spullen weer in de auto en gaan op pad. Op highway 550 rijden we naar Ridgway en van daar verder noordwaarts richting Montrose. Een beetje weemoedig bekijken we de steeds kleiner wordende toppen van de San Juan Mountains in de achteruitkijkspiegel van de auto. Gelukkig valt er echter ook door de voorruit genoeg moois te zien.
Het glooiende heuvellandschap met zijn prachtige bergpanorama’s rondom het plaatsje Ridgway weten ons ook vandaag weer te bekoren. We zijn het met elkaar eens: Als we ooit nog naar Colorado gaan emigreren, dan staat Ridgway zeker in de top tien van de lijst met mogelijke woonplaatsen. Ongeveer ter hoogte van het Ridgway Reservoir, een helder blauw stuwmeer met een mooi state park eromheen, steekt vlak voor onze auto een coyote de weg over. Of was het misschien toch een vos? We zullen het nooit weten, want het dier is ook zo weer verdwenen. Sowieso schijnt in deze streek het nodige wild rond te lopen, want langs de highway zijn hier kilometerlange hekken geplaatst, die botsingen tussen auto’s en dieren moeten voorkomen. Ook zijn er overal borden, die voor overstekende herten waarschuwen. ’s Nachts geldt hier om die reden zelfs een lagere maximumsnelheid.
Naarmate we verder naar het noorden rijden, wordt het dal van de Uncompahgre Rivier steeds breder en de heuvels eromheen vlakker. Ook is het landschap hier stukken droger dan verder naar het zuiden. Daar waar geen irrigatie plaatsvindt lijkt het landschap een beetje op de “badlands”, die we tijdens één van onze vorige reizen in South Dakota hebben gezien. Midden in dit dorre, woestijnachtige landschap ligt de plaats Montrose, het regionale centrum van deze streek. We stoppen hier bij de plaatselijke Walmart om wat nieuwe voedselvoorraden voor de lunch in te slaan. Helaas kunnen we ook deze keer de verleiding niet weerstaan en kopen naast de spullen op ons boodschappenlijstje ook nog drie spijkerbroeken voor mij en een nieuw overhemd voor Klaas.
Nadat we zijn “uitgeshopt”, pakken we in het centrum van Montrose highway 50 naar het oosten. Ongeveer 16 km verder verlaten we de snelweg weer en slaan af op de state route CO 347. Dit is de toegangsweg naar het Black Canyon of the Gunnison National Park. De weg stijgt naar een hoogvlakte met een schitterend mooi uitzicht over het dal van de Uncompahgre River en de omliggende bergen. Aan de horizon lonken de besneeuwde toppen van de San Juan Mountains. Hier boven is ook de zuidelijke ingang van het nationaal park. Ook dit park is in beheer van de National Park Service en we kunnen het dus met ons America the Beautiful Pass bezoeken zonder bij te betalen.
Achter de ingang begint de South Rim Road, de enige weg in dit gedeelte van het park. Langs deze 11 km lange weg liggen diverse punten met een schitterend uitzicht over de kloof, waar dit park zijn naam aan te danken heeft. Al gauw bereiken we Tomichi Point, het eerste van deze reeks uitzichtpunten. Zonder waarschuwing sta je hier zomaar aan de rand van een diepe afgrond. Door het harde gesteente en de snelstromende Gunnison Rivier is hier een hele diepe, nauwe spleet met enorm steile wanden ontstaan. De zonnestralen slagen er daarom maar zelden in om de grond van deze kloof te bereiken. De steile, donkergrijze wanden van de canyon liggen daarom het grootste gedeelte van de dag in de schaduw en lijken hierdoor nog duisterder, bijna zwart. Vandaar dus de naam “Black Canyon”.
De wanden van de kloof zijn niet alleen ongelofelijk steil, maar ook heel ruig en bestaan voornamelijk uit duistere hoge rotsnaalden, die een beetje aan de torens van een middeleeuwse burcht doen denken. Afdalen naar de bodem van de canyon is daarom op de meeste plekken zo goed als onmogelijk. Er is dan ook geen enkel wandelpad in het park, dat naar de rivier afdaalt. De meeste wandelingen zijn korte trails, die vanaf de parkeerterreinen langs de South Rim Road naar een of ander uitzichtpunt leiden. Op weg naar High Point, dat helemaal aan het einde van de South Rim Road ligt, doen we bijna al deze uitzichtpunten aan. Gelukkig is ook Klaas ondanks zijn zere voet in staat, om de kleine eindjes naar de diverse “viewpoints” te lopen.
Bijzonder mooi is het uitzicht vanaf de Painted Wall View. De Painted Wall, een donkergrijze rotsmuur met lichter gekleurde strepen (vandaar de naam), is met haar hoogte van 685 meter de hoogste klif van Colorado. Ter vergelijking: De Empire State Building is maar iets meer dan half zo hoog! Op het diepste punt van de Black Canyon bij Warner Point zou deze New Yorkse wolkenkrabber zelfs meer dan twee keer in deze kloof passen.
Bij High Point aan het einde van de weg door het park gaan we lekker in het zonnetje zitten lunchen, alvorens we aan de totaal 2,5 km lange wandeling naar Warner Point beginnen. Dit is de langste, maar tegelijkertijd ook de laatste wandeling, die we vandaag gaan doen. Het mooie aan de Warner Point Trail is, dat hij uitzicht naar beide kanten biedt. Aan de ene kant heb je de indrukwekkende afgronden van de Black Canyon, die bij Warner Point meer dan 800 meter diep is. Aan de andere kant kijk je uit over het dal van de Uncompahgre River en de besneeuwde toppen van de San Juan Mountains op het achtergrond. Een schitterend panorama!
Terug op het parkeerterrein stappen we weer in de auto en rijden zonder te stoppen terug naar de ingang van het park. Daar slaan we links af op de East Portal Road. Deze steile weg met zijn talloze haarspeldbochten daalt helemaal af naar de bodem van de canyon bij de Crystal Dam. Dit gedeelte van de Black Canyon hoort niet meer bij het nationaal park, maar bij de Curecanti National Recreation Area. De wanden van de kloof zijn hier weliswaar minder steil dan in het park, maar met stijgingspercentages tot wel 16% krijgen het de remblokken van onze auto toch heel zwaar te verduren. Dat hebben we echter pas door, als het binnen in de auto naar verbrand rubber begint te ruiken. Om de remmen op de rest van de afdaling te sparen, schakelt Klaas snel de “low gear” in.
Helaas valt er op de bodem van de kloof aangekomen eigenlijk weinig te zien en eindigt de East Portal Road bovendien al na een paar kilometer bij de Crystal Stuwdam. Deze stuw is maar één van de diverse dammen rondom de grote waterreservoirs in de Curecanti National Recreation Area. Deze stuwmeren moeten ervoor zorgen, dat het in het voorjaar rijkelijk vloeiende water van de Gunnison River voor de drogere zomerperiode wordt bewaard. De reservoirs zijn dus niet in eerste instantie ervoor bedoeld om water voor de opwekking van elektriciteit te leveren, maar vooral om de akkers in de omliggende dalen van water te voorzien. Hiervoor is aan het begin van de 20ste eeuw zelfs een tunnel aangelegd, die tot op de dag van vandaag het water van de Gunnison River naar de veel drogere vallei van de Uncompahgre River bij Montrose omleidt. De ingang van deze tunnel bevindt zich direct langs de East Portal Road. Behalve een paar informatieborden is er echter weinig te zien.
We draaien daarom al gauw weer om en klimmen op dezelfde weg terug naar de top van de hoogvlakte, waar we nog een hertje spotten. Dan dalen we weer af naar highway 50 en volgen deze door een woestijnachtig heuvellandschap in oostelijke richting naar de oevers van de Blue Mesa Reservoir. Ook dit stuwmeer ligt in de Curecanti National Recreation Area. Eigenlijk wou ik hier nog een korte wandeling naar wat mooie rotsnaalden maken, maar omdat het al laat in de middag is en Klaas zijn enkel bovendien weer redelijk dik en gezwollen is, houden we het bij een korte fotostop. Voor de resterende 40 km naar Gunnison neem ik het stuur weer van Klaas over, zodat hij zijn voet wat rust kan geven.
We slapen vanavond in de Econo Lodge, die maar een paar blokken van het centrum van de plaats Gunnison verwijderd ligt. Na een korte rustpauze op onze kamer gaan we daarom lopend op zoek naar iets eetbaars. Dat vinden we al een straat verderop bij de Sherpa Café, een restaurantje gespecialiseerd in de Nepalese keuken. Het is hier redelijk druk en er is maar één serveerster. Toch hoeven we niet lang op ons eten te wachten. Nog voor we de voorgerechten (gratis linzensoep van het huis, momo’s en pappadums met dipsaus) op hebben, worden ook al de hoofdgerechten geserveerd: een lamscurry voor Klaas en lam tikka masala voor mij, beide vergezeld van witte rijst en vers naanbrood. Het smaakt allemaal prima en is na alle hamburgers, pizza’s en frietjes van de afgelopen weken weer eens wat anders. Ondanks dat het bepaald geen kinderachtige porties zijn, eten we onze bordjes op wat kleine restjes na dan ook helemaal leeg. Volgens onze serveerster is dat een primeur, want bij al onze buren komen op gegeven moment de doggy-bags aan bod.
Meer rollend dan lopend wandelen we vervolgens terug naar ons hotel. Voor een duik in het bubbelbad is het helaas al te laat. We hebben nog net de tijd om de foto’s op de usb-stick over te zetten en het dagboek up te daten, voor dat onze oogjes definitief dichtvallen.

Als wir um 7:15 Uhr erwachen, lacht uns die Sonne von einem strahlend blauen Himmel herunter zu. Leider müssen wir heute Ouray und die San Juan Mountains wieder hinter uns lassen. Eigentlich schade bei diesem Wetter! Trotzdem freuen wir uns auf unser heutiges Reiseziel, den Black Canyon of the Gunnison Nationalpark.
Bevor wir losfahren, machen wir es uns aber nochmals so richtig gemütlich bei der Artisan Bakery. Unser Frühstück besteht heute aus einen leckeren Sandwich mit Rührei, Speck und Käse und einer Tasse heissem Kaffee beziehungsweise Tee. Einen besseren Start in den Tag kann man sich kaum wünschen!
Mit gefüllten Mägen machen wir uns anschliessend auf den Weg nach Norden. Auf dem Highway 550 fahren wir nach Ridgway und von dort weiter Richtung Montrose. Nördlich des Ortes Ridgway befindet sich an einem Stausee ein State Park mit dem gleichen Namen. Leider haben wir heute keine Zeit für eine Erkundung dieses Naturschutzgebietes. Doch auch so geniessen wir die hügelreiche Landschaft rundum Ridgway mit seiner grandiosen Aussicht auf die San Juan Mountains wieder in vollen Zügen. Wir sind uns einig: Sollten wir je nach Colorado auswandern, dann steht Ridgway ganz oben auf der Liste von potentiellen neuen Wohnorten.
Während die Kulisse der San Juan Mountains im Rückspiegel unseres Mietwagens immer kleiner wird, schiesst vor uns plötzlich ein Coyote (oder war es doch ein Fuchs?) über die Strasse. Auch sonst scheint es in dieser Gegend viel Wild zu geben. Überall entlang des Highways stehen Schilder, die vor Hirschen warnen. Ausserdem wird die Strasse von einem kilometerlangen Zaun gesäumt, welcher Zusammenstösse von Wild mit vorbeirasenden Autos verhindern soll. Nachts gilt hier sogar eine niedrigere Höchstgeschwindigkeit. Je weiter wir nach Norden kommen, umso breiter wird das Tal und umso flacher und trockener die Landschaft. Während die Talsohle durch Bewässerung noch einigermassen grün erscheint, sind die Hänge im Hintergrund gelb und ausgetrocknet und gleichen den Badlands, wie wir sie vor ein paar Jahren in South Dakota gesehen haben.
Montrose ist ein regionales Versorgungszentrum. Bevor wir hier auf den Highway 50 nach Osten abbiegen, machen wir noch einen kurzen Einkaufshalt beim örtlichen Walmart Supercenter. Hier wollen wir unsere Lunchvorräte wieder auffüllen. Doch natürlich verlassen wir diesen Konsumtempel wie üblich mit viel mehr als nur dem, was auf unserem Einkaufszettel stand. Mit drei Paar Jeans und einem Hemd mehr im Gepäck setzen wir nach ca. einer Stunde unsere Reise wieder fort.
Ca. 16 Kilometer östlich von Montrose zweigen wir auf die Stichstrasse zum Black Canyon of the Gunnison Nationalpark ab. Gleich hinter der Abzweigung beginnt die Strasse zu steigen. Sie führt auf eine Hochebene hinauf mit einer grandiosen Aussicht auf das Tal des Uncompahgre Rivers und die San Juan Mountains im Hintergrund. Hier befindet sich auch der Eingang zum Nationalpark. Schon kurz hinter dem Parkeingang erreichen wir Tomichi Point, den ersten von zahlreichen Aussichtspunkten entlang der Parkstrasse South Rim Road. Bisher liess nichts vermuten, dass sich hier ein tiefer Riss mitten durch die Hochebene schlängelt. Ohne Vorwarnung steht der Besucher plötzlich vor einem gähnenden Abgrund.
Der schnellströmende Gunnison River hat sich hier tief in das harte Gestein der Hochebene eingefressen. Die dadurch entstandene Schlucht ist so schmal und ihre Wände so steil, dass die Sonne nur selten das Flussbett erreicht. Die ohnehin schon relativ dunklen Felswände des Canyons liegen deshalb meistens im Schatten und erscheinen dem Betrachter als schwarz. Daher auch der Name „Black Canyon“. Auf unserem Weg zum Ende der South Rim Road machen wir bei fast allen Aussichtspunkten entlang dieser Strecke Halt. Manche dieser „Lookouts“ liegen direkt an der Strasse, andere sind über einen kurzen, meist einfachen Wanderweg zu erreichen. Auch für Klaas mit seinem verstauchten Fuss sind diese kurzen Fussmärsche zum Glück kein Problem. Und längere Wanderungen gibt es in diesem Park ohnehin nicht, denn es führen keine gebahnten Wege in die Schlucht hinunter. Dafür sind die Wände des Canyons einfach zu steil und zu zerklüftet.
Ganz besonders interessant ist der Aussichtspunkt bei der sogenannten Painted Wall. Mit ihren 685 Metern Höhe ist die anthrazit-farbige Felswand mit den viel helleren Einschlüssen (daher der Name Painted Wall) die höchste Klippe im Staat Colorado. Zum Vergleich: das Empire State Building ist mit seiner Höhe von 381 Metern nur etwas mehr als halb so gross. An der tiefsten Stelle des Black Canyons bei Warner Point würde der berühmte Wolkenkratzer aus New York in der Höhe sogar ohne weiteres zweimal hinein passen.
Am Ende der South Rim Road bei High Point machen wir es uns auf einer Picknickbank gemütlich und essen unseren Lunch auf, bevor wir uns zu Fuss auf den Weg zum Warner Point machen. Die 2,5 Kilometer lange Wanderung bietet nicht nur prächtige Einblicke ins Innere der Schlucht, sondern auch tolle Ausblicke über das Tal des Uncompahgre Rivers hinüber zu den schneebedeckten Gipfeln der San Juan Mountains.
Wieder zurück beim Auto fahren wir ohne weitere Stopps auf demselben Weg zurück zum Parkeingang. Dort zweigen wir auf die East Portal Road ab, die einzige Strasse, auf welcher man den Boden der Schlucht erreichen kann. Obwohl die Wände des Canyons hier nicht ganz so steil sind wie im Nationalpark, schlängelt sich die Strasse über zahllose Haarnadelkurven ins Tal hinunter. Die Strecke ist teilweise so steil (16 %), dass die Bremsklötze unseres armen Mietwagens zu rauchen beginnen. Um die Bremsen nicht noch weiter zu beanspruchen, schaltet Klaas für den Rest der Abfahrt den „Low Gear“ ein.
Für die East Portal Road gilt, dass der Weg das Ziel ist, denn auf dem Talboden angekommen gibt es eigentlich nicht sehr viel zu sehen. Die Strasse endet beim Crystal Dam in der Curecanti National Recreation Area. Dieser Staudamm ist einer von vielen am Gunnison River. Die dadurch entstandenen Stauseen dienen in erster Linie als Wasserreservoir für die Landwirtschaft und erst danach der Stromerzeugung. In den trockenen Sommermonaten wird das Wasser der Schneeschmelze, das sich in den Stauseen angesammelt hat, zur Bewässerung der Felder in den umliegenden Tälern eingesetzt. So wurde bereits zu Beginn des 20. Jahrhunderts ein Tunnel gegraben, welcher bis heute das Wasser des Gunnison Rivers hinüber ins viel trockenere Tal des Uncompahgre Rivers bei Montrose umleitet.
Nach einem kurzen Halt beim Tunneleingang steigen wir wieder ins Auto und „klettern“ auf demselben Weg wieder zurück auf die Hochebene hinauf. Dann fahren wir zurück zum Highway 50 und auf diesem weiter ostwärts zu den Stauseen in der Curecanti National Recreation Area. Eigentlich hatte ich hier noch eine Wanderung zu einer Stelle mit seltsamen Felsnadeln geplant, doch da es bereits später Nachmittag ist und das Fussgelenk von Klaas inzwischen wieder ziemlich angeschwollen ist, lassen wir das. Stattdessen machen wir nur einen kurzen Fotostopp und wechseln anschliessend die Plätze. Die letzten 40 Kilometer nach Gunnison übernehme ich das Steuer, sodass Klaas seinem Fuss etwas Ruhe gönnen kann.
Gegen 17 Uhr erreichen wir unser Hotel, die Econo Lodge in Gunnison. Nachdem wir das Gepäck aufs Zimmer gebracht und uns etwas ausgeruht haben, machen wir uns auf die Suche nach etwas Essbarem. Da das Zentrum der Stadt nur wenige hundert Meter von unserem Hotel entfernt liegt, machen wir uns zu Fuss auf den Weg. Weit müssen wir nicht laufen, denn bereits an der nächsten Kreuzung treffen wir auf das Sherpa Café, ein Restaurant mit indischer und nepalesischer Küche. Sowohl die Vorspeise bestehend aus gefüllten Teigtaschen (Momos) und Pappadams mit Dipsaucen als der Hauptgang (Lammscurry mit Reis) schmecken uns ausgezeichnet und bringen ein bisschen Abwechslung in unseren doch etwas eintönig gewordenen Speisezettel. Wir putzen unsere mehr als grosszügigen Portionen dann auch ratzekahl weg, was selbst unsere Serviertochter zum Staunen bringt.
Mit mehr als reichlich gefüllten Bäuchen machen wir uns dann auf den Rückweg zum Hotel, wo wir unseren üblichen, allabendlichen Beschäftigungen nachgehen: Tagebuch schreiben und die Fotos von der Kamera auf den USB-Stick herunterladen. Als wir damit fertig sind, ist es leider schon zu spät, um den hoteleigenen Whirlpool auszuprobieren. Stattdessen putzen wir uns die Zähne und schlüpfen dann ins Bett.

This morning we wake up to blue skies and plenty of sunshine. After a yummy breakfast at the Artisan Bakery consisting of a hot sandwich with bacon, eggs and cheese we check-out at the Chalet Inn and start heading north in direction of Ridgway. The panoramic views from this little western town are even better than they were yesterday. The rolling ranch-land with the peaks of the San Juan Mountains in the background look simply stunning. If we were ever to move to Colorado, Ridgway would be a strong contender on the list of possible places to settle down. Leaving the San Juans behind us we follow highway 550 in direction of Montrose. Situated on the shores of a huge reservoir just north of town is Ridgway State Park. Unfortunately we don’t have the time to explore the park today, but we do manage to spot a coyote (or was it a fox?) crossing the road in front of us.
Coyotes don’t seem to be the only wildlife around here though. According to the signs along the highway there must be a lot of deer as well. Trying to keep the wildlife safely off the road, the highway is fenced for miles and the speed limit at night is reduced. As we get closer to the town of Montrose, the landscape is changing dramatically. The valley has become wider, the hills have flattened out and the landscape around us is almost desert-like.
In Montrose, the only town of any significance we will come across today, we stop at the local Walmart Supercenter. What was supposed to be a quick stop to stock up on lunch supplies, ends up as a complete shopping trip. With 3 pairs of new jeans for me and a shirt for Klaas we are finally ready to hit the road again. On Highway 50 we leave Montrose and head 10 miles east to the turnoff leading to the Black Canyon of the Gunnison National Park. The road climbs to the top of a ridge with fantastic views of the valley beyond and the San Juan Mountains. Here is the entrance station of the national park. Soon after we reach Tomichi Point, the first of a whole series of lookouts along the scenic drive on the South Rim. Nothing prepared us for the spectacular views awaiting us here.
Never more than 9 miles wide the dark, almost black canyon-walls drop more than 2700 feet down to the Gunnison River. Actually the Empire State Building would fit comfortably into this gorge with its tremendously high walls on both sides of the river. Its towering cliffs are so steep and the gorge so narrow, that the canyon stays in the shade throughout most of the day. These shadows make the rocks look even darker than they actually are, hence the name Black Canyon.
Following the South Rim Drive to its end at High Point we stop at all the major viewpoints along the way. Some of the lookouts are right beside the road, others are reached by a short stroll. Luckily for Klaas none of the trails to the rim is very difficult. Although his ankle is still a little sore, he is doing just fine walking to the different lookouts. Each of the viewpoints offers a slightly different perspective of this natural wonder. One of the most impressive ones is the Painted Wall View. With a height of 2300 feet this dark rock-wall with lighter coloured intrusions (hence its name) is actually the highest cliff in the whole State of Colorado.
Seated at a picnic table near High Point we have lunch, before heading out to Warner Point. This 1.5 miles roundtrip is the longest trail we are walking today and offers spectacular views of the canyon on one side and the San Juan Mountains on the other. Back at the car we take the same way back to the entrance station. There we take the East Portal Road, the only road actually accessing the Gunnison River on the canyon floor. Although the gorge isn’t quite as deep here and the walls not as steep and rugged as in some other places, the road is extremely steep (16 % grades) and twisted. Following the countless hairpin curves to the bottom of the canyon, the brake pads of our car are getting so hot we can actually smell the burned rubber inside the car. In order to prevent further damage to the brakes, Klaas is using the low-gear-function for the remainder of the drive down to the river.
Although the drive on the East Portal Road is fun, once down on the canyon floor, there isn’t actually that much to see. The road ends at the Crystal Dam, one of the many dams holding back the waters of the Gunnison River. Partly the water of the reservoirs is used to generate electricity. The main purpose of the reservoirs though is to store the water of the snowmelt in spring and use it for irrigation in the much drier summer period. One of these irrigation projects, the Gunnison Tunnel, is starting right here at the end of East Portal Road. The tunnel diverts water of the Gunnison River to irrigate the fields in the arid Uncompahgre Valley around Montrose.
After a quick photo-stop we turn around and head back up the same way we came. Back near the park entrance station on top of the ridge we manage to spot a deer, before we return to Highway 50 and follow it in easterly direction to the Curecanti National Recreation Area. Actually I had planned to go for a short hike here. But with Klaas’ foot swelling up again and the sun quickly approaching the horizon, we believe it’s better to push on. We only stop to take a few pictures of the stunningly blue reservoir and change places behind the wheel of the car.
Luckily there is only 25 miles left, before we reach today’s destination, the Econo Lodge in the town of Gunnison. We check in and receive a free upgrade to a room with two queen beds. Because the centre of town is only a few blocks away, we then decide to walk there in search of a restaurant for dinner. Only one block down the road we come across the Sherpa Café, an Indian-Nepalese restaurant, and we decide to give it a try. An good choice as both the starters (Nepalese dumplings and papadums with dips) as well as the entrees (lamb curry and lamb tikka masala) taste excellent. We really enjoy having a break from the usual meat and fries.
Back at the hotel we complete our usual evening tasks such as updating the diary, sending e-mails to friends and family and uploading the pictures to the tablet, before we go to sleep.