7/10/2016: Colorado Springs - Denver

Onze laatste echte vakantiedag in de VS is aangebroken, want morgen vliegen we weer terug naar Nederland. Dit betekent, dat we vandaag nog terug naar Denver moeten rijden, waar we onze huurauto inleveren en vervolgens in een hotel dicht bij de luchthaven zullen overnachten. Gelukkig is het van Colorado Springs niet zo heel ver rijden naar Denver en hebben we dus nog de hele dag ter beschikking voor een beetje sightseeing en een uitgebreid bezoek aan de outlet center in Castle Rock. Onze eerste bestemming vandaag zijn de Calhan Paint Mines, een vrij onbekend natuurreservaat op ongeveer een uur rijden ten oosten van Colorado Springs.
Voor dat we daar echter naartoe rijden, willen we nog een laatste keer van een echt Amerikaans ontbijt gaan genieten. Dat doen we bij Perkins Restaurant & Bakery. Alhoewel Perkins 400 vestigingen in over 30 Amerikaanse staten en 5 Canadese provincies bezit, is deze restaurantketen volledig nieuw voor ons. Perkins lijkt nog het meest op Denny’s, maar dan net iets netter en luxer. Bovendien beschikken de vestigingen van Perkins ook nog over een kleine banketbakkerswinkel, waar je muffins, taarten en gebak “to go” kunt kopen. Terwijl Klaas zich tegoed doet aan een klassiek Amerikaans ontbijt bestaand uit eieren, spek, worstjes, aardappeltjes (hashbrowns) en pannenkoeken, kies ik voor een iets lichtere variant. Mijn light-versie van het “American breakfast” bestaat uit roerei met groente, worstjes, toast en een verse fruitsalade. Het smaakt allemaal prima, maar terwijl ik mijn ontbijtje helemaal oppeuzel, krijgt Klaas die van hem nauwelijks op. Zijn portie is simpelweg te groot en bovendien veel te machtig.
Wederom tot aan de nokkie toe vol rijden we vervolgens op Highway 24 oostwaarts, tot dat we na ongeveer een uur het plaatsje Calhan bereiken. Volgens de routebeschrijving, die ik van internet geplukt heb, moeten we hier rechts afslaan, om bij de Paint Mines te komen. Omdat er nergens wegwijzers naar dit park staan, rijden we de juiste afslag ondanks de zeer nauwkeurige instructies in eerste instantie straal voorbij. Als we onze fout opmerken, maken we even verderop een u-turn en slagen er bij de tweede poging alsnog in, om de goede weg naar de Paint Mines te vinden. Deze bevinden zich maar enkele kilometers ten zuidoosten van het plaatsje Calhan midden op de prairie. Er zijn twee parkeerplaatsen bij het park. Wij kiezen voor de eerste, want hier is een eenvoudige toilet en een overzichtskaart van de wandelpaden in het park. De eigenlijke Paint Mines, een op de badlands in South Dakota lijkend gebied met kleurrijke rotsformaties, zijn vanaf hier echter nog niet te zien.
Om ze te bereiken moeten we eerst 10 minuten door het heuvelachtige grasland lopen. Deze wandeling over een breed, goed onderhouden pad is voor iedereen met een beetje conditie makkelijk te doen. Al gauw maakt het gras plaats voor kale rotsen van zandsteen en klei. Deze zijn in eerste instantie echter nog weinig kleurrijk en doen de naam “Paint Mines” nog weinig eer aan. Er zijn hier overheersend rotsen in beige, grijze en lichtgele kleurtinten te vinden. Pas als je het gebied verder intrekt en de gebaande paden verlaat, kom je in de meest kleurrijke badlands van het park terecht. De hoodoo’s, door erosie ontstane rotsformaties of aardpijlers, zijn in deze sectie van het park een stuk hoger en bestaan uit diverse laagjes zandsteen in de meest spectaculaire kleuren. Naast de al genoemde wit, grijs en geeltinten vind je hier ook oranje, roestrood, paars en chocoladebruin gekleurde rotsen. Een prachtig kleurspektakel en een schitterend gezicht! Je zou hier uren door de uitgedroogde rivierbeddingen en smalle spleten tussen de kleurrijke rotsen rond kunnen dwalen. Helaas is onze tijd hier enigszins beperkt.
In de hoop nog meer van die kleurrijke badlands tegen te komen pakken we voor de terugweg naar het parkeerterrein het met rode pijltjes gemarkeerde wandelpad. In eerste instantie ziet dat er veelbelovend uit, want het pad klimt al gauw naar een heuveltop met een schitterend uitzicht over de kleurrijke doolhof, waar we net in rondgedwaald zijn. Helaas valt de rest van deze bijna 4 km lange rondwandeling echter een beetje tegen, want het pad maakt vervolgens een grote lus over de prairie ver weg van de kleurrijke rotsformaties. Toch genieten we van deze gelegenheid om even onze benen te kunnen strekken. Bovendien is het hier lekker rustig en spotten we onderweg geregeld dieren zoals bij voorbeeld een konijntje, diverse roofvogels en zelfs een hele kudde herten. Pas tegen het einde van deze rondwandeling komen we nog weer een klein gebied met badlands tegen, maar de rotsen hier zijn weer voornamelijk wit en beige getint en dus bij lange na niet zo kleurrijk als het eerder bezochte gebied. We kunnen daarom de rood-gemarkeerde rondwandeling maar beperkt aanbevelen. Heb je maar weinig tijd te besteden, loop dan direct naar de meest kleurrijke sectie van het park, dwaal daar tussen de rotsformaties rond, beklim eventueel nog het uitzichtpunt aan de rode route en keer vervolgens op dezelfde weg weer terug naar het parkeerterrein.
Terug bij de auto is het op het parkeerterrein inmiddels een stuk drukker geworden. Terwijl de Calhan Paint Mines bij buitenlandse toeristen nog nauwelijks bekend zijn, schijnt het park bij de senioren van deze regio een geliefde bestemming voor dagexcursies te zijn. Bij onze terugkeer op het parkeerterrein is er net een hele buslading van deze grijskoppen gearriveerd en moet ik achter in een lange rij gaan aansluiten om voor vertrek nog even een plasje te kunnen plegen.
Het is rond een uur of één, als we de Paint Mines en het plaatsje Calhan tenslotte achter ons laten. Met behulp van de Tomtom of in ons geval van de Garmin gaan we vervolgens op weg naar Castle Rock, een plaats gelegen aan de I-25 tussen Colorado Springs en Denver. Hier willen we ter afsluiting van onze reis gaan winkelen in het grootste outlet-center van de staat Colorado. De Garmin leidt ons via kleine landweggetjes over de prairie terug naar de snelweg I-25, die we iets ten noorden van de Airforce Academy bij Colorado Springs bereiken. Voor dat we echter de interstate weer opdraaien, gaan we eerst nog even tanken en geven ons karretje een welverdiende schoonheidsbehandeling in de autowasstraat. Die is namelijk nog steeds erg smerig van de modderige rit naar de Elephant Hill Trailhead in Canyonlands NP en we willen straks bij het retourneren van de huurauto liever geen gezeik.
Met een ten minste aan de buitenkant brandschone auto draaien we vervolgens de I-25 North op voor de iets over 30 km lange rit naar Castle Rock. Helaas komen we door een ongeval echter al gauw in een lange file terecht. Omdat we geen zin hebben om de rest van de middag op de snelweg door te brengen, verlaten we de I-25 bij de eerstvolgende afrit weer. Nadat we een stukje naar het oosten hebben gereden, belanden we uiteindelijk op Highway 83 North, die meer of minder parallel aan de interstate loopt en uiteindelijk eveneens in Castle Rock uitkomt. Dit is maar een tweebaansweg en dus normaal gesproken niet zo snel als de interstate, maar daarvoor een stuk leuker. Hier zie je tenminste nog wat van het landschap en zit je niet voortdurend klem tussen stinkende trucks en andere personenauto’s. Door glooiend grasland vervolgen we onze weg naar het noorden en spotten onderweg zelfs nog een kudde gaffelbokken (pronghorns).
Om ongeveer 14.30 uur bereiken we dan alsnog het outlet-centrum in Castle Rock. In dit shoppingparadijs met over 100 winkels gaan we de komende 2 ½ uur volledig uit ons dak. Wij komen hier echter niet voor de mode en accessoires van dure designerlabels, zoals de meeste mensen hier. Gucci en co. zijn over het algemeen niet aan ons besteed en we vinden hun artikelen vaak ook afgeprijsd nog veel te duur. Wij zijn hier vooral voor de buitensport-kleding van merken zoals The Northface en Columbia. Ook die zijn ons normaal gesproken veel te prijzig, maar hier, waar ze het hele jaar door in de aanbieding zijn, kunnen we de verleiding om flink in te slaan maar moeilijk weerstaan. Bepakt en bezakt met talloze tassen vol met afritsbroeken, bloesjes, fleecetruien, overhemden en schoenen keren we rond 5 uur naar de auto terug.
We moeten nu echt gaan opschieten, want we moeten voor 8 uur de huurauto inleveren en daarvoor willen we nog de bagage bij het hotel gaan dumpen. Het is weliswaar niet zo heel ver naar ons airport hotel op Tower Road, maar midden in het spitsuur weet je nooit hoe lang het gaat duren. We slapen vannacht weer in de Microtel DIA, hetzelfde hotel dat we ook voor onze eerste nacht na aankomst in Denver hadden geboekt. Gelukkig komen we ondanks de spits niet meer in de file terecht en brengt ons de Garmin zonder omwegen naar ons hotel. Daar checken we in, halen de auto leeg, brengen de bagage op de kamer en rijden dan gelijk door naar Alamo. Ook het inleveren van de auto blijkt gelukkig een fluitje van een cent. De medewerker op het parkeerterrein draait even een rondje rond de auto, noteert de kilometerstand en print vervolgens een bonnetje voor ons, waarop bevestigd wordt, dat wij alle kosten voldaan hebben en de verhuurder niets meer verschuldigd zijn. Uit schade wijs geworden weten wij, hoe belangrijk dat stukje papier kan zijn. Het zou namelijk niet de eerste keer zijn, dat ons achteraf nog kosten in rekening worden gebracht voor dingen (vaak extra verzekeringen), waarvoor wij op het huurcontract niet hadden getekend. Vandaar dat wij deze bonnetjes samen met het huurcontract tegenwoordig altijd bewaren, zodat we tegenover de creditcardmaatschappij kunnen bewijzen, dat de achteraf door de verhuurder in rekening gebrachte kosten niet rechtmatig zijn. Alleen als je bewijzen kunt leveren, is de creditcardmaatschappij namelijk bereid, het onrechtmatig ingehouden bedrag weer terug te storten.
Tot nu toe verloopt vandaag echter alles vlotjes. We hoeven niet eens meer langs kantoor, maar kunnen al 5 minuten na binnenkomst bij de verhuurder weer vertrekken. Met de shuttlebus van Alamo rijden we naar het vliegveld, waar we op het gratis busje naar de Microtel overstappen. Rond een uur of half acht zijn we weer terug in het hotel en lopen we direct verder naar het even verderop gelegen Moonlight Diner. Ook hier hebben we op de eerste avond van deze reis al eens gedineerd en dat is ons toen prima bevallen. Ook nu smaken de sappige hamburgers met goudgele frieten (Klaas) en knapperige salade (ik) weer uitstekend.
Terug op de hotelkamer wacht ons nog de vervelende taak van het inpakken van onze bagage. De afgelopen weken hebben talloze dingen gewoon los in de kofferbak of op de achterbank van de auto gelegen, maar nu moeten ze dus allemaal weer een plekje in onze reistassen en rugzakken krijgen. Gezien de aankopen van de afgelopen drie week (en dan met name van vanmiddag) is dat beslist geen makkelijke klus, maar uiteindelijk lukt het ons met een beetje proppen om alles weer een plekje te geven. En nu maar hopen, dat we nog binnen het toegestane limiet van 23 kg per tas zitten! We hebben helaas geen bagageweegschaal om dat te controleren.
De rest van de avond werk ik nog één keer mijn dagboek bij, terwijl Klaas op tv naar het nieuws kijkt. De berichtgeving over Hurricane Matthew, die in Haiti al meer dan 900 slachtoffers heeft gemaakt en op dit moment de staat Florida teistert, wordt volledig overschaduwd door de reportage over alweer een domme uitspraak van de republikeinse presidentskandidaat Donald Trump. Alhoewel we inmiddels aardig gewend zijn geraakt aan de Amerikaanse wijze van nieuwsverslaggeving, verbazen we ons toch steeds weer opnieuw over deze vreemde manier om prioriteiten te zetten. Maar willen we morgen uitgerust aan onze terugreis beginnen, dan moeten we nu naar bed.

Unser letzter echter Ferientag in den USA ist angebrochen, denn morgen fliegen wir wieder zurück in die Heimat. Bevor wir heute Abend unseren Mietwagen in Denver wieder abliefern, wollen wir allerdings noch so einiges unternehmen. Auf dem Programm stehen unter anderem ein Besuch in den Calhan Paint Mines und ein ausgiebiger Einkaufsbummel im Outlet-Zentrum von Castle Rock. Erst gönnen wir uns aber noch einmal ein richtig schönes amerikanisches Frühstück. Dafür stoppen wir am östlichen Stadtrand von Colorado Springs bei Perkins Restaurant & Bakery. Obwohl Perkins 400 Filialen in über 30 Staten und 5 kanadischen Provinzen besitzt, ist diese Restaurantkette neu für uns. Ihr Konzept gleicht dem von Denny’s, doch ist die Einrichtung bei Perkins etwas eleganter. Auch befindet sich beim Eingang eine Theke, an der man Muffins, Gebäck und Kuchen zum Mitnehmen kaufen kann. Klaas bestellt das volle Programm bestehend aus Eiern, Speck, Würstchen, Kartoffeln und Pfannkuchen. Ich dagegen nehme eine etwas leichter verdauliche Variante des amerikanischen Frühstücks mit Rührei, Gemüse, Würstchen, Toast und frischem Obstsalat. Das zahlt sich aus, denn während ich mein Frühstück ratzekahl aufesse, hat Klaas mit seinem die grösste Mühe.
Mit einem guten Boden im Magen fahren wir anschliessend auf dem Highway 24 eine gute Stunde über die Prärie nach Osten, bis wir schliesslich das Örtchen Calhan erreichen. Etwas südlich von diesem Ort befinden sich die Calhan Paint Mines, ein bei ausländischen Touristen kaum bekanntes Naturschutzgebiet mit prächtigen, farbenfrohen „Badlands“. Der Park ist allerdings nicht ganz einfach zu finden, denn Wegweiser gibt es keine. Zum Glück findet man auf der Webseite des holländischen Ehepaars, in dessen Reisebericht ich zum ersten Mal über die Calhan Paint Mines gelesen hatte, auch eine genaue Routenbeschreibung. Trotzdem verpassen wir die Abzweigung zum Park am östlichen Ortsausgang von Calhan beim ersten Mal. Zum Glück bemerken wir unseren Fehler schnell und drehen wieder um. Beim zweiten Anlauf gelingt es uns dann auf Anhieb, die Zufahrtsstrasse zu den Paint Mines zu finden. Als wir kurz darauf das Schild mit der Aufschrift ‚Paint Mines Road‘ passieren, wissen wir, dass wir richtig liegen. Entlang dieser Strasse gibt es zwei Parkplätze, wo man das Auto abstellen kann. Wir wählen den ersten, denn hier gibt es auch eine Toilette und eine Übersichtskarte der Wanderwege, die in den Park hineinführen. Die Badlands selbst sind vom Parkplatz aus noch nicht zu sehen.
Ein breiter, gut ausgebauter Wanderweg, der über eine grasige Hügelkuppe ins Tal hinunterführt, bringt uns nach ca. 10 Minuten Fussmarsch zu den ersten Hoodoos. Diese turmartigen Gebilde aus Sandstein und Ton sind typisch für die ariden Gebiete Nordamerikas. Wer bei den Calhan Paint Mines allerdings nur bis zur ersten Reihe dieser Felsgebilde vordringt, wird wahrscheinlich ziemlich enttäuscht sein. Die Hoodoos sind hier nämlich vorwiegend weiss bis gelblich und haben zudem wenig spektakuläre Formen. Erst wenn man auf schmalen, kaum sichtbaren Pfaden weiter ins Gebiet vordringt, kommt man zu den farbenfrohen Felstürmen, die diesem Naturschutzgebiet seinen Namen gegeben haben. Die Hoodoos sind hier viel höher und haben ein Farbspektrum, das von Weiss über Grau, Gelb, Oker, Rostrot und Violett bis zu Schokoladenbraun reicht. Ein wahres Farbspektakel!
Nachdem wir uns an diesem prächtigen Farbenspiel einigermassen sattgesehen haben, beschliessen wir in der Hoffnung, unterwegs noch auf weitere schöne Badlands zu stossen, auf dem gut ausgebauten rot-markierten Rundwanderweg zum Parkplatz zurück zu kehren. Die ca. 4 km lange Wanderung beginnt vielversprechend, denn gleich zu Beginn klettert der Wanderweg auf eine Hügelkuppe mit einer prächtigen Aussicht über das eben erkundete Gebiet mit seinen farbigen Gesteinsschichten. Danach führt der Pfad allerdings in die Prärie hinaus, weit weg von den farbenprächtigen Badlands, um schlussendlich in einem weiten Bogen durch das öde Grasland zum Parkplatz zurückzukehren. Erst kurz vor dem Ende dieser Runde treffen wir erneut auf ein Gebiet mit Badlands. Die Formen der Felsformationen hier sind allerdings wenig interessant und auch ihre gleichmässig weiss-graue Farbe ist eher enttäuschend. Der 4 km lange Umweg über die Prärie ist deshalb nur denjenigen zu empfehlen, die sich gerne noch etwas die Beine vertreten möchten. Wer dagegen nur wegen der farbenprächtigen Gesteinsschichten gekommen ist, der sollte auf dem Aussichtspunkt über den Badlands lieber wieder umkehren. Trotz allem hat auch die Prärie durchaus ihren Charme und kann der Umweg für Naturliebhaber durchaus interessant sein. So haben wir während unserer Wanderung durch das Grasland, auf der wir übrigens kaum einer Menschenseele begegnet sind, verschiedene Greifvögel, ein Kaninchen und sogar eine ganze Gruppe Hirsche beobachten können.
Während die Paint Mines bei ausländischen Touristen wie gesagt kaum bekannt sind, scheinen sie für Senioren aus der Umgebung ein beliebtes Ausflugsziel zu sein. Bei unserer Rückkehr steht eine ganze Busladung dieser Grauköpfe auf dem Parkplatz und auf der Toilette herrscht Hochbetrieb. Ich muss mich ganz hinten in einer langen Schlange einreihen, um das überschüssige Wasser in meiner Blase los zu werden. Als wir die Paint Mines und den Ort Calhan schliesslich wieder hinter uns lassen, ist es bereits früher Nachmittag. Mit der Hilfe unseres Navigationsgeräts fahren wir über kleine Landstrassen in nordwestlicher Richtung durch die Prärie, bis wir etwas nördlich der Airforce Academy die Autobahn I-25 erreichen. Von hier aus wollen wir auf der Interstate nach Castle Rock weiterfahren. Doch bevor wir das tun, füttern wir unserem hungrigen Wagen bei einer nahegelegenen Tankstelle noch etwas Benzin und fahren bei dieser Gelegenheit auch gleich noch damit durch die Waschstrasse. Unser Auto ist nämlich vom Fahren auf schlammigen Naturstrassen immer noch ziemlich schmutzig und in diesem Zustand wollen wir es heute Abend lieber nicht beim Vermieter abliefern.
Kurz darauf verlassen wir mit einer in der Sonne glänzenden Karosserie die Waschstrasse und nehmen die Auffahrt zur I-25 North. Der Abstand bis Castle Rock ist nur etwas mehr als 30 km, doch leider landen wir schon nach wenigen Kilometern im Stau. Weil wir keine Lust haben, den Rest des Nachmittags auf der Autobahn festzusitzen, verlassen wir die I-25 bei der erstbesten Ausfahrt wieder. Nachdem wir ein Stück ostwärts gefahren sind, nehmen wir den parallel zur I-25 verlaufenden Highway 83 nach Norden. Obwohl diese Strasse nur zweispurig ist und man deshalb weniger schnell fahren darf als auf der Interstate, ist die Fahrt auf dieser Strecke eigentlich viel abwechslungsreicher als auf der langweiligen I-25. Hier sieht man zumindest noch etwas von der Landschaft. Statt in einer endlosen Blechlawine hinter stinkenden Lastwagen her zu rollen, geniessen wir hier die liebliche Hügellandschaft auf deren Weideflächen wir sogar eine Herde Gabelhornantilopen ausmachen können. Da nimmt man die etwas niedrigere Höchstgeschwindigkeit gerne in Kauf.
Gegen 14:30 Uhr landen wir dann doch noch beim Outlet-Zentrum in Castle Rock. Die nächsten 2 ½ Stunden bummeln wir durch dieses Einkaufsparadies bestehend aus über 100 verschiedenen Läden von diversen Designermarken. Gucci & Co. lassen uns allerdings ziemlich kalt. Designerkleidung sagt uns wenig und die meisten Artikel dieser Marken sind uns selbst hier, wo alles das ganze Jahr über im Angebot ist, viel zu teuer. Unser Ziel sind die Shops von Marken, welche Outdoor-Kleidung anbieten, so wie zum Beispiel The Northface oder Columbia. Hier schlagen wir so richtig zu. Beladen mit Tüten voller Hemden, Blusen, Hosen, Fleecepullis und Schuhen kehren wir gegen 17 Uhr wieder zum Auto zurück.
Jetzt wird es aber höchste Zeit nach Denver weiter zu fahren, denn wir müssen vor 20 Uhr den Mietwagen zurückbringen und wollen davor unser Gepäck noch im Hotel abliefern. Zudem macht es doch keinen Sinn, um noch weitere Einkäufe zu tätigen, denn es wird jetzt schon schwierig werden, um alles in unseren Reisetaschen unter zu bringen. Trotz Feierabendverkehr gelingt es uns glücklicherweise ohne grosse Verzögerungen, unser Hotel an der Tower Road zu erreichen. Genau wie bei unserer Ankunft vor drei Wochen übernachten wir auch jetzt wieder im Microtel DIA. Nachdem wir unser Zimmer bezogen und das ganze Gepäck aus dem Auto geholt haben, fahren wir mit leerem Wagen zur Autovermietung von Alamo. Das Abliefern des Mietwagens verläuft äusserst flott. Nachdem ein Mitarbeiter auf dem Parkplatz das Auto oberflächlich auf eventuelle Schäden kontrolliert und den Kilometerstand notiert hat, bekommen wir gleich eine Quittung ausgehändigt, auf welcher steht, dass wir der Vermietung kein Geld mehr schulden. Aus Erfahrung wissen wir, dass wir dieses Stück Papier die kommenden Monate hüten müssen wie unseren eigenen Augapfel. Es ist uns nämlich leider schon mehrmals passiert, dass die Vermieter unserer Mietwagen nachträglich noch Kosten für Versicherungen in Rechnung brachten, welche wir unseres Wissens nie abgeschlossen hatten. In solchen Fällen hilft es, wenn man das mit Hilfe des Mietvertrags und einer Quittung auch beweisen kann. Nur dann hat man eine Chance, den zu viel belasteten Betrag von der Kreditkartenfirma wieder zurück zu bekommen.
Kaum 5 Minuten nach unserer Ankunft bei Alamo ist alles geregelt und fahren wir mit dem gratis Shuttle des Vermieters zum Flughafen, wo wir auf den Shuttlebus unseres Hotels umsteigen. Um ca. 19:30 Uhr sind wir wieder zurück beim Hotel und machen uns zu Fuss auf den Weg zum Moonlight Diner, demselben Restaurant, bei dem wir auch an unserem ersten Abend in Denver gegessen haben. Auch heute schmeckt das Essen hier wieder ausgezeichnet. Unsere Hamburger sind lecker saftig, die Pommes knusprig und der Salat knackig.
Zurück auf unserem Hotelzimmer erwartet uns die wohl mühseligste Aufgabe des heutigen Tages, nämlich das Packen unserer Reisetaschen und Rucksäcke. Obwohl der Berg der einzupackenden Kleidungsstücke und Gegenstände fast unendlich hoch ist, gelingt es uns mit ein bisschen Stopfen schliesslich, alles in unserem Gepäck unter zu bringen. Jetzt müssen wir nur noch hoffen, dass unsere Taschen das erlaubte Höchstgewicht von 23 kg pro Gepäckstück nicht überschreiten. Während ich noch ein letztes Mal die Erlebnisse des heutigen Tages in meinem Reisetagebuch aufzeichne, schaut Klaas die Tagesschau im Fernsehen, in der vor allem wieder über die dummen Aussprachen des Präsidentschaftskandidaten Donald Trump berichtet wird. Der Orkan Matthew, welcher auf Haiti schon über 900 Todesopfer gefordert hat und im Moment den Staat Florida heimsucht, wird nur ganz am Rande kurz erwähnt. Ich wundere mich immer wieder über die merkwürdigen Prioritäten bei den amerikanischen News-Sendern. Doch nun wird es höchste Zeit, um den Fernseher auszuschalten und schlafen zu gehen, damit wir morgen die lange Reise zurück nach Europa ausgeschlafen beginnen können.

Unfortunately today is our last real vacation day in the US, as tomorrow we will be flying back home to the Netherlands. Before returning to Denver though we still have a whole day of sightseeing and shopping ahead of us. First up on today’s bucket list are the Calhan Paint Mines, a colourful badlands area situated on the prairie about an hour’s drive east of Colorado Springs. Before we start heading out there, we have breakfast at the Perkins Restaurant & Bakery. Although this chain operates 400 restaurants in 33 different states and 5 Canadian provinces, we had actually never heard of it before. It turns out to be pretty similar to Denny’s, but slightly more luxurious and they also sell muffins, pastries and cakes to go. I really enjoy their “healthy” breakfast choice consisting of scrambled eggs with veggies, sausage, toast and fresh fruit. Klaas opts for a more classic and slightly richer version consisting of eggs, sausage, bacon, hashbrowns and pancakes and he is struggling to finish it.
After breakfast we follow Highway 24 for about 30 miles to the east, until we reach the little town of Calhan. The Paint Mines are situated a few miles south of town along the unpaved Paint Mines Road. Unfortunately the actual turn-off from the main highway isn’t signposted and even with the description I found on the internet it isn’t very easy to find. Though very pretty the park isn’t very well known amongst foreign tourists. Actually we might have been the only visitors from abroad today. We stop at the first of the two parking lots giving access to the park, which offers a sign with a map of the area as well as a pit toilet. From here it’s about a ten minute walk until you reach the actual badlands. You won’t be able to see them from the parking lot. The trail leading to the colourful hoodoos is well maintained and for almost everyone easily manageable. For the best views of the hoodoos and in order to reach the most colourful areas of the park you will have to leave the well-maintained trail though and follow the little canyons and washes, that will take you into the heart of the maze consisting of colourful sandstone formations. While the first hoodoos with their white and yellowish colours are slightly underwhelming, the colours of the sandstone spires become more vivid the further you go. The most colourful hoodoos are situated at the far end of the area and come in shades reaching from creamy white to orange, purple, grey, rust and chocolate brown. It’s a truly spectacular sight and more than worth the more than one-hour detour from Colorado Springs. Hoping for even more colourful badlands we follow the 2,5 mile red loop trail back to the parking lot. Unfortunately this trail is slightly disappointing, as it leads us on the prairie away from the colourful hoodoos. Only at the very end of the loop you will come across another badlands area. However this one consists mostly of creamy white clay formations, which won’t make a lasting impression on you after you’ve seen the more colourful parts of the park. The trail does offer a good overview of the Paint Mines though and there is a fair chance to spot some wildlife such as rabbits, different birds of prey as well as deer along the way.
Although the park is pretty much unknown with foreign tourists, it seems to be a popular destination for American seniors. Back at the parking lot we encounter a whole busload of these elderly people and in order to use the pit toilets, we have to get in line. It’s almost 1 pm, when we finally leave the Paint Mines behind us and head back across the prairie to join the interstate just north of Colorado Springs. Before we start heading north on the motorway , we stop at the local car wash for a much needed beauty treatment for our rental vehicle. Because of all the snow and the rain at the beginning of our trip it has become extremely dirty and we don’t want to return it to the rental facility like this.
Next up on today’s bucket list is a visit to the outlet center in Castle Rock, which is situated about 20 miles north of here just off interstate 25. Unfortunately we end up in a traffic jam caused by an accident shortly after we entered the motorway. Not willing to spend the rest of the afternoon on the road, we leave the interstate at the next possible exit and head east to join Highway 83 North into Castle Rock. Although this is a two lane road and usually much slower than the interstate, it turns out to be far more interesting and scenic than the interstate. We even manage to spot a few pronghorns on the prairie along the road. Around 2.30 pm we finally reach the Outlets at Castle Rock. The next 2 ½ hours are spent in shopping heaven. Although most of the designer shops here don’t really appeal to us, brands specializing in outdoor apparel like The Northface or Columbia certainly do.
Packed with plastic bags full of zip-off pants, shirts and shoes we finally return to our car. It is almost 5 pm, when we start on the last leg of our journey back to Denver. With a little help of our sat-nav we manage to find our hotel on Tower Road without any problems whatsoever. We are staying at the Microtel DIA again, the same hotel we used on arrival to Denver three weeks ago. After checking in and dumping our luggage at the room, we take the car back to the rental facility. Returning the car proves to be very easy. Within 5 minutes we have our receipt stating, that all the fees are payed and we are good to go. The receipt is printed by the clerk in the parking lot, so we don’t even have to enter the office of the facility. Alamo’s shuttle service is already waiting for us and takes us to the airport, where we catch the free shuttle bus back to the hotel. Around 7.30 pm we are back at the Microtel and head over to the Moonlight Diner for our bye bye dinner. Just like on our first night in Denver the food here tastes excellent. The burgers are juicy, the fries tasty and the salad crunchy.
Back in our room the challenging task of packing our luggage awaits us. It isn’t easy to fit all our new purchases together with the stuff we brought from home into our bags and backpacks, but finally we do manage. While I spend the rest of the evening updating my diary, Klaas is following the news about Hurricane Matthew and yet another stupid comment made by presidential candidate Donald Trump on tv. Then it’s time to go to bed.