24/9/2016: Aspen Area

Ook vandaag ben ik weer om 6 uur wakker. Na een snel ontbijtje met muesli en een heet drankje op de kamer, vullen we onze thermosmokken in de lobby met koffie en thee en lopen dan naar de auto, om naar Aspen te rijden. Eerst moeten we echter de auto sneeuwvrij maken, want het heeft vannacht weer aardig gesneeuwd. Een ijskrabber of wisser hebben we helaas niet, maar gelukkig lukt het ook met mijn handschoenen. Vervolgens rijden we naar het tankstation bij de supermarkt onder in het dorp. Helaas blijkt deze op dit vroege tijdstip nog onbemand. Er is wel een selfservice-pomp, waar je met de creditcard kunt tanken, maar die werkt alleen in combinatie met een Amerikaanse postcode, die aan de kaart gekoppeld moet zijn. En die hebben we uiteraard niet. Nu schijnt er hier wel een trucje voor te zijn, waardoor je ook met een buitenlandse pas kunt tanken, maar helaas weten we zo snel niet meer hoe dat moest. Klaas heeft bij dit soort incidenten helaas een aardig kort lontje en raakt behoorlijk geïrriteerd, zeker als hij even verderop ook nog weer moet stoppen, omdat hij vergeten is de tankdop terug te plaatsen. Gelukkig hebben we nog wel genoeg benzine om in Aspen te komen. Daar zullen we straks weer verder kijken.
Nog voor we de plaats Aspen bereiken slaan we bij een rotonde af op de Maroon Creek Road. Deze weg leidt uiteindelijk naar dé topattractie van Aspen: Maroon Lake en de Maroon Bells. Een plaatje van dit prachtige bergmeertje, waarin zich bij mooi weer de karakteristieke toppen van de Maroon Bells (2 bergen) weerspiegelen, vind je op elke brochure, poster of ansichtkaart van Aspen. Iedereen die een bezoek aan Aspen brengt wil hier naartoe en ook wij vormen hierop geen uitzondering. Helaas heeft deze populariteit met name in het weekend grote drukte tot gevolg. Het parkeerterrein bij Maroon Lake is meestal al in de vroege ochtenduren bomvol en tussen 8 en 17 uur mag je er daarom alleen nog met de shuttlebus naartoe. De auto moet je dan achterlaten op het parkeerterrein van de Aspen Highlands Ski Area.
Ondanks het druilerige, koude weer vanochtend is het bij Aspen Highlands al smoordruk. Voor een bedrag van 5 $ per dag weten we nog net een van de laatste plekken op het parkeerterrein te bemachtigen. Vervolgens halen we bij het loket kaartjes voor de shuttlebus à 8 $ per persoon en sluiten aan in de lange rij van wachtenden bij de bushalte. De komende driekwartier staan we klappertandend in de kou te wachten, tot dat het eindelijk onze beurt is om in de bus te stappen. Als sardientjes in een blik rijden we vervolgens in een halfuurtje naar het eindstation van de shuttle bij Maroon Lake.
Intussen is het weer zachtjes begonnen te sneeuwen. De toppen van de Maroon Bells verstoppen zich in de laaghangende bewolking, de hemel is voornamelijk grijs en het wateroppervlak van Maroon Lake bijna zwart. Bepaald niet het plaatje dat je uit de brochures kent dus. Maar ondanks dat zijn we ook hier zeker niet de enigen, want bij de oevers van het meer is het al een drukte van belang. Om toch weer een beetje op temperatuur te komen en de ergste drukte hopelijk achter ons te laten, besluiten we om de wandeling naar het ca. 3 km verderop gelegen Crater Lake te maken. Ons eerste doel halen we makkelijk, want tijdens de steile klim door het bos naar Crater Lake, beginnen we al gauw flink te zweten. Het achter ons laten van de drukte blijft echter een illusie, want met ons trekken hele hordes van mensen naar Crater Lake.
Het pad loopt voor een groot gedeelte door een bos van ratelpopulieren omhoog. Het felle geel van hun bladeren in combinatie met het wit van het verse laagje sneeuw vormen een sprookjesachtig tafereel. Het laatste stuk is weliswaar wat vlakker, maar ligt bezaaid met los puin, dat bovendien door de sneeuw behoorlijk glad geworden is. Toch komen we gelukkig zonder ongelukken bij Crater Lake aan. Ook hier valt het uitzicht in eerste instantie behoorlijk tegen: een donkergrijs wateroppervlak, met sneeuw bedekte puin en wat bomen is alles, wat we hier te zien krijgen. Bovendien dwarrelen nog steeds dikke sneeuwvlokken op ons neer. Toch gaan we even op een boomstam zitten, om onze meegenomen broodjes te nuttigen en iets te drinken. We zijn vandaag heel blij met onze thermosmokken. De drankjes zijn weliswaar niet heet meer, maar toch nog steeds aangenaam warm.
Als we net weer aan de terugweg willen beginnen, breekt de bewolking toch nog een klein beetje open en krijgen we heel even een indruk van wat er achter de sluier van wolken en mist verborgen ligt. Tijdens de afdaling krijgen we steeds vaker van die kortstondige doorkijkjes. Soms zien we heel even een bergtop tussen de wolken verschijnen en zo af en toe breken zelfs een paar zonnestralen door de bewolking heen. Als dat het geval is, beginnen de bladeren van de espenbomen als een goudgele gloed te schitteren en glinsteren de sneeuwkristallen als diamanten in de zon. Prachtig!
Bij Maroon Lake is het intussen nog drukker geworden. De enige mogelijkheid om een foto zonder vreemde mensen erop te schieten is, om met de voeten bijna in het ijskoude water van het meer te gaan staan. Ondanks de drukte lopen we toch nog even naar het achterste gedeelte van het meertje, maken een paar foto’s en lopen dan terug naar de bushalte. Rond half één nemen we de shuttle terug naar de auto en rijden vervolgens door naar het centrum van Aspen. Hier gaan we op zoek naar een nieuwe verloopstekker en naar een benzinepomp, waar we onze tank weer vol kunnen gooien. Gelukkig slagen allebei de missies. Bij een ijzerwarenhandel weten we de allerlaatste voorradige stekker te bemachtigen en bij de Shell-pomp lukt het ons zelfs, om met de giropas te betalen.
Met een volle tank rijden we vervolgens terug naar de rotonde, waar we vanochtend zijn afgeslagen op de Maroon Creek Road. Deze keer pakken we echter de afslag naar het Castle Creek Valley. Alhoewel veel minder bekend dan de naastgelegen Maroon Creek Valley en daarom een stuk rustiger, valt er ook in deze vallei een hele hoop te zien. Het is bij voorbeeld één van de mooiste plekken in de regio Aspen om de herfstkleuren te zien. De hellingen links en rechts van de weg bestaan uit een prachtig patchwork van donkergroene dennenbomen en goudgeel tot fel oranje verkleurde ratelpopulieren. En waar paradijs voor professionele fotograven en hobbyisten zoals ik! Ik drijf Klaas dan ook bijna tot wanhoop door te pas en te onpas uit de auto te springen voor nog weer een mooi kiekje van deze gouden pracht. Helemaal aan het einde van de vallei opent zich bovendien een wijds uitzicht op een hele rij schitterende, besneeuwde bergtoppen. Hier komt zelfs Klaas vrijwillig de auto uit om van het panorama te genieten. Na een korte wandeling rijden we via dezelfde weg weer terug naar Aspen.
Omdat dit onze enige dag in deze regio is en we van het stadje Aspen eigenlijk nog niets hebben gezien, besluiten we om de rest van de middag in de plaats zelf door te brengen. We zetten de auto op het gratis parkeerterrein van de Clark’s supermarkt neer en gaan dan lopend het centrum in. Anders dan andere wintersportplaatsen in Noord-Amerika heeft Aspen nog echt een oud centrum met historische panden en prachtige villa’s in plaats van lelijke hotels en grote blokken met vakantieflats, die de helft van het jaar leegstaan. Dit stadje maakt ook buiten het skiseizoen een levendige indruk. Toch is Aspen niet voor iedereen weggelegd. Het is vooral een vakantieoord voor de rijke Amerikaanse jetset. Tijdens onze wandeling door het centrum komen we bijna alleen maar gourmet-restaurants en dure designerwinkels tegen. Beide zijn niet echt aan ons besteed. Zelfs bij de outdoorkleding, die hier overal in sportzaken wordt verkocht, kunnen we deze keer niet slagen, want ook de afgeprijsde artikelen liggen qua prijs meestal nog ver boven onze begroting.
Omdat het nog heel vroeg is en we bovendien geen zin hebben om voor het diner eerst de bank leeg te moeten roven, besluiten we niet zoals gepland in Aspen, maar in Snowmass Village te gaan eten. We keren dus terug naar het hotel en gaan van daaruit te voet op zoek naar een passend restaurant. Bij de Village Mall komen we de Big Hoss Grill tegen, een klein restaurantje waar ze voor een schappelijke prijs allerhande barbecuespecialiteiten serveren. Omdat het zaterdagavond is en het dus nog weleens druk zou kunnen worden, zijn we met opzet vroeg op stap gegaan. Hierdoor zitten we al voor 6 uur aan tafel. Er is nu nog ruimte zat, maar daar zal snel verandering in komen. Al gauw zijn de meeste tafeltjes bezet. Wij doen ons vanavond tegoed aan een mosselsoep, pulled pork en cheesecake (Klaas), respectievelijk sla, spareribs en een brownie (Franziska). De smaak van het eten is oké, maar verder niet bijzonder. Het zijn zeker geen verfijnde gourmetgerechten zoals gisteren avond bij The Artisan. Daarentegen betalen we hier ook minder dan de helft voor.
Het is nog maar 7 uur, als we via verschillende trappen een kleine paadjes weer afdalen naar ons hotel. Daar lonkt het zwembad in de achtertuin. Ondanks de kou buiten besluiten we om een duik te gaan nemen. Op de hotelkamer trekken we alvast onze zwembroeken onder de gewone kleding aan en gaan dan naar beneden. Omdat de fitnesruimte met de kleedkamers helaas al is gesloten, moeten we ons wel buiten in de vrieskou uitkleden. Het heerlijk warme water van het zwembad en de naastgelegen hot tub laat ons de kou echter al snel vergeten. Het komende uur gaan we lekker ontspannen in het hete water en geven we onze vermoeide spieren de nodige rust.
Terug op de kamer schrijf ik nog een beetje dagboek, terwijl Klaas de foto’s weer eens op de USB-stick overzet. Kort na 9 uur gaat het lichtje bij mij echter al weer uit en ga ik slapen.

Auch heute sind wir wieder früh wach. Nach einem schnellen Frühstück auf dem Zimmer, füllen wir unsere Thermosbecher mit heissen Getränken und machen uns auf den Weg nach Aspen. Vorher müssen wir allerdings noch das Auto ausgraben, denn es hat heute Nacht geschneit. Danach fahren wir zur Tankstelle unten im Dorf, um unseren Tank wieder aufzufüllen. Doch leider hat die noch geschlossen und die Selfservice-Zapfsäule funktioniert leider nur mit Kreditkarten, welche an eine amerikanische Postleitzahl gekoppelt sind. Es gibt zwar einen Trick, um dieses Problem zu umgehen, doch leider fällt uns dieser im Moment nicht mehr ein. Zum Glück haben wir aber noch genügend Bezin, um nach Aspen zu fahren. Wir können es also später nochmals probieren.
Unser heutiges Ziel ist der Maroon Lake und die Maroon Bells. Die zwei charakteristischen Berggipfel, welche sich bei schönem Wetter im gleichnamigen See spiegeln, sind das Wahrzeichen von Aspen und man findet sie deshalb auf jedem Werbeposter von Aspen abgebildet. Leider hat diese Berühmtheit auch eine Kehrseite. Der Parkplatz am Maroon Lake ist nämlich im Sommer und Herbst meistens schon in den frühen Morgenstunden voll. Zwischen 8 Uhr morgens und 5 Uhr abends muss man deshalb bei der Talstation der Aspen Highlands Gondelbahn auf den Shuttlebus umsteigen.
Obwohl das Wetter auch heute bewölkt und nasskalt ist, gelingt es uns bei der Talstation nur mit viel Mühe einen freien Parkplatz zu finden. Nachdem wir die Parkgebühr von 5 $ pro Tag bezahlt haben, kaufen wir oben beim Schalter der Talstation für 8 $ pro Person Karten für den Shuttlebus, welcher uns an den Maroon Lake bringen wird. Auch hier herrscht samstägliche Geschäftigkeit und wir müssen uns ganz hinten in der ellenlangen Schlange anstellen, welche sich vor der Bushaltestelle geformt hat. Es dauert fast eine Dreiviertelstunde, bevor wir endlich am Ende der Schlange angelangt sind und den Bus besteigen können. Wie in einer Sardinenbüchse eingepfercht fahren wir dann in etwa einer halben Stunde zur Endstation des Shuttlebusses beim Maroon Lake.
Vom Panorama auf den Postkarten und Postern ist hier leider wenig zu sehen. Die Wasseroberfläche des Sees ist fast schwarz, der Himmel grau und die Berggipfel verstecken sich hinter einem Vorhang aus Wolken und Nebel. Obwohl die Einführung des Shuttlebusses den Touristenstrom etwas eindämmen soll, gleicht die Umgebung des Maroon Lakes an diesem Samstag im September eher einer öffentlichen Badeanstalt an einem heissen Sommertag als einem einsamen Bergsee. Ein Foto ohne fremde Menschen im Bild zu machen gelingt nur denen, die mit den Füssen schon fast im eiskalten Wasser stehen.
Um uns warm zu laufen und dem Tumult rund um den See zu entgehen, beschliessen wir die Wanderung zum ca. 3 Kilometer entfernten Crater Lake zu machen. Beim Aufstieg durch den verschneiten Wald mit grünen Tannen und prächtig goldenen Espen kommen wir ganz schön ins Schwitzen und ist die Kälte schon bald kein Thema mehr. Leider gelingt es uns aber auch hier nicht, die Menschenmassen hinter uns zu lassen. Der Aufstieg zum Crater Lake gleicht an diesem Samstag trotz Schneefall und Temperaturen um den Gefrierpunkt einer Völkerwanderung. Am Ziel angekommen setzen wir uns im dichten Schneegestöber auf einen Baumstamm, essen ein Sandwich und geniessen unsere in den Thermoskannen mitgebrachten heissen Getränke. Die Gipfel der Maroon Bells verstecken sich leider immer noch hinter einer dicken Nebelschicht. Nur hie und da brechen die Wolken kurz auf und gönnen uns einen kurzen Blick auf die dahinter liegende Bergwelt. Auf dem Rückweg hinunter zum Maroon Lake zeigen sich sogar ab und zu ein paar Sonnenstrahlen. Wenn diese auf die goldgelben Espenblätter und die glitzernden Schneekristalle fallen, entfaltet sich ein wahrlich märchenhaftes Bild.
Zurück am Maroon Lake ist die Masse der Touristen womöglich noch grösser geworden. Trotzdem machen wir noch einen kurzen Abstecher zum hinteren Ende des Sees, bevor wir den Bus zurück zum Auto nehmen. Dann fahren wir erst einmal ins Zentrum von Aspen, um zu tanken und einen neuen Adapter zu kaufen. Bei einem Eisenwarengeschäft ergattern wir das allerletzte Exemplar, das sie noch vorrätig haben. Danach tränken wir unser durstiges Auto mit einigen Litern Benzin und lassen dann das Städtchen Aspen wieder hinter uns.
Unser zweiter Ausflug heute führt uns auf der Castle Creek Road ins gleichnamige Tal. Auch dieses Tal ist voll mit prächtigen Espenwäldern und zieht deshalb im Herbst viele Fotografen an. Auch Klaas muss immer wieder anhalten, damit ich meine Fotos schiessen kann. Trotzdem ist es hier viel ruhiger als im benachbarten Maroon Creek Valley. Ganz hinten im Tal eröffnet sich uns ein toller Blick auf eine Kette verschneiter Gipfel, die mit ihrer Schönheit selbst Klaas aus dem warmen Auto locken. Nach einem kurzen Spaziergang geht die Fahrt auf demselben Weg zurück nach Aspen.
Weil wir nur diesen einen Tag in dieser Gegend haben und von Aspen selbst eigentlich noch nichts gesehen haben, beschliessen wir den Rest des Nachmittags in der Stadt zu verbringen. Wir parken den Wagen auf dem kostenlosen Parkplatz des Supermarkts und gehen von dort aus zu Fuss ins Zentrum. Anders als viele andere Wintersportorte in Nordamerika besitzt Aspen ein Zentrum mit vielen historischen Gebäuden und tollen alten Villen statt grossen Ferienhaussiedlungen und klobigen Wintersporthotels. Allerdings ist Aspen nichts für Leute mit einem schmalen Geldbeutel. Das Zentrum ist voll mit teuren Gourmetrestaurants und Designergeschäften von Gucci und Co. Nicht wirklich unser Geschmack und ausserdem viel zu teuer für uns „arme Schlucker“. Nicht einmal im Ausverkauf der vielen Sportgeschäfte finden wir etwas Bezahlbares.
Weil es zum Essen noch viel zu früh ist und wir keine Lust haben, um erst die Bank ausrauben zu müssen, fahren wir fürs Abendessen zurück nach Snowmass Village. Obwohl es noch nicht einmal 6 Uhr ist, machen wir uns heute zeitig auf die Suche nach einem passenden Restaurant, denn nach den Erfahrungen mit dem hiesigen Weekendtourismus heute Morgen haben wir keine Lust, stundenlang auf einen freien Tisch zu warten. Bei der Village Mall stossen wir auf den Big Hoss Grill, ein kleines und für diese Region sehr preiswertes Lokal. Da wir so früh dran sind, gibt es hier noch Platz genug. Erst nach ca. einer halben Stunde, beginnt sich das Lokal zu füllen. Vorallem viele Familien mit kleinen Kindern scheinen hier zu speisen. Das Essen bestehend aus Muschelsuppe, Pulled Pork und Käsekuchen (Klaas), beziehungsweise Salat, Spare-Ribs und Brownies (Franziska) schmeckt ganz okay. Natürlich hat es nicht die Gourmetqualität vom gestrigen Abendessen, dafür kostet es aber auch nur knapp die Hälfte. Satt geworden sind wir auf jeden Fall und darum ging es letztendlich.
Auf dem Nachhauseweg nehmen wir die kleinen Pfade und Treppen, welche hinter den Hotels und Ferienhäusern hindurch zu unserem Hotel hinunterführen. Auf dem Hof hinter dem Stonebridge Inn lockt das Schwimmbad mit seinem dampfendheissen Wasser. Dieser Versuchung können wir nicht wiederstehen! Schnell gehen wir aufs Zimmer, um unsere Badehosen anzuziehen. Weil es draussen immer noch bitterkalt ist, ziehen wir uns auch noch eine lange Hose und einen warmen Fleecepulli darüber und begeben uns dann hinunter zum Schwimmbad. Leider hat der Fitnessklub mit den Umkleidekabinen um diese Zeit bereits geschlossen und müssen wir uns deshalb im Freien umkleiden. Doch das macht nichts, denn das Wasser im Pool und dem danebenliegenden Hot Tub ist herrlich warm, fast schon heiss. Beinahe eine Stunde lang aalen wir uns zusammen mit einer amerikanischen Familie im heissen Wasser, was eine herrlich entspannende Wirkung auf unsere vom Wandern ermüdeten Muskeln hat. Gegen 8 Uhr sind wir zurück auf unserem Zimmer und verbringen den Rest des Abends mit Tagebuchschreiben und dem Kopieren unserer Fotos auf einen USB-Stick, bis uns um 9 Uhr die Augen zufallen.

Again an early start today. After a quick breakfast with cereals, we bought at the supermarket yesterday, we head to the parking lot to get the car and drive to Aspen. First we have to remove the snow from the windshield though, as it has been snowing at night. Then we head down to the gas station at the base of the village. Unfortunately the station is still closed at this time in the morning and the self-service pump wouldn’t accept our credit card without entering a proper US zip-code. We still have enough gas though to get to Aspen, so we decide to try again later. Our destination today is Maroon Lake with the Maroon Bells, Aspen’s most iconic mountain peaks. As the parking lot at the end of Maroon Creek Road is usually full by 8 am, you can only get there by taking the shuttle bus from the Aspen Highlands Ski Area. It’s Saturday today and although the weather is far from ideal with lots of clouds and fog blocking the views, the parking lot and the shuttle stop at Aspen Highlands are very busy already. For a fee of 5 $ a day we manage to park the car in one of the last available spots and head upstairs to buy tickets for the shuttle bus worth another 8 $ per person. The next 45 minutes we spend outdoors queuing for the shuttle with temperatures just above freezing-point. When we finally manage to get on the bus, all available seats are already taken and we have to remain standing, until we reach the bus stop at Maroon Lake about half an hour later.
Today the view of Maroon Lake and the Bells is very different from the pictures you see in the brochures. Instead of blue skies and snow-capped mountain peaks reflecting in the water of the lake, the surface of the lake is almost black, the sky grey and most of the mountain peaks hidden behind a white curtain of clouds and mist. Although it started snowing again, we decide to take the trail up to Crater Lake (3.6 miles roundtrip), in order to keep warm and hopefully escape from the crowds. On the steep climb through a dense forest of aspens and fir trees we easily manage to achieve our first goal, but escaping from the crowds proves to be impossible. Despite the shuttle bus system, which is supposed to limmit the number of tourists visiting the area, and notwithstanding the bad weather there is an enormous amount of people hitting the trails today.
When we finally reach Crater Lake it’s still snowing and the Maroon Bells are hidden in the clouds. In spite of the freezing temperatures up here we settle down on a big log for a sandwich and a cup of hot tea, we brought with us in our camping mugs. Then we turn around and walk the same way back down to Maroon Lake, where we stop for a few more photographs. Slowly but gradually the grey curtain blocking the view begins to show a few cracks and every now and then a snow-capped mountain peak or even a few sun rays are peeking through the clouds. The crowds at Maroon Lake are even worse than the ones at Crater Lake an it is almost impossible to take a picture without any strangers in it.
At 12.30 pm we take the bus back to the car and head into Aspen to look for a new travel adapter and fill up on gas. Luckily both these missions are successful. Next on our itinerary is a scenic drive on the Castle Creek Road. This road starts from the same roundabout as the Maroon Creek Road, but enters a different valley. Although not even half as crowded as its famous neighbour the Castle Creek Valley has a lot to offer and is a paradise for leaf peepers. Its slopes are covered in a colourful patchwork consisting of aspen and fir trees and at the far end of the valley is a whole range of snow-capped mountain peaks so beautiful even Klaas gets out of the car to take in the views.
Back in Aspen we park the car for free at Clark’s Supermarket and walk into downtown to do a bit of window shopping. Most of the fashion sold at the various designer shops is not really to our taste though and moreover far too expensive for us, even when on sale. The same is true for most of the restaurants. Little Annie’s Restaurant on Hyman Avenue, one of the last affordable food places in town and a long-time favourite with the locals, has been closed down permanently in April 2016. As we have no intention to rob the bank first, we decide to return to Snowmass Village for dinner.
Considering the huge crowds we met everywhere today, we don’t wait too long before heading out for dinner. At the Village Mall we find a place called Big Hoss Grill, which serves ribs and pulled pork at a very reasonable price. Not as delicious and delicate as the food yesterday, but certainly edible and a lot cheaper. While walking back to the hotel, we have a quick look at the pool and the hot tub. Both look very tempting and as it is only 7 pm, we decide to have a quick dip before going to bed. Although both facilities are outdoors and we have to change in the freezing conditions of the open air, soaking in the hot waters of these pools is a wonderful and soothing experience. The only downside is, that it makes us very sleepy, so bedtime is early today.