22/9/2016: Estes Park - Winter Park

Eigenlijk had ik verwacht, dat ik vandaag met vreselijke spierpijn wakker zou worden. Dat valt echter heel erg mee. Blijkbaar hebben de wandeltraining en de easy bootcamp, die ik tegenwoordig volg, toch hun vruchten afgeworpen. Ook vandaag zijn we weer op tijd op. We staan op en pakken dan de bagage weer in de auto, want vandaag verlaten we Estes Park. Bij het uitchecken uiten we nog even ons ongenoegen over de niet opgemaakte bedden en de ongepoetste kamer gisteren middag. Helaas heeft de receptiemedewerker klantvriendelijkheid niet heel hoog in het vaandel staan en krijgen we behalve een slap excuus niets als tegemoetkoming voor de gemiste service. Hij probeert zelfs nog ons de schuld aan de ontstane situatie in de schoenen te schuiven en suggereert, dat wij misschien bagage op het bed hadden laten liggen, waardoor het opmaken ervan niet mogelijk was. Dat is uiteraard flauwe kul en verklaart bovendien niet, waarom ook de prullenbakken niet leeggehaald en de badkamer niet schoongemaakt was. Redelijk teleurgesteld over de “service” van deze toch wel behoorlijk prijzige accommodatie, laten we het hotel achter ons en rijden naar het Notchtop Café & Bakery. Bij een lekker Amerikaans ontbijtje bestaand uit eieren, spek en hashbrowns knappen we gelukkig al gauw weer op. Nadat we nog was spulletjes voor de lunch hebben ingeslagen bij de naastgelegen supermarkt, kunnen we op pad.
Via de Fall River Entrance rijden we opnieuw Rocky Mountain National Park binnen. Anders dan gisteren is het vandaag stralend mooi weer. Ideaal voor het rijden van de prachtige Trail Ridge Road. Na een korte fotostop bij de Sheep Lakes begint de weg al gauw flink te stijgen. In lange haarspeldbochten rijden we door het bos omhoog naar het eerste uitzichtpunt bij Many Parks Curve. Hier hebben we een schitterend uitzicht over Estes Park en de bergtoppen aan de andere kant van de vallei, waaronder de 4346 meter hoge Longs Peak. Ook bij de Rainbow Curve genieten we van een prachtig panorama. Helaas laten zich de schattige kleine eekhoorntjes en fluithazen, die we hier tijdens onze vorige reis naar dit gebied in overvloed tegenkwamen, vandaag niet zien. We weten eigenlijk niet zo goed, of dat nou een goed of en slecht teken is. Zullen de toeristen dan toch verstandig zijn geworden en deze beestjes niet meer voeren, waardoor het voor hen zinloos is geworden om bij het uitzichtpunt te komen bedelen. Dat zou uiteraard een goed teken zijn. Misschien hebben ze echter ook gewoon het loodje gelegd, juist doordat ze altijd gevoerd werden met voedsel als chips en koekjes. In dat geval zou het wegblijven van deze beestjes juist een heel slecht teken zijn. We hebben helaas geen idee, wat het juiste antwoord op deze vraag is.
De weg blijft ook na Rainbow Curve stijgen en komt uiteindelijk bij de Forest Canyon Lookout boven de boomgrens uit op de alpine toendra. Hier krijgen we wel een hoop wild te zien. Precies tegenover het uitkijkpunt staan namelijk een paar wapitiherten te grazen. Dit zijn allemaal vrouwtjes, maar een paar honderd meter verderop staat nog een kudde en die bestaat uit een groot, oud mannetje en zijn harem. Aan de overkant van de weg staat zijn uitdager, een jonger mannetje, op de vrouwtjes te azen. Dat wordt hem door het oudere mannetje uiteraard niet in dank afgenomen. Hij staat argwanend naar zijn uitdager te loeren en laat hem steeds weer zijn machtige gewei zien. Het is een geweldig schouwspel, beter dan elke natuurfilm van National Geographic. Gewapend met verrekijker en fototoestel staan we een hele tijd naar dit spektakel te kijken, eerst vanaf de Forest Canyon Overlook en dan vanaf de weg iets verderop. Al te dicht wagen we ons echter niet in de buurt, want ik moet er toch echt niet aan denken om klem te komen staan tussen het alfamannetje en zijn uitdager. We hadden hier uiteraard nog uren kunnen staan kijken, maar we moeten op gegeven moment toch weer verder, want er is nog veel meer moois te zien langs de Trail Ridge Road.
Ons volgende stop is bij de Rock Cut, waar we de korte en eenvoudige Tundra Communities Trail gaan lopen. Alhoewel de meeste bloemetjes van de toendra helaas al zijn uitgebloeid, is deze wandeling toch zeer de moeite waard. Vanaf de top van de heuvel, waar de wandeling naartoe gaat, heb je namelijk een prachtig uitzicht naar alle kanten. Bovendien is hier een hele kolonie marmotten en fluithazen gevestigd. Dat weten we nog van de vorige keer, dat we hier waren. Helaas zijn die beestjes heel moeilijk te spotten, want hun vacht heeft de perfecte schutkleur. Eigenlijk zie je ze alleen, als ze bewegen. Bovendien zijn ze razendsnel en verdwijnen ze bij gevaar meteen in hun hollen onder de grond. Ondanks dat we de toendra minutieus met de verrekijker afzoeken, zien we dus in eerste instantie helemaal niets. Toch moeten ze er zijn, want we kunnen ze wel horen fluiten. Samen met een jong stel zoek ik verder, terwijl Klaas alvast aan de terugweg begint. Geduldig wachten is nog nooit zijn sterke punt geweest. Ons geduld wordt echter beloond, want ineens spotten we een fluithaas. Deze blijft gelukkig ook nog net lang genoeg op één plek zitten, om een fatsoenlijke foto van hem te kunnen schieten.
Het weer in de bergen kan heel snel omslaan. Dat hebben we tijdens onze vorige reis aan den lijve ondervonden. Op de Tundra Communities Trail werden we toen op weg terug naar de auto ineens ingehaald door laaghangende bewolking. Binnen de kortste keren was het landschap verdwenen achter een dikke laag mist. Hierdoor moesten we de meeste uitkijkpunten op de tweede helft van de Trail Ridge Road laten schieten. Gelukkig is het weer vandaag een stuk beter en krijgen we dus een herkansing. Bij het Alpine Visitor Center beklimmen we de trappen naar de “lookout”, waar we wederom van een schitterend 360°-bergpanorama kunnen genieten. Op weg naar boven moeten we wel geregeld blijven staan, om eventjes uit te hijgen. We zijn hier op meer dan 3500 meter boven zeeniveau en dat betekent ijle lucht met weinig zuurstof. Wij zijn daarom heel blij met de bloemetjes, die hier langs het pad groeien, want die zijn een perfect excuus om even te blijven staan en weer op adem te komen. Ondanks het mooie uitzicht blijven we niet al te lang op de top, want het is daar behoorlijk fris. Snel dalen we daarom weer af en gaan opwarmen in de souvenirshop van het bezoekerscentrum. Daar kopen we elk een t-shirt van Rocky Mountain NP. Dan rijden we verder naar de Medicine Bow Curve, waar we onder het genot van een broodje en een heet drankje van het uitzicht genieten. Dat doen we wel vanuit de auto, want buiten waait een gure wind.
Daarna beginnen we aan de afdaling naar de Kawuneeche Valley aan de westkant van het park. Bij Milner Pass passeren we de waterscheiding tussen de Atlantische en de Grote Oceaan. Even verderop stoppen we bij de picknickplaats van Lake Irene, om op een korte rondwandeling even de benen te strekken. Het meertje is omgeven door mooie groene dennenbomen afgewisseld door kleine bosjes met knalrode bladeren. Een prachtig contrast! Het is trouwens niet vanzelfsprekend, dat je hier nog mooie gezonde dennenbomen vindt, want de meeste bossen aan deze kant van het park zijn sterk aangetast door de “mountain pine beetle”. Hierdoor zijn hele hellingen gewoon bruin van de droge, dode boomskeletten. Hier bij Lake Irene is de wereld echter nog in orde. Er zijn zelfs nog een paar bloeiende weidebloemen over en die moeten, net als de schattige eekhoorntjes bij de picknicktafels, natuurlijk op de gevoelige plaat worden vastgelegd.
Na deze fotosessie vervolgen we de afdaling naar de bodem van de Kawuneeche Valley. Onderweg maken we nog een korte stop bij de Farview Curve, die inderdaad een heel wijds uitzicht biedt. Even verderop belanden we opnieuw in een “elk jam”, een file ontstaan door een paar wapitiherten langs de weg. Uiteraard nemen we ook hier weer de nodige foto’s, voor dat we weer verder rijden. Omdat we inmiddels al ergens halverwege de middag zijn, moeten we een beetje opschieten en kunnen niet meer overal stoppen. We rijden daarom in een ruk door naar de Coyote Valley Trailhead, waar we nog een laatste korte wandeling in het park willen maken. Het pad volgt de jonge Colorado Rivier, die hier nog meer op een beekje lijkt dan op de brede rivier, die een paar honderd kilometer verderop door de Grand Canyon stroomt. Volgens onze reisgids is dit een van de beste plekken in Rocky Mountain NP om elanden te zien. Vandaag is er echter in de verste verte geen eland te bekennen. Jammer, maar we kunnen zeker niet klagen, want we hebben immers onze portie elanden eergisteren al gehad. Vandaag is het “hertendag”!
Inmiddels is het weer toch nog omgeslagen en komen grijze, dreigende wolken de vallei binnendrijven. We stappen daarom snel weer in de auto en rijden zonder verdere stops het park uit. Onderweg krijgen we zelfs nog een kort maar hevig buitje, maar gelukkig is het in Grand Lake, een kleine plaats net buiten het park, al weer droog. De hoofdstraat in Grand Lake lijkt een beetje op het decor in een western. Vandaag de dag bevatten de meeste panden echter winkels, kunstgalerijen en restaurants. Met een lekker ijsje gaan we op verkenningstocht. Omdat het inmiddels al 5 uur is, sluiten de meeste winkels echter net hun deuren. Maar we hebben toch niet meer al teveel tijd. Als we Winter Park, onze bestemming van vandaag, nog bij daglicht willen bereiken, moeten we opschieten. Winter Park ligt immers nog zo een kleine 60 kilometer ten zuiden van Grand Lake.
Langs de oevers van de Shadow Mountain Lake en Lake Granby rijden we zuidwaarts en bereiken via de plaatsen Granby, Tabernash en Fraser uiteindelijk de wintersportplaats Winter Park. Hier hebben we een kamer gereserveerd bij de America’s Best Value Inn Sundowner Motel. Het hotel ligt direct aan de hoofdweg met verschillende restaurants en winkels op loopafstand. De inrichting is vrij eenvoudig en een beetje ouderwets, maar ruim voldoende voor één nacht. Voor een hele skivakantie zou ik echter voor een iets luxer onderkomen dichter bij de skipistes kiezen.
We rusten een beetje uit en gaan dan eten bij het twee huizen verderop gelegen Deno’s Mountain Bistro. Dit restaurant lijkt een beetje op een saloon uit een westernfilm. We nemen een romige maissoep (Klaas) en salade (Franziska) vooraf, gevolgd door twee enorme steaks met gegrilde groenten en aardappels. Het smaakt allemaal prima, maar de porties zijn zo groot, dat ik ze met geen mogelijkheid op krijg. Met meer dan volle buikjes keren we rond een uur of 8 terug naar onze hotelkamer. Daar zet Klaas alvast wat foto’s over op een usb-stick, terwijl ik nog wat dagboek ga schrijven. Al gauw gaat bij mij echter het lampje uit en ga ik slapen.

Auch heute sind wir wieder früh wach. Nach dem Aufstehen, packen wir unsere Sachen wieder ins Auto und fahren damit zur Rezeption. Beim Auschecken beklagen wir uns dann doch noch darüber, dass unsere Betten gestern nicht gemacht wurden. Leider stossen wir beim Personal auf wenig Verständnis. Ausser einer wenig aufrichtig gemeinten Entschuldigung bietet man uns nichts als Entschädigung für den schlechten Service. Stattdessen versucht man sogar, uns die Schuld in die Schuhe zu schieben. Der Rezeptionist vermutet nämlich, wir hätten möglicherweise Gepäckstücke auf dem Bett liegen lassen. Dem ist aber natürlich nicht so. Und selbst wenn doch, dann wäre das noch lange kein Grund, um auch das Badezimmer ungeputzt und die Mülleimer ungeleert zu lassen. Ziemlich enttäuscht verlassen wir schlussendlich das Hotel und fahren zum nahegelegenen Notchtop Café & Bakery, wo sich unsere Laune bei einem echten amerikanischen Frühstück mit Speck und Eiern langsam wieder bessert. Nachdem wir auch noch ein Sandwich und ein paar andere Dinge für den Lunch eingekauft haben, machen wir uns schliesslich auf den Weg zum Fall River Eingang des Rocky Mountain Nationalparks.
Das Wetter könnte heute kaum besser sein. Die Sonne lacht am strahlend blauen Himmel und nur ab und zu ziehen ein paar Wolken vorbei. Nach einem kurzen Fotostopp bei den Sheep Lakes, biegen wir auf die Trail Ridge Road ab, welche schon bald zu steigen beginnt. In zahlreichen Haarnadelkurven windet sich die Strasse zum Forest Canyon Overlook hinauf. Unterwegs machen wir Halt bei der Many Parks und der Rainbow Curve. Beide Aussichtspunkte bieten eine fantastische Aussicht über das Tal des Fall River, auf Estes Park und auf Longs Peak, den wohl markantesten Viertausender im Rocky Mountain Nationalpark. Bei unserem letzten Besuch vor fünf Jahren wurden wir bei der Rainbow Curve durch eine ganze Horde Streifenhörnchen erwartet, welche sich etwas zum Knabbern von uns erhofften. Manche von ihnen waren so frech, dass sie sogar versuchten an uns hinauf zu klettern. Heute dagegen herrscht hier gähnende Leere. Kein einziges Streifenhörnchen oder Pfeifhase weit und breit. Wir sind uns nicht ganz sicher, ob wir das als gutes oder als schlechtes Zeichen werten sollen. Wenn die niedlichen kleinen Nager von den Touristen nicht mehr gefüttert werden und eingesehen haben, dass bei den Aussichtspunkten nichts mehr zu holen ist, dann wäre das natürlich ein gutes Zeichen. Es könnte allerdings auch sein, dass ihnen das ständige Füttern mit Erdnüssen, Chips und Keksen nicht bekommen ist und sie schlussendlich daran gestorben sind. Keine Ahnung, was des Rätsels Antwort ist.
Mehr Glück mit Wild haben wir beim Forest Canyon Overlook, welcher sich bereits über der Baumgrenze auf der alpinen Tundra befindet. Hier steht eine ganze Herde Hirschkühe auf der dem Parkplatz gegenüberliegenden Strassenseite. Ca. 500 Meter weiter steht ein grosser Hirschbulle und verteidigt sein Harem mit auffälligen Drohgebärden gegen den Herausforderer auf der anderen Strassenseite. Ein tolles Schauspiel, dass wir uns selbstverständlich nicht entgehen lassen. Mit Kamera und Feldstecher bewaffnet beobachten wir das Spektakel erst aus der Ferne und fahren dann mit dem Auto noch etwas näher ran. Allzu nah kommen wir der Herde allerdings nicht, denn wir haben Respekt vor diesen grossen Tieren und es scheint uns überdies nicht ratsam, zwischen den alten Bullen und seinen jüngeren Herausforderer zu geraten. Leider können wir hier nicht ewig stehen bleiben, denn die Trail Ridge Road hat noch viel mehr zu bieten.
Den nächsten Halt machen wir beim Rock Cut, wo wir eine kurze Wanderung auf dem Tundra Communities Trail machen. Die meisten Wildblumen sind zwar längst verblüht, doch der Wanderweg führt auf eine kleine Anhöhe, von der man ein tolles 360°-Bergpanorama geniessen kann. Ausserdem wissen wir von unserem letzten Besuch im September 2011, dass es hier viele Murmeltiere und Pfeifhasen gibt. Das Problem mit diesen süssen Nagetieren ist allerdings, dass sie perfekt getarnt sind. Eigentlich sieht man sie nur, wenn sie sich bewegen. Doch sobald sie irgendeine Gefahr wittern, verschwinden sie pfeilschnell in ihren Höhlen. Aus diesem Grund sehen wir erst einmal gar nichts. Trotzdem wissen wir, dass die kleinen Tiere in der Nähe sein müssen, denn wir können sie pfeifen hören. Zusammen mit noch ein paar Touristen suche ich die Landschaft mit dem Feldstecher ab. Klaas ist schon vorausgegangen, denn geduldig warten ist nicht gerade seine grosse Stärke. Doch unsere Geduld wird schliesslich belohnt. Zwischen ein paar Felsblöcken entdecken wir einen Pfeifhasen, der sogar lange genug sitzen bleibt, um ein Beweisfoto zu schiessen.
Das Wetter in den Bergen kann sich sehr schnell ändern. So wurden wir bei unserem letzten Besuch hier oben innerhalb von fünf Minuten total eingenebelt. Heute haben wir mehr Glück und können wir diesmal auch auf der zweiten Hälfte der Trail Ridge Road die fantastische Aussicht auf die umliegende Bergwelt geniessen. Beim Alpine Visitor Center klettern wir die Stufen zum etwas höher gelegenen Aussichtspunkt hinauf. Zum Glück bieten ein paar Wildblumen entlang der Treppe die perfekte Ausrede für eine kurze Verschnaufpause. Wir befinden uns hier auf über 3500 Meter und die Luft ist dementsprechend dünn. Doch zum Glück haben wir beide keine ernsthaften Probleme mit der Höhe, ausser dass wir etwas schneller ins Schnaufen geraten. Lange bleiben wir nicht auf dem Aussichtspunkt, denn es ist kalt hier oben. Stattdessen wärmen wir uns im Souvenirshop des Besucherzentrums wieder auf und kaufen zwei T-Shirts als Andenken an unseren Besuch im Rocky Mountain Nationalpark. Dann fahren wir weiter zur Medicine Bow Curve, wo wir im Auto unser mitgebrachtes Picknick aufessen. Draussen ist es dafür leider zu kalt und zu windig.
Nach dem Lunch beginnt die lange Abfahrt hinunter ins Kawuneeche Valley, das Tal des hier noch sehr „jungen“ Colorado Rivers. Auf dem Milner Pass passieren wir die Wasserscheide zwischen dem Pazifischen und dem Atlantischen Ozean. Kurz danach stoppen wir bei der Picnic Area am Lake Irene, welchen wir während einem kurzen Spaziergang zu Fuss umrunden. Der schmucke, kleine See ist umgeben durch dunkle Tannenbäume, denen der Borkenkäfer offenbar noch nichts anhaben konnte. Das im Gegensatz zu den meisten Fichtenwäldern auf der Westseite des Parks, die durch das Werk dieses kleinen Käfers zum grossen Teil aus unschönen, braunen Baumskeletten bestehen. Die vielen toten Bäume machen das Gebiet ausserdem sehr anfällig für Waldbrände. Doch rundum Lake Irene ist die Welt noch in Ordnung und wechseln sich dunkelgrüne Nadelbäume mit kleinen Sträuchern ab, deren knallrote Blätter einen tollen Kontrast zum Grün der Tannen formen. Überhaupt ist die Landschaft rund um den See sehr fotogen. Bei den Picknicktischen posiert ein süsses Eichhörnchen vor meiner Kamera und ab und zu findet man sogar noch ein paar blühende Wildblumen.
Nach einem weiteren kurzen Fotostopp bei der Farview Curve, von der aus man in der Tat weit ins Tal hinaus sehen kann, fahren wir weiter ins Tal hinunter. Bevor wir allerdings auf dem Talboden ankommen, müssen wir erneut wegen ein paar Hirschkühen anhalten. Da es inzwischen bereits später Nachmittag geworden ist, halten wir nur noch beim Coyote Valley Trail. Dieser kurze, flache Spaziergang führt uns durch die Feuchtwiesen, welche das Ufer des Colorado Rivers säumen. Dies soll einer der besten Orte im Rocky Mountain Nationalpark sein, um Elche zu beobachten. Doch heute – so scheint es – haben die Elche frei, denn ausser ein paar Spuren im Gras sehen wir nichts. Ich glaube wir müssen uns damit abfinden, dass heute „Hirschtag“ ist, „Elchtag“ war vorgestern.
Weil inzwischen ein paar dunkle Regenwolken im Anzug sind, fahren wir ohne weitere Stopps nach Grand Lake, einem kleinen Ort am Westausgang des Nationalparks. Hier scheint zum Glück schon wieder die Sonne und geniessen wir auf einem Spaziergang durch das einer Filmkulisse aus einem Western gleichende Städtchen ein leckeres Eis. Leider können wir die meisten Souvenirgeschäfte und Kunstgalerien, welche die Hauptstrasse säumen, nur von aussen bestaunen, denn es ist inzwischen 5 Uhr und somit Ladenschluss. Doch uns bleibt sowieso nicht mehr allzu viel Zeit, wenn wir Winter Park, unser Tagesziel heute, noch bei Tageslicht erreichen wollen. Das liegt nämlich noch beinahe 60 Kilometer von Grand Lake entfernt. Wir machen uns deshalb auf den Weg, folgen dem Shadow Mountain Lake und dem Granby Stausee nach Süden und fahren dann über Granby, Tabernash und Fraser weiter in den Wintersportort Winter Park.
Hier haben wir ein Zimmer im America’s Best Value Inn Sundowner Motel reserviert. Auch dieses Hotel ist schon etwas älteren Datums, besitzt aber alles, was man für eine Nacht benötigt. Es liegt direkt an der Hauptstrasse umgeben von Restaurants und Geschäften. Zum Deno’s Mountain Bistro, wo wir heute zu Abend essen, ist es nur ein Katzensprung. Das Restaurant gleicht ein bisschen einem Saloon, wie man ihn aus den Westerns kennt. Wir beginnen unsere Mahlzeit mit einer Maissuppe (Klaas) beziehungsweise einem Salat (Fränzi), gefolgt von zwei enormen Steaks mit Grillgemüse und Kartoffeln. So gut es auch schmeckt, ich schaffe es beim besten Willen nicht alles aufzuessen. Zurück im Hotelzimmer überträgt Klaas unsere Fotos zur Sicherheit von der Kamera auf einen USB-Stick. Ich schreibe inzwischen Tagebuch, bis mir vor lauter Müdigkeit beinahe die Augen zufallen. Obwohl es noch sehr früh ist, gehe ich deshalb schlafen.

Again an early start today. After getting up we pack our bags, put them in the car and head to the lobby to check out. Despite our complaint about the absence of housekeeping yesterday, they don’t offer us anything to compensate this lack of service except for a sorry. In fact the staff at reception even tries to blame us for the situation, suggesting we might have left a piece of luggage on the bed. Slightly disappointed we leave the hotel behind and head to the Notchtop Bakery and Café to have breakfast and buy a sandwich for lunch. A typical American breakfast consisting of two eggs, bacon, hash browns and a nice hot cup of coffee or tea brings back the good mood and after we bought a few more lunch items at the nearby supermarket, we are ready to go.
We enter Rocky Mountain NP at the Fall River Entrance and take the Trail Ridge Road in direction of Grand Lake. With blue skies and brilliant sunshine the weather couldn’t be better for this fantastic drive across high alpine country. After a short stop at Sheep Lakes the road starts to climb. At Many Parks Curve we reach the first lookout with fantastic views of Estes Park and Longs Peak. Next is Rainbow Curve with more great vistas. Last time we were here, there were lots and lots of chipmunks and ground squirrels begging for food. This time we hardly see any animals at this lookout. We are not really sure whether this is a good or a bad sign though. Did they disappear, because people don’t feed them anymore and they realized begging is useless or did they all die, because of ignorant tourists feeding them human food? We have actually no idea what the correct answer to this question is.
Across the road from the Forest Canyon Overlook we find a whole herd of female elk. Of course we stop to take some pictures of them, only to discover a second herd a little bit further on along the road. This second herd consists of a huge male with its harem. Trying to approach the big male’s harem a second bull on the other side of the road is constantly provoking him. A wonderful show written by nature and far more exciting than any documentary made by National Geographic! Unfortunately we can’t stay here all day. There is more to see along the Trail Ridge Road and if we want to reach Winter Park by nightfall, we have to move on.
This section of the drive leads us across the alpine tundra above the tree line, which means stunning mountain panoramas all around us. Our next stop is at the Rock Cut, where we take the Tundra Communities Trail, a short interpretive walk to the top of a hill with stunning 360 degrees mountain vistas. The alpine tundra surrounding us is home to countless little critters like pikas and marmots. Although we can hear them whistling, they are very hard to spot, as their grey-brown fur coats blend in perfectly with the surrounding landscape. Most of the time you can only see them, if they are moving. And boy are they moving fast! They are extremely alert, disappearing in their borrows as soon as they sense some kind of danger. Taking photographs of these little critters takes a lot of patience and endurance. Unfortunately Klaas isn’t the most patient kind of person and I can’t make him wait for too long. Nevertheless I manage to take a rather acceptable picture of a pika, before we leave this site and continue driving towards the Alpine Visitor Center.
Five years ago, when we were here last time, we had absolutely no views whatsoever from the Alpine Visitor Center. The weather can change very quickly up here. Only a few minutes earlier we had been walking the Tundra Communities Trail in brilliant sunshine. But then a wall of fog moved in and within minutes the visibility was completely gone. Today we have more luck with the weather. Although quite cool, the sun is still shining and the viewpoint on the hill above the visitor center offers a stunning 360 ° mountain panorama. We even spot a few remaining wildflowers along the trail. Taking pictures of them offers an excellent excuse to take a break and catch our breath. After all this place is situated at almost 12000 feet (3600 m) above sea level and the air is very thin up here. Back at the visitors center we have a quick look at the shop, where we buy two souvenir t-shirts to take home with us. Then we continue to the Medicine Bow Curve, where we have lunch.
From here the road starts descending. After a short stop at Milner Pass, where we cross the Continental Divide, we continue to Lake Irene, a small pond 2 miles west of the pass. Walking the short trail around the lake we discover more pretty wildflowers and other photo ops such as beautiful little red leafed shrubs and squirrels searching the area around the picnic tables for leftover food. After another short photo stop at Farview Curve, which offers great views of the Kawuneeche Valley and the young Colorado River, we continue our descent down to the valley floor. Before we get there though, we have to make another stop for a group of elk cows grazing on the side of the road. As we are already halfway through the afternoon, we only have time for one more stop in the park. We park the car at the Coyote Valley Trailhead and take the easy and flat walk across the wetlands following the shores of the Colorado River. This is supposed to be one of the best places in Rocky Mountain NP to spot moose, but unfortunately we have no luck today. “Mooseday” was the day before yesterday, today is “Elkday”.
Passing the entrance station on the west side of the park we leave Rocky Mountain NP behind and continue to the town of Grand Lake. This charming, historic western style town basically consists of one street, which is bordered by quaint little shops, restaurants and art galleries. With a delicious ice cream in our hands we stroll up and down Main Street and do a little window shopping, before heading back to the car to start on the last section of today’s itinerary. We follow the shores of Shadow Mountain Lake and Lake Granby to the south and pass the towns of Granby, Tabernash and Fraser. After a 35 mile drive from Grand Lake we finally reach today’s destination, the town of Winter Park. We stay at America’s Best Value Inn Sundowner Motel, a slightly old-fashioned motel accommodation situated right off the main highway. The motel is okay for a one-night-stop, but I wouldn’t recommend it for a longer stay or even a whole ski vacation. Deno’s Mountain Bistro, the restaurant we choose for dinner, is within easy walking distance only one block down the street. We have a corn chowder (Klaas) and a salad (Franziska) followed by a steak so big it’s impossible to finish it. Back at the hotel I start to update my diary, while Klaas is transferring the pictures of our camera to a USB-stick. Although it’s only 8.30 pm, I’m soon too tired to write though and head to bed.