1/10: Moab - Mesa Verde NP - Cortez

Na vier fantastisch mooie dagen in Utah laten we deze staat vandaag achter ons en keren terug naar Colorado. Onze bestemming is het plaatsje Cortez net buiten het Mesa Verde National Park. Voor dat we het ongerepte woestijnlandschap rondom Moab echter voor goed achter ons laten, willen we bij de Needles Overlook nog een laatste keer van het uitzicht over deze doolhof van kloven en ravijnen genieten. Daarom pakken we na een lekker ontbijtje met pannenkoeken bij Denny’s highway 191 naar het zuiden. We zijn echter nog geen half uur onderweg, als Klaas al weer nodig moet plassen. Gelukkig is er bij Wilsons Arch wel een parkeerplaats, waar we de auto even aan de kant kunnen zetten. Bij gebrek aan een echte toilet verdwijnt Klaas met een noodsprong in de bosjes, die op de steile helling groeien, die naar de rivier afdaalt. Hij heeft al weer zulke hoge nood, dat hij niet oplet waar hij zijn voeten neerzet. Hij landt op rulle, losse stenen, glijdt uit en verzwikt daarbij zijn enkel. Ook heeft hij een paar schaafwondjes op zijn arm. Enigszins gehavend strompelt hij vervolgens terug naar de auto, waar ik Wilsons Arch sta te fotograferen en nog helemaal niets in de gaten heb. Gelukkig zijn we op dit soort incidenten voorbereid en hebben we altijd een verbandtrommeltje bij ons. We smeren de enkel met verkoelende traumazalf in en brengen een drukverband aan. De schaafwondjes verzorgen we met een beetje desinfecterende zalf en plakken er een gaasje op. Dan kruip ik voorlopig achter het stuur, zodat Klaas zijn zere voet een beetje rust kan geven.
Over highway 191 rijden we verder zuidwaarts. Iets ten noorden van de afslag naar Canyonlands NP verlaten we de snelweg en buigen af naar het westen. Over een smalle weg door een redelijk saai landschap bereiken we na een rit van ongeveer 22 mijlen de Needles Overlook. Dat is uiteraard een behoorlijke omweg, maar het panorama op dit uitzichtpunt is de moeite meer dan waard. De “overlook” ligt op een rotspunt net buiten het Canyonlands NP en kijkt uit over de ravijnen en de bizarre rotsformaties van het Needles District, waar we twee dagen geleden op de Chesler Park Loop nog doorheen gewandeld hebben. Het uitzicht hier is simpelweg fantastisch! De perfecte afsluiting van ons bezoek aan de Canyon Country van Utah, zeker op een heldere dag als vandaag! Zelfs Klaas blijft ondanks zijn verzwikte enkel niet in de auto zitten, maar strompelt dapper met mij mee naar de diverse uitkijkpunten. We genieten allebei volop!
Als we tenslotte toch zijn uitgekeken, keren we op dezelfde saaie weg weer terug naar de 191 en volgen deze in zuidelijke richting tot het plaatsje Monticello. Daar slaan we af op highway 491 east en passeren al gauw de grens met Colorado. Door dunbevolkt ranchland met maar heel af en toe een klein gehucht zonder enige faciliteiten bereiken we rond 13 uur het stadje Cortez, onze bestemming van vandaag. Op dit moment maken we hier echter maar een korte stop om te tanken en bij de plaatselijke Walmart een paar spullen voor de lunch en wat flessen water in te slaan. Dan rijden we door naar het ongeveer 16 km verderop gelegen Mesa Verde National Park. Bij wijze van test kruipt Klaas hier weer achter het stuur. Het lukt hem nog wel om de auto te besturen, al is dat met zijn verstuikte enkel uiteraard verre van pijnloos.
In tegenstelling tot de meeste nationale parken in het zuidwesten van Amerika staat Mesa Verde NP niet bekend om zijn natuurschoon. De trekpleister van Mesa Verde zijn de zogenaamde ‘cliff dwellings’, in de rotswanden van ravijnen gebouwde stenen dorpen of pueblo’s. Al ver voor de ontdekking van Amerika door de Europeanen was Mesa Verde bewoond door de voorvaderen van de huidige Indianen. In het begin woonden deze mensen in kleine, half in de grond gebouwde hutjes (‘pithouses’) boven op de hoogvlakte van Mesa Verde. Zij leefden van de landbouw, de jacht en het verzamelen van wilde planten en vruchten. Na een lange periode van droogte verhuisden de bewoners in de 13de eeuw van de hoogvlakte naar de veel vochtigere ravijnen. Hier bouwden ze hun stenen nederzettingen in grote holtes in de canyonwanden. Voor de landbouw waren ze echter nog steeds afhankelijk van hun akkers op de hoogvlakte. Helaas was de droogte daar nog niet voorbij en waren de oogsten al snel onvoldoende om de bewoners van de rotswoningen van voedsel te voorzien. Tegen het einde van de 13de eeuw verlieten de bewoners van Mesa Verde daarom hun dorpen in de rotsen weer en gingen elders in het Zuidwesten op zoek naar vruchtbaardere grond. De ‘cliff dwellings’ zijn dus in totaal amper 80 jaar bewoond geweest. Ondanks dat de meeste van deze nederzettingen dus al meer dan 700 jaar onbewoond zijn, zijn vele van hun verrassend goed bewaard gebleven. Sommige van hen zoals Balcony House, Cliff Palace of Long House kun je met een rondleiding bezichtigen. Hiervoor moet je wel van tevoren een kaartje kopen.
Wij stoppen daarom gelijk achter de parkingang bij het bezoekerscentrum en kopen twee kaartjes voor de rondleiding van 16 uur door Balcony House. Het bezoek aan Balcony House is niets voor mensen, die slecht ter been zijn of aan hoogtevrees of claustrofobie lijden. Je moet namelijk tijdens de rondleiding niet alleen van een steile trap afdalen, maar ook verschillende ladders beklimmen en door een nauwe tunnel kruipen. Alhoewel dit allemaal niet echt ideaal is voor Klaas met zijn zere voet, is er helaas geen alternatief. We besluiten daarom, het er toch maar op te wagen.
Omdat het inmiddels al tegen 14 uur loopt en Balcony House op bijna een uur rijden aan de andere kant van het park ligt, stappen we snel weer in de auto en rijden het park in. De weg begint al gauw te klimmen naar de top van de tafelberg. Onderweg kunnen we na elke bocht van een nieuw panorama genieten. Helaas zijn er langs de weg maar weinig punten, waar je kunt stoppen om van het uitzicht te genieten. Eén van deze plekken is de Mancos Valley Overlook met een prachtig uitzicht over de vallei van de Mancos Rivier en op de San Juan Mountains op het achtergrond. Na een korte stop rijden we verder naar de splitsing van de weg bij Far View Lodge. De rechter tak van de weg leidt naar de weinig bezochte Wetherill Mesa, de linker naar de veel bekendere Chapin Mesa. We nemen vandaag de linker tak. Na ongeveer 8 km komen we opnieuw bij een splitsing. Ook hier gaan we linksaf de Cliff Palace Loop op. Deze rondweg langs de ruïnes van Cliff Palace en Balcony House is totaal 10 km lang een voor een groot gedeelte eenrichtingsverkeer.
Na enkele kilometers komen we bij het parkeerterrein van Cliff Palace aan. Normaalgesproken kun je ook deze nederzetting in de zomermaanden onder de leiding van een gids bezoeken. Dit jaar werd Cliff Palace echter al half september gesloten voor publiek, omdat men bezig is met onderhoudswerkzaamheden. Gelukkig is er echter ook een uitzichtpunt, waarvandaan je de hele nederzetting kunt overzien. Voor dat we echter aan de korte wandeling naar deze ‘overlook’ beginnen, nuttigen we bij een picknicktafel eerst onze bij de Walmart gekochte lunch. Het is inmiddels namelijk bijna drie uur ’s middags en we zijn zo langzamerhand aan een hapje toe. De aansluitende wandeling naar het uitzichtpunt is gelukkig maar kort en loopt over een eenvoudig, vlak pad. Het is dus ook voor Klaas goed te doen. Bovendien worden we aan het einde beloont met een fantastisch panorama. Cliff Palace is immers een van de grootste, best bewaard gebleven en indrukwekkendste nederzettingen van het hele park. Het lijkt inderdaad een beetje op een paleis en doet zijn naam dus alle eer aan.
Terug bij de auto wordt het nu echt tijd om door te rijden naar Balcony House. Ondanks dat het zaterdag is en er al aardig wat bezoekers op de volgende rondleiding staan te wachten, kunnen we de auto op het immense parkeerterrein zonder problemen kwijt. Onze gids staat al op ons te wachten. Nadat hij ons op typisch Amerikaanse wijze opnieuw voor de trappen, ladders en de tunnel heeft gewaarschuwd, mogen we via een lange trap afdalen naar een platform aan de voet van Balcony House. Wij Europeanen vinden deze waarschuwingen altijd wat overdreven. Amerikaanse bedrijven en organisaties kunnen echter niet voorzichtig genoeg zijn, omdat ze anders voor de meest belachelijke incidenten aansprakelijk kunnen worden gesteld met torenhoge schadeclaims als gevolg. Nadat we de trappen allemaal zonder problemen hebben genomen, klimmen we over een lange houten ladder omhoog naar de onderste verdieping van de pueblo. Deze ladders zijn moderne hulpmiddelen, die de toegang tot de nederzetting voor de bezoekers wat eenvoudiger moeten maken. Vroeger, toen Balcony House nog bewoond was, waren er geen ladders. Om van hun akkers op de hoogvlakte bij hun huizen te komen, moesten de bewoners over de steile hellingen naar beneden klimmen met enkel een paar in de rotsen uitgehakte treden als hulpmiddel. Bovendien bestond de enige toegang tot de onder een overhangende rots gebouwde nederzetting uit een nauwe tunnel, waar een volwassene alleen op handen en voeten kruipend doorheen past.
Samen met onze gids verkennen we de verschillende ruimtes van deze als een zwaluwnest in de rotsen gebouwde nederzetting. Hierbij leren we een hoop over de ontstaansgeschiedenis van de ‘cliff dwellings’ in Mesa Verde en krijgen we een goede indruk van hoe het dagelijkse leven hier geweest moet zijn. Heel bijzondere ruimtes, die in bijna elke nederzetting van Mesa Verde te vinden zijn, zijn de zogenaamde “kiva’s”. Deze ronde, tenminste gedeeltelijk ondergrondse kamers, werden waarschijnlijk voor religieuze ceremonies en andere bijeenkomsten gebruikt. De kiva’s hadden geen deuren, maar een gat in het midden van het plafond met een houten ladder om de kamer in en uit te klimmen. Na een verkenningstocht van rond 1 ½ uur wordt het tijd om Balcony House weer te verlaten en terug naar de auto te gaan. Net als de voormalige bewoners kruipen we op handen en voeten door de nauwe tunnel, die in de 13 eeuw de enige toegang tot de pueblo was. Via een aan de rotswand vastgemaakte ladder en een paar uit de rots gehakte treden keren we terug naar het parkeerterrein op de top van de ‘mesa’.
Alhoewel heel interessant en door al die ladders en de tunnel ook best wel avontuurlijk, was deze rondleiding voor Klaas zijn voet eigenlijk veel te lang en te vermoeiend. Zijn enkel is inmiddels zo pijnlijk, dat hij nauwelijks meer kan staan of lopen. Vandaar, dat ik op de terugweg het rijden weer voor mijn rekening neem. Door de laaghangende zon, waar we over grote stukken pal tegenin rijden, zijn de weg en ook de tegenliggers soms lastig te zien. Ook ons hotel aan de rand van het plaatsje Cortez rijden we ondanks het navigatiesysteem bijna voorbij. We overnachten vandaag in de Travelodge van Cortez. Met een prijs van maar 39 $ per nacht inclusief ontbijt is deze kamer met afstand het goedkoopste onderkomen van de hele trip. Uiteraard hoef je voor deze prijs geen luxe te verwachten. De kamers zijn relatief klein en vrij eenvoudig ingericht en de bobbelige tapijt in de hal is nodig aan vervanging toe. Toch is onze kamer schoon en voldoet ze ook verder aan al onze eisen. Na al die veel te dure hotels in plaatsen zoals Estes Park, Snowmass Village en Moab is dit echt een verademing. Hier krijg je tenminste nog waar voor je geld.
Terwijl Klaas alvast met zijn poot omhoog op bed gaat liggen, loop ik even naar de ijsmachine om wat ijsblokjes voor zijn opgezwollen enkel te gaan halen. Omdat de Amerikanen hun drankjes graag ijskoud drinken, vind je deze handige apparaten hier bijna in elke accommodatie. Ook wij maken er geregeld gebruik van, want de ijsblokjes uit deze machines zijn in een goed sluitend plasticzakje verpakt ook uitstekend geschikt als koelelementen voor in ons koeltasje. Vandaag gebruiken we de ijsblokjes echter niet voor ons koeltasje, maar om Klaas zijn enkel mee te koelen. Deze is inmiddels behoorlijk blauw en opgezwollen. Na ongeveer een uur koelen is de pijn gelukkig weer een beetje gezakt. Nadat Klaas één van mijn steunvoetjes heeft aangetrokken, die ik vanwege mijn eigen zwakke enkels altijd in de koffer heb zitten, kunnen we op zoek naar iets eetbaars. Dat vinden we bij J. Fargo’s Family Dining & Micro Brewery op nog geen 50 meter lopen aan de overkant van de weg. Het voorafje van sla, Klaas zijn gepaneerde steak en mijn brisket smaken allemaal best oké, al is het niet echt iets om over naar huis te schrijven. Maar het vult wel en is bovendien niet duur. Terug op de hotelkamer ga ik dagboek schrijven, terwijl Klaas met zijn poot omhoog tv kijkt. Hopelijk voelt hij zich morgen weer beter en is hij weer enigszins mobiel, want we willen graag nog een keer terug naar Mesa Verde NP, alvorens we doorrijden naar Ouray. We hebben morgen weliswaar geen lange wandelingen op de planning staan, maar om bij de uitzichtpunten te komen moet je toch altijd weer een stukje lopen. Ongemerkt maak je op die manier ook op een niet-wandel-dag aardig wat kilometers.

Nach vier fantastischen Tagen in Utah, verlassen wir heute diesen Staat und kehren zurück nach Colorado. Bevor wir Utah allerdings endgültig hinter uns lassen, wollen wir noch einen kleinen Abstecher zum Needles Overlook machen. Nach einem leckeren Pfannkuchen-Frühstück bei Denny’s fahren wir deshalb auf dem Highway 191 Richtung Süden. Da Klaas schon nach einer halben Stunde Fahrt wieder dringend auf Toilette muss, machen wir einen kurzen, ungeplanten Halt auf dem Parkplatz beim Wilsons Arch. Da dieser leider nicht über eine Toilette verfügt, verschwindet Klaas mit einem grossen Sprung hinter den Büschen, welche auf einer steilen Böschung am Flussufer wachsen. Leider verläuft seine Landung etwas weniger sanft als geplant, denn er rutscht aus, fällt hin und verstaucht sich dabei seinen Fuss. Mit schmerzverzehrtem Gesicht humpelt er nach getaner Notdurft wieder zurück zum Auto. Zum Glück sind wir auf solche Notfälle vorbereitet und haben wir immer einen Verbandskasten im Gepäck. Nachdem wir das Fussgelenk mit kühlender Salbe eingeschmiert und mit einem Stützverband stabilisiert haben, setze ich mich ans Steuer, sodass Klaas seinem Fuss etwas Ruhe gönnen kann. Dann setzten wir unsere Reise wieder fort.
Einige Kilometer weiter südlich lassen wir die Schnellstrasse hinter uns und biegen auf die 22 Meilen lange Stichstrasse zum Needles Overlook ab. Obwohl der Abstecher zum Needles Overlook ein ziemlich grosser Umweg ist und der Weg dorthin landschaftlich wenig zu bieten hat, ist der Aussichtspunkt am Ende jeden zusätzlichen Kilometer wert. Von der hohen Klippe am Rande des Canyonlands Nationalparks hat man einen grandiosen Ausblick über die Canyons und Felsnadeln des Needles Districts. An einem sonnigen Tag wie heute ist das Panorama schlichtweg spektakulär! Durch seine Abgelegenheit haben wir den Aussichtspunkt ausserdem fast für uns allein. Selbst Klaas kann der Versuchung eines kurzen Spaziergangs nicht wiederstehen und humpelt trotz seines verstauchten Fusses tapfer vom Parkplatz zum Overlook und wieder zurück.
Zurück auf dem Highway 191 folgen wir dieser Strasse in südlicher Richtung bis Monticello und zweigen dann auf den Highway 491 nach Osten ab. Kurz darauf passieren wir die Grenze zwischen den Staaten Utah und Colorado. Durch trockenes Grasland mit nur ab und zu einem einsamen Gehöft oder einer winzigen Ortschaft erreichen wir schliesslich gegen 13 Uhr die Kleinstadt Cortez. Hier werden wir heute Abend übernachten. Einstweilen halten wir hier aber nur, um zu tanken und um beim hiesigen Walmart unsere Lebensmittel- und Wasservorräte wieder aufzufüllen. Danach fahren wir weiter zum 16 km weiter östlich gelegenen Mesa Verde Nationalpark.
Im Gegensatz zu den meisten anderen Nationalparks im Südwesten Amerikas ist Mesa Verde nicht hauptsächlich für seine landschaftliche Schönheit bekannt. Mit seinen zahllosen Puebloruinen ist der Park vor allem etwas für Liebhaber von Geschichte und Archäologie. Das Hochplateau von Mesa Verde war schon weit vor der Entdeckung Amerikas durch die Europäer bewohnt. Die Vorfahren der heutigen Indianer wohnten hier in halb im Boden eingelassenen Hütten, sogenannten „pithouses“. Sie betrieben Landwirtschaft auf der Hochebene, waren daneben aber auch noch Jäger und Sammler. Als das Wasser auf dem Hochplateau im 13. Jahrhundert durch eine langanhaltende Dürre knapp wurde, zogen die Bewohner von Mesa Verde in die feuchteren Schluchten am Rande des Tafelberges um. In den Alkoven der Canyonwände bauten sie hier ganze Dörfer aus Stein, sogenannte Pueblos oder „cliff dwellings“. Für die Landwirtschaft waren sie allerdings auch weiterhin von ihren Äckern auf der Hochebene abhängig. Leider war das Ende der Dürre noch lange nicht in Sicht und so kam es, dass die Bewohner der Felssiedlungen ihre Dörfer schon nach ungefähr zwei Generationen (80 Jahren) wieder verliessen, um ihr Glück anderswo zu suchen. Obwohl die wie Schwalbennester in den Felswänden hängenden Siedlungen seit dem Ende des 13. Jahrhunderts unbewohnt sind, sind die meisten von ihnen erstaunlich gut erhalten. Einige der grössten und besterhaltenen Ruinen kann man sogar besuchen, aus Sicherheitsgründen allerdings nur mit einer Führung.
Auch wir wollen uns eine solche Felssiedlung aus der Nähe anschauen. Deshalb halten wir direkt hinter dem Parkeingang beim Besucherzentrum, wo man Karten für die geführten Rundgänge kaufen kann. Für den heutigen Nachmittag sind nur noch Karten für das Balcony House zu bekommen. Obwohl der Rundgang durch diese Siedlung über zahllose Treppenstufen, hölzerne Leitern und sogar durch einen engen Tunnel führt, buchen wir zwei Karten für die Führung um 16 Uhr.
Da das Balcony House fast eine Autostunde vom Besucherzentrum entfernt auf der anderen Seite des Parks liegt, verweilen wir hier nicht länger, sondern machen uns gleich auf den Weg. Um seinen verletzten Fuss einem Test zu unterziehen, übernimmt Klaas hier wieder das Steuer. Auf der kurvenreichen Parkstrasse schwingen wir uns auf den weitläufigen Tafelberg hinauf. Unterwegs eröffnen sich uns immer wieder tolle Ausblicke über das Tal des Mancos Rivers und die San Juan Mountains im Hintergrund. Leider sind die Haltemöglichkeiten auf der Fahrt nach oben ziemlich beschränkt. Nur beim Mancos Valley Overlook gibt es einen anständigen Parkplatz, wo wir das Panorama ohne störende Autoscheibe geniessen können. Lange können wir aber auch hier nicht bleiben, wenn wir rechtzeitig für den geführten Rundgang beim Balcony House ankommen wollen. Ohne weitere Stopps fahren wir deshalb weiter zur Far View Lodge, wo sich die Parkstrasse zweiteilt. Der eine Zweig führt auf die wenig bekannte Wetherill Mesa, der andere zum Mesa Top und zum Cliff Palace Loop auf der Chapin Mesa.
Wir nehmen erst die 8 km lange Chapin Mesa Road und anschliessend den total 10 km messenden Cliff Palace Loop. Letzterer ist eine Einbahnstrecke, die uns erst zu einem grossen Parkplatz mit Picknicktischen oberhalb der Cliff-Palace-Ruine führt. Auch diese imposante Felssiedlung ist normalerweise im Sommerhalbjahr mit einer Führung zu besichtigen. Dieses Jahr wurden die Besichtigungen allerdings etwas früher als normal eingestellt, denn der Cliff Palace wird momentan renoviert. Es gibt aber einen schönen Aussichtspunkt, von dem aus man die gesamte Anlage überblicken kann und der vom Parkplatz aus in wenigen Minuten zu Fuss zu erreichen ist. Bevor wir uns allerdings auf den Weg dorthin begeben, setzen wir uns erst an einen der Picknicktische und essen endlich unseren beim Walmart gekauften Lunch auf. Inzwischen ist es nämlich fast 15 Uhr und unsere armen Mägen haben seit dem Frühstück nichts mehr gehabt. Mit gefüllten Bäuchlein spazieren bzw. humpeln wir dann gemeinsam zum Overlook und bewundern den einer Burgruine gleichenden Cliff Palace, der seinen Namen vollständig zu Recht trägt.
Doch dann wird es höchste Zeit zum Balcony House weiter zu fahren. Ein Parkplatz ist glücklicherweise schnell gefunden und bei der Treppe, welche zur Felssiedlung hinunterführt, wartet auch bereits unser Führer auf uns. Unsere Gruppe ist mit ca. 25 Leuten noch relativ bescheiden, denn in der Hochsaison kann die Anzahl Teilnehmer leicht auf das Doppelte anschwellen. Nachdem man uns erneut vor den Treppenstufen, Leitern und dem Tunnel gewarnt hat, kann der Rundgang endlich beginnen. Über eine lange, an der Felswand befestigte Treppe begeben wir uns auf eine Plattform etwas unterhalb von Balcony House. Von dort steigen wir über eine hölzerne Leiter in die Siedlung ein. Früher gab es hier weder eine Treppe noch Leitern. Die Bewohner des Pueblos hatten allenfalls ein paar in den Fels gehauene Tritte, um ihnen den Abstieg von ihren Feldern auf der Hochebene zu ihren Wohnquartieren in der Canyonwand zu erleichtern. Der einzige Zugang zu ihrer Siedlung bestand aus einem engen, ca. 4 m langen Tunnel. Der Tunnel ist auch heute noch da und wir werden ihn später benutzen, um das Pueblo wieder zu verlassen. Doch erst erkunden wir unter kundiger Leitung unseres Führers die verschiedenen Räumlichkeiten der uralten Felssiedlung. Ganz besondere Räume sind die sogenannten Kivas, von denen es in fast allen Pueblos des Nationalparks mindestens eine gibt. Eine Kiva ist eine runde, im Boden eingelassene Kammer, die wahrscheinlich für religiöse Zeremonien und soziale Anlässe benutzt wurde. Der Zugang erfolgte über eine durch ein Loch in der Decke des Raums gesteckte Leiter. Nachdem wir fast 1 ½ Stunden den interessanten Ausführungen unseres Rangers gelauscht und dabei viel Wissenswertes über die Entstehungsgeschichte und das tägliche Leben in diesen Felssiedlungen erfahren haben, ist der Zeitpunkt gekommen, um die Siedlung wieder zu verlassen. Auf Händen und Füssen kriechen wir nacheinander durch den engen Tunnel ins Freie und klettern dann über eine weitere Holzleiter und ein paar in den Fels gehauene Treppenstufen wieder hinauf zurück zum Parkplatz.
Obwohl sich Klaas bisher nichts anmerken liess und mit zusammengebissenen Zähnen den Hindernisparcours zurück zum Auto bewältigte, war der Rundgang eine ziemliche Tortur für seinen verletzten Fuss. Da er inzwischen kaum noch auftreten kann, übernehme ich auf der Rückfahrt nach Cortez wieder das Steuer. Geblendet durch die langsam untergehende Sonne ist die Strasse manchmal kaum zu sehen und wir kommen deshalb nur langsam voran. Trotzdem erreichen wir unser Hotel in Cortez glücklicherweise ohne Zwischenfälle.
Wir übernachten heute in der Travelodge, einem am Ortsrand von Cortez gelegenen Motel. Die Zimmer sind zwar nicht besonders gross und der blasenwerfende Teppich im Gang müsste dringend ausgetauscht werden, doch die Räumlichkeiten sind sauber und unser Bett bequem. Wir haben hier alles, was wir für eine Nacht benötigen, und das zu einem unschlagbar billigen Preis: Das Zimmer kostet hier nämlich einschliesslich Frühstück nur gerade 39 $ pro Nacht! Nach den überteuerten Hotelzimmern in Estes Park, Snowmass Village und Moab ist das ein echtes Schnäppchen.
Während Klaas es sich auf unserem Bett bequem macht und seinen Fuss hochlagert, mache ich mich auf die Suche nach einer Eismaschine. Da die Amerikaner ihre Getränke fast immer mit einer grossen Portion Eiswürfel trinken, gibt es diese Apparate fast in jedem Hotel. Das ist nicht nur praktisch für Leute, welche ihre Getränke gerne gekühlt trinken. Verpackt in einen verschliessbaren Plastikbeutel eignen sich die Eiswürfel auch ausgezeichnet als Kühlelement für die kleine Kühltasche, welche wir auf all unseren Reisen mit dabei haben. Heute brauchen wir das Eis allerdings zur Kühlung von Klaas verstauchtem Fuss. Dieser ist nämlich seit dem Unfall heute Morgen ganz schön angeschwollen und leuchtet zudem inzwischen in allen Farben des Regenbogens.
Nach ca. einer Stunde Hochlagerung mit einer dicken Eispackung hat sich das Fussgelenk von Klaas glücklicherweise soweit erholt, dass er mit mir zum Restaurant auf der gegenüberliegenden Strassenseite humpeln kann. Bei J. Fargo’s Family Dining & Micro Brewery nehmen wir eine zwar preiswerte, aber wenig spektakuläre Mahlzeit zu uns. Zurück auf unserem Hotelzimmer legt Klaas erneut die Füsse hoch und schaut noch ein bisschen fern, während ich mein Tagebuch auf den neusten Stand bringe. Hoffentlich erholt sich sein Fuss bis morgen soweit, dass er wieder einigermassen mobil ist, denn wir möchten gerne nochmals in den Mesa Verde Nationalpark fahren, bevor wir uns nach Ouray in den San Juan Mountains aufmachen. Grössere Wanderungen haben wir für morgen zwar nicht geplant, doch es wäre schade, wenn wir nicht wenigstens ein paar kleine Spaziergänge zu verschiedenen Aussichtspunkten machen könnten.

After 4 wonderful days in Utah we will leave Moab today and return to the State of Colorado. Today’s destination is the town of Cortez situated in direct vicinity to Mesa Verde NP in the southwestern corner of the state. After a delicious breakfast at Denny’s we start heading south on highway 191. We hardly left the town of Moab though, when we have to stop at Wilsons Arch, because my hubby is in desperate need of a bathroom stop. In the absence of a real toilet he disappears behind a couple of bushes located on a slope leading down to the riverbed. Unfortunately he is in such a hurry, that he doesn’t really pay attention to where he puts his feet. While slipping on the uneven surface of the ground, he falls and twists his ankle. Luckily we are prepared for unfortunate incidents like this and always carry a first aid kit. After treating the foot with a cooling gel, we bandage it to stop it from swelling. Then it’s my turn to get behind the wheel, so Klaas can give his ankle a rest.
About 33 miles south of Moab we exit the 191 and start heading west on a spurroad leading towards the Needles Overlook, which is situated 22 miles west of the junction. Located on a cliff point the overlook offers amazing views over the canyons and buttes in Canyonlands National Park’s Needles District. In spite of his sore ankle Klaas isn’t willing to stay in the car. Instead he hobbles bravely from the car to the viewpoint and back. Although visiting the overlook involves a huge detour, the beautiful views certainly make up for any inconvenience. They are simply stunning, especially on a clear day like today!
After returning to highway 191 we continue heading south towards the town of Monticello, where we turn left onto highway 491 East. Soon after we cross the state border and head back into Colorado. For the next 60 miles or so the highway crosses ranchland with just a few remote townships every now and then. Around 1 pm we reach the town of Cortez, where we fill up on gas and stop at the Walmart to buy some lunch. Then we continue heading east for another 10 miles, until we reach the park entrance of Mesa Verde National Park.
Mesa Verde NP is mostly known for its huge concentration of cliff dwellings. Long before the arrival of the Europeans in North America, some of the tribes living in the Four Corners Region moved onto the Mesa Verde. The first of these native settlers lived in pit houses on the mesa top. When the water up there became scarce and their crops were threatened by drought though, they gradually started to move into elaborate stone communities built into sheltered alcoves in the canyon walls. Although the canyons offered better water supplies than the mesa top, the cliff dwellers still relied on the mesa top to grow their crops. Unfortunately the drought soon became so severe, that they had to leave Mesa Verde for good and seek their luck somewhere else. In fact they abandoned the cliff dwellings in the late 1200s, roughly 80 years after they were built. Seen the fact that the ancient pueblo ruins have been abandoned for centuries, their state of preservation is quite remarkable. Therefore Mesa Verde NP is an absolute must-see for all the history buffs amongst us.
Our first stop in the park is the newly built visitor centre situated right behind the park entrance. Most of the best preserved cliff dwellings such as Cliff Palace and Balcony House are only accessible by guided tour and the visitor centre is the place to buy your tickets. The only tour still available this afternoon is the 4 pm Balcony House tour. Though it involves climbing steep ladders and crawling through a narrow tunnel, obviously not the best things to do with a twisted ankle, we decide to give it a try.
Balcony House being still about an hour’s drive away from the visitor centre, we don’t linger any longer, but hit the park road almost immediately. On the way up to the mesa top we make a quick stop at the Mancos Valley Overlook, which offers a great view over de valley of the Mancos River and the San Juan Mountains in the background. At the Far View Lodge, the only accommodation within the park boundaries, we take the branch of the park road leading to Chapin Mesa and the Cliff Palace Loop. Cliff Palace is one of the biggest and most spectacular cliff dwellings in the park and is usually accessible by guided tour throughout October. This year however the guided tours stopped earlier than usual because of urgent preservation works. Luckily there is a great viewing platform offering a stunning panorama of this remarkable stone structure. Before we take the short stroll out to the platform though, we stop at the nearby picnic area for lunch.
After a short visit to the viewing platform we hit the road again. Without any further stops we follow the Cliff Palace Loop to the huge parking lot situated on the canyon rim above Balcony House, where our tour guide is already waiting for us. With a group of about 25 people we start descending the steep steps leading to a platform at the base of the cliff dwelling. From here two solid wooden ladders lead up to the alcove, where the pueblo is situated in. The metal steps as well as the wooden ladders are modern additions to Balcony House. They weren’t there, when the village was still in use. In ancient times the inhabitants of the cliff dwelling had to climb down the steep canyon walls and crawl through a narrow tunnel in order to get to their homes. The tunnel is still there and we use it on our way back out of the cliff dwelling. Once inside the pueblo our knowledgeable guide shows us a series of different rooms, such as the almost circular kivas. A kiva is a typical feature of the cliff dwellings at Mesa Verde and consists of a round chamber built underground, which was probably used for religious, social as well as utilitarian purposes. After touring the ruins for more than 1 ½ hours we finally leave Balcony House through the tunnel, which used to be the only entrance to the village in ancient times. Over another ladder and a series of steps cut into the rock we finally climb back up to the parking lot on the mesa top.
Although it was certainly great to get up close and personal with one of the best preserved cliff dwellings in the park, for Klaas the tour was definitely too long and far too difficult. By the end of it his ankle is so swollen and sore, he can hardly stand on it anymore. Unable to drive with his injured foot, I take over the wheel for the journey back to Cortez. Today’s accommodation is the Travelodge on the outskirts of town. At just 39 $ a night including breakfast this is by far the cheapest hotel of the whole trip. Although the carpet in the hall could certainly do with an update and our room is nothing fancy, everything seems to be clean and the bed is comfy. At this price we couldn’t wish for anything more! After the pricy accommodations we stayed at in Estes Park, Snowmass Village and Moab this is excellent value for money.
While Klaas settles down on the bed to give his foot a much needed rest, I walk down the hall and get some ice for his ankle. Once the foot has cooled down and is bandaged again, Klaas is feeling well enough to walk the few yards to J. Fargo’s, a restaurant situated right across the street from our hotel. Though nothing really special, the food is okay and quite reasonably priced. Back at the hotel I spend the rest of the evening updating my diary, while Klaas is watching tv and cooling his ankle again. His foot is still pretty swollen and gradually starts to turn blue. Hopefully Klaas will be feeling better tomorrow, as we plan to return to Mesa Verde NP before heading on to Ouray.